Alle inzendingen over Gevouwen stilte

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

Devoot in stilte handen gevouwen, terwijl de zon schijnt op zachte aarde. Waar de wereld heilig is als een tempel... Er is vertrouwen en gemoedsrust in lichaam en geest. Een ontdekkingsreis de wereld rond. Bij je zelf nog het meest.…

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…

In vervagend avondlicht zag ik een bloem de bladeren vlijen rond het hart voor zij haar hoofd boog in de nacht ik zag d’r dromen drijven op de wind en huilde toen haar morgen niet meer kwam stil heb ik haar naar zee gebracht en aan de golven toevertrouwd biddend dat de oneindigheid haar blaadjes weer ontvouwt…

Met gevouwen handen zoek ik rust in een kerk waar stilte mij omringt. Bij flakkerende kaarsjes komt er vrede in mijn hart als ik binnen ga in mezelf. Waar ik in een woordeloos gesprek luister naar de stem van mijn eigen ziel.…

mulle zand zij bijt met haar voortand een wond in haar lip gure wind strooit zout in de mond schemering donkert de lucht sterren huivren in de wijde rimpelige zee als zij oma hoort roepen in het waaien van de vroege kindertijd de warme kamer het bloemetjes behang geur van hachee dat de kamer vervult de keurig gevouwen…

De handen in gebed gevouwen starend naar de kern. Stilte Het Godslicht ontstoken, een nieuw begin het wonder der aarde.…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

In het teken van tijd waar kwetsbaarheid dierbaarheid in haar licht vangt liggen wij in stilte met elkaar verbonden Ons zwijgen legt schaduwen langs ongezegde woorden Onze diepste gedachten liggen als gevouwen handen op ons lichaam te rusten Na dit afscheid lijkt alles voorbij…

Met gevouwen handen ontdekte ik het vragen. Met gevouwen benen ontdekte ik de stilte. De overgave aan de dans bracht mij intimiteit. Nu voel ik mij een reiziger in een eindeloze, mysterieuze, zwarte ruimte. Soms bid ik, soms mediteer ik, soms ga ik dansen.…

Het kriebelen van een dagpauwoog in een bol gevouwen handen...…

Beide handen gaan langzaam naar het opgestoken haar verdrietige blikken proberen het venster te ontwijken wanneer een spiegel een glimlach om de vele herinneringen laat zien speelt een gele roos aan een struik met de eerste druppels ochtenddauw haar handen gevouwen bidt zij in stilte om niet meer vergeten kijkt zuchtend naar het album…

Mijn adem heeft zich om jouw naam gevouwen en draagt zijn klanken deinend door het bloed voor ze als tere fluistering de lippen strelen jouw beeltenis heb ik in mijn zicht gevangen en elke lijn zorgvuldig op het vlies gebrand zodat jij rust in elke blik de warmte van je stem zweeft voort gevleugeld door mijn zuchten die de stilte van jouw…

Een vuurvliegje dat haar stem niet kan laten horen, de schelpen en de gangen van de oren blijven verschoond van stilte en geluid, de vleugeltjes dicht gevouwen, mondje zichtbaar zonder klank.…

gevouwen handen kalm om het papier waarmee je de pijn zacht omwikkelde…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

ons persoonlijk gaf bijna opgewekt en blij ging jij ons in stilte voorbij…

Mijn handen gevouwen Rond mijn gezwollen buik Je antwoordt met Een zacht bewegen Als bloesem in Een lentestruik…

Zijn lippen zijn omlaag gevouwen. Zijn denken is van bordkarton.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Twee gevouwen handen, Liggend in haar schoot, Een stil gebed. Twee handen op haar schouders, Troost. Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

‘lingerie wulps in de vouw man ben je maf wuft zacht gezegd uitgebluft?’ getogen naar Madame Souzie van de Bonbonnetrie die zei ga naar de Keyzerley voor de koketteur connaisseur van alles wat vast maar ook los zit bij de koketterie verwees men door naar de lingetterie expertise vóór achter maar ook voor vóór aldaar sprak de…

in de kiezeltuin bleven verkreukeld op de grond davidssterren liggen de dromenman verborg ze nooit 's avonds voor het slapengaan noemde hij al hun namen bracht de punten naar zijn mond maar altijd kwam in elke nacht prikkeldraad terug rond zijn hart de man vlocht naaldgras door hun haren herdacht het lichaam dat geen meisje werd…

Met handen gevouwen, gaf ik het aan ik voelde me niet meer alleen staan. Veilig verbonden, gesterkt door hem zei mijn stem eindelijk alle nodige woorden, vloeiend zonder rem. Het moet zo zijn, het moet zo gaan en enkel hij weet, voor wie dit ooit, terecht zal staan.…

voor een heiligdom bidden tot ik vleugels krijg het is verlichtend…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

Een onderonsje fluisteren een vogel fladdert de felle zon warmt kinderhandjes gevouwen glimlachjes kleine stemmetjes boeiende levens.…

zilveren regen streelt kussenzacht mijn wangen vliegen wolkjes lief als oproep in hart gevoel stil gevouwen verleden…