Alle inzendingen over HERONTDEKKEN

bij het herontdekken van de stilte in noorwegen kwam ik nader tot mezelf maar dacht je dat ik hem nog herkende...? verrast door de tijd ontmoette ik een vreemde die zich echter in no time ontpopte tot een vanouds bekende ik heb alsnog een foto gemaakt in sepia van mezelf in die ander wellicht uit een hang naar weleer…

ik laat jou de wereld zien een beetje kinderlijk op mijn manier misschien herontdekken wat ik ooit heb mooi gevonden zaken die toen mijn interesse bonden jij kijkt me aan en zegt ik vind je lief opa wanneer kunnen wij weer verder gaan met spelen…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

De uitgestrekte koepel doet me steeds aan iemand denken haar bewegingen zo soepel ieder waaien, wuiven, wenken Noorderstorm en zuidenwind zijn al naar zij ze blaast als lieve woorden voor een kind of een vloek die ijzig raast Stoomgebergte, onbedwongen nevels van regen en zon waar alle mysteriën ontsprongen de stroom van haar leven begon…

Overal schouwend loop ik door een bos, dat mij allang bekend is, begin dit oord eindelijk toch werkelijk te kennen.…

De tedere bezetting neemt plaats in mijn hoofd Een bezetting klink fout Maar deze wensen we allemaal Mijn hoofd leger dan het glas na de overwinning Zij vult het met heerlijk ontsporende gedachten De lethargie wordt daad Mijn vrouwen zal ik niet meer vervangen door een liefde van vergelijkbare statuur Maar door haar verschijning veranderde…

leven door te geven, om in zachtheid, humor je te hullen, om te voeden en te hoeden, om te strijden, te beschermen, om de schoonheid zelf te zijn, om rust te vinden om opnieuw, ja steeds opnieuw weer te verbinden om trots te zijn en rots te zijn in de branding om stil te staan bij onze ziel in deze drukke tijd en bij ons wezen, ons herontdekken…

Een vriendin hebben die jarig is op Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde…

gelukkig is de liefde wat een rariteitenkabinet jij bent weg achter de wolken of verdwenen somber, bang en onbegrepen wacht ik hier ik heb het koud zonder jou de angst van verschijnen zonder warmte ze heeft mij in haar macht ontkenning, bevestiging is zekerheid in elk geval de oorzaak weten en verdergaan zwemmen in onrustig water herontdekken…

laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat ik nimmer nog, en tevens toch altijd heb gedaan laat mij dan van de herinneringen eten zodat ik weet te balanceren in een web van stilte om de levensweg te herontdekken…

slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra heet bij de herontdekking…

Zonnen wil hij vreten zich nestelen in haar cellen zonder de ogen te kwellen die zich branden op het netvlies, kind bij een kloppende rivier, verloren hart in de illusie van het avontuur, de aarde bewegen elk kwartier, te herontdekken bij elke slag, op te lossen in de mist van erbarmen, hoogtepunt van een drankgelag, verstijfd…

denken aan het leven, kan ik de harde kern van het gewicht niet breken, een uitweg te vinden in stralen van geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verwijdert zich uit broze trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam en droog als bagage in de mond, begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt als herontdekking…

Rustig kabbelend als een helder beekje stroomt mijn leven door Steeds weer kan ik me ervan overtuigen dat ik echt waar, bij jóu hoor Waarom kan het dan gebeuren dat een man die ik nauwelijks ken het kabbelende water laat verkleuren mij laat herontdekken wie ik ben Verliefd is niet het gepaste woord Houden van doe ik verschrikkelijk veel…

Als kind wil ik spelend door uw landschappen trekken, als minnaar in elke streek uw schoonheid herontdekken; Ik wil uw bergen trotseren, uw diepste grotten betreden, poedelnaakt zwemmen in uw zee en dobberen op uw meren, wandelend over uw wegen wil ik u mijn liefde geven en op de beat van uw hartslag van dag tot dag mijn leven leven;…

wonderlijke inblazingen, wat het er op neerkomt, dat alles slechts een uitstel van executie is, het raakt iedereen en maakt alles relatief en gelijk, toch broedt in de ziel een rusteloos heimwee naar de stilte van een vroeg begin in tijd, resten van een ander leven wat de weerstand naar het einde voedt, die bijzonderheid te herontdekken…

worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een eigen verliefd verhaal in de beeldspraak van ieders hand herontdekking…

Graag wil ik verkennen met jou de wereld en nog zo véél mezelf herontdekken samen met z’n tweetjes iedere keer een beetje meer graag wil ik zoeken naar al dat moois in jou, in mij over héél de wereld en ver daarbuiten samen met z’n tweetjes iedere keer een beetje meer graag wil ik dromen dromen over wat gaat komen over jou en mij…

Om op de been te blijven, wil je voelen dat je echt bestaat - steeds weer een herontdekking! Het apparaat valt stil. Ach, de aan-en-uit-knop geraakt... Was dat onbedoeld de bedoeling? Inzicht onttrekt zich aan routine. Toch licht m'n Philips weer op: er zijn nog plekken die aandacht vragen. Zo.…

het niets, het niets waar vreemde begrippen hun oorsprong vonden in een taal die ik slechts begreep genoeg, bastaard ge hebt genoeg geletterd, tijd is geen wapen maar een hebbeding die jij ter schrift wou stellen, klinkers die in wanorde zijn opgezet waren de mede-dienaars waar strofes als maangruis oplosten in de welvaart van het telkens herontdekken…