Alle inzendingen over Het zwijgt er woorde

Spoken uit haar verleden dansen in haar donker muren krijsen haar lippen gestift handen beschilderd ze wil maar ze zwijgt gebroken woorden ombegrepen kilte verscholen ziel nog eenmaal dichtbij in voetstappen van hoop zal ze lopen over water…

in de avondschemering keren huis en haard tafel en stoel, glas en boek naar hun roerloosheid terug dooft ieder gebaar, zwijgt elk woord sluipt de nacht in de dag versmelten de dingen met schaduw en duister vinden in vage contouren heimelijk rust zo toeven zij onbewogen in het dunne, wazige licht tot de nacht weer krimpt…

de woorden zijn gestolen alleen die laster is iets dat drijven blijft.…

lucht danst in de weerspiegeling van getraliede ramen blauwig paarse bloemen geuren mij toe in het nest van het met riet getooide huis achter me een stenen muur waar een eenzame tafel enkel de wolken draagt als in gebed verzonken het is mijn tuin niet ik snoei ook de rozen niet maar plooi me nederig tussen de avond en schrijf woorden…

Nachtenlang trok ze met me op als een onhoudbare gierzwaluw, ze deelde met mij de meest intieme feiten, ze dacht misschien ik heb hem teruggevonden maar nee ik bleek de bittere afdronk van verschraald kloosterbier in afgebroken glazen. Het versplinterde glas maakte bloedwonden in haar slokdarm. Ze kotste bloed in mijn van verbazing geopende…

Met stomheid Geslagen lijk je Nu geen woord Meer over je Lippen komt, Maar elk woord Dat je zwijgt Zegt mij meer Dan duizend woorden Die galmen van Louter overbodigheid…

In het tijdloze moment zal ik vinden wat het geluk mij niet verbergt als het licht zwijgt en mijn dierbare stilte mijn woorden weer verwacht…

Ik zie de beelden elke dag passeren en 't grijpt me aan, meer dan ik wil in mijn hart spreek ik troostende woorden maar mijn mond zwijgt......stil.…

Dat zo maar staat Op papier begraven en zwijgt blinde liefde Voel jij zuivere licht En naar jou toe Komende tedere warmte? Ik bemin je zo maar Jij zwijgt geen liefde…

woorden wevend weergegeven als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom... hoe wrang…

de stilte zwijgt niet in een klinkend woord dat men schreeuwend in de verten hoort aan de grenzen van het vloeiend lied dat zin na zin in klacht gebied…

(kamp Westerbork) de klimboom in het kamp als stille getuige oogt frivool doch zwijgt uit piëteit voor hen die hier op doorreis waren maar ook omdat er eigenlijk geen woorden voor bestaan…

Waarom zwijgt u toch? Dan resten nog enkel woorden van pijn en troost. Maar die worden niet meer gemaakt..…

Ik loop tegen een muur Wanneer ik je vraag Wat er is Je zwijgt En kijkt me niet aan Wat denk je nu?…

Toen alles zo donker als roet was, schiep God, die het toppunt van spoed was, 't heelal in zes dagen. Het kon 'm behagen. Hij zweeg, daar hij zag, dat het goed was. De paus gaf in Polen z'n zegen, verbaasde zich over Gods wegen en vroeg aan de Heer: 'Waarom hebt u weleer bij de holocaust immer gezwegen?'…

Een schreeuw, wat bloed, onrecht wordt geboren. Ik sta erbij, ik kijk ernaar, wikkel het in toegeeflijkheid en wollig stilzwijgen, was mijn handen en leg het weg, en onrecht slaapt, onrecht groeit, onrecht huilt tranen met modder in de maneschijn - nóg is onrecht tamelijk klein. ------------------------------- uit: 'Wie A zegt´,…

trots en waardig zelfs als de man van de wet je een schop geeft de boeien om je polsen sluit je in een bus sleurt je toeschreeuwt buiten zinnen blijf jij overeind trots en waardig en je zwijgt…

Je zwijgt tegen mij, geen woord op het scherm stilte aan de telefoon mijn hart kermt. Je sms blijft weg mijn fout heb ik gemaakt, Maar het zwijgen van jou is wat mij het meest raakt.…

In het huis met duizend kamers hoort men alleen de doffe blaf van de zwarte hond de zangeres verloor haar stem en zwijgt in alle talen de poëet vangt tevergeefs de vervlogen woorden de beeldenstormer zit onthand vastgenageld aan de grond de gekooide vogel zwijgt gelaten en kijkt niet meer naar boven alles is een gerucht…

niemand die het weet mijn fantasie op hol je ogen glimlachen liefde maar je zwijgt woorden…

woorden wevend weergegeven in vlekkende samenvloeiing pennenstreken met vliegende vlindervleugels in liefste mijmeringen als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

~ na gedane arbeid ~ Mijn harde schijf een megazee Een oceaan die niet meer stijgt Zodra mijn tekstverwerker zwijgt Perpetuum Immobile Een laatste woord van Zonnegod Adieu, gij kleine laptopzot.…

Hoe weergaloos is de echo in de nacht nu alle bomen zwijgen in het tekenland van mijn verdriet waar het potlood zwarte lijnen trekt naar een rivier van tijdloze woorden om de stilte niet te horen die zwijgt in mijn hart om de liefde niet te vermoorden die bij me bleef toen jij stierf in al die mooie woorden.…

Ja, ik heb gezwegen met de woorden die je wenst want je bent mijn vloek die ik kan schrijven zolang ik gehoorzaam weet dat ik overal tot je spreek en smeek dat je eindelijk zwijgt om mij te vinden in je verhalen over de liefde en de pijn die ons voorgoed zal veranderen.…

Met haar vergeten woorden is alleen de stilte gebleven in de foto waar ze kijkt naar wie haar ziet en zwijgt omdat ze weet dat haar foto´s alleen maar papieren herinneringen blijven die nooit zullen antwoorden.…

De dochter weet De dochter zwijgt. De vader zwijgt De moeder smeekt. De stilte breekt De vader smeekt De dochter spreekt. De moeder zwijgt De dochter smeekt.…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

Booglamplicht geeft waarom daarom zijn zegen; de hemel zwijgt en zwijgt van enzovoort. En niemand komt niemand dan niemand tegen. En iemand zegt ik ben een iemandswoord. En iemand zegt ik ben maar ben verzwegen. De hemel zwijgt en zwijgt want enzovoort.…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…