Alle inzendingen over Ingehouden

groene oase houdt haar adem in zij wacht op de streling van de zon die hen zal doen blozen, kleur bekennen in deze groene wereld specht moedigt torretjes aan om tevoorschijn te komen zodat zijn honger gestild zal worden in hoeveel bomen hij zal moeten boren weet niemand…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

Bij herhaling wordt je zweefbewijs ingehouden. Bij herhaling wordt je leefbewijs ingehouden.…

Mijn ingehouden woede, Niet om te zetten in zinnen, Alle illusies vervallen tot wanhoop Opstandig diep van binnen, Verwoest heel mijn doen en denken, Mijn ingehouden woede, In woorden niet uit te drukken, En hij is in ieders ogen De heer van het fatsoen !…

Tussen de plooien van toneelgordijnen vouwt zich de ingehouden strijd. In rollen ingeleefd sluit je binnenste zich buiten tot je er niet meer aan ontkomt. Tussen de uitgevouwen bedgordijnen, herinnerend aan pijenstof ontpopt de ingehouden strijd tot het verstomt, het einde speel je niet, dat ben je.…

Voor de wolkenbreuk dansen de meeuwen sierlijk dan barst de lading.…

weer een steen en onherroepelijk nu de zomer twijfelt om nog wat te blijven het afscheid uit te stellen wordt jouw naam hier toegevoegd niet ver van andere geliefden ruimschoots al aanwezig en gewend aan nieuwelingen aan mijn voetstap, ingehouden maar toch ferm…

Ingehouden woede buiten zinnen opstandig van binnen Wervelwind krachtig verwoestend en stekeblind…

Een beeltenis van blinkend ebbenhout een koolzwart profiel een ingehouden blik stil op de verte lava die nog ziedt…

Decennia lang Balancerend op De snijlijn van Ingehouden vreugde En onderdrukte levenspijn Te langen leste ontdekt Dat ik zonder angst Mag leren er te zijn…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

als ik boos ben, mijn woede zich ontladen moet, stort ik mij op mijn krabpaal in het schuurtje van mijn achtererf alle ingehouden emotie alle opgekropte frustratie krab ik weg…

Geknetter een salvo op de koepel van mijn dak geen doden geen gewonden gerommel geroffel gedonder een flits kort daarop zonovergoten een ingehouden lach…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…

Ik wil zijn gezicht mooi naar mij het niet openscheuren want hij kiest dit weekend voor mij Ik wil zijn stoppels zijn wasverzachter hij is zo anders dan de mannen van mijn vriendinnen met hun kriebelzaad Ik wil zijn woorden zijn ingehouden liefde gereserveerd voor mij onder kleren onbereikbaarheid…

De dagen gaan met ingehouden tred van late morgen naar vroege avond terwijl de laatste rozen bloeien en ik alvast een ruiker najaarsbloemen heb gezet om niet al te treurig te zijn. Er is zoveel vreugde, maar ook zoveel pijn.…

Richard Groenendijk laat met zijn ome-man-show je zien, horen en voelen met een ingehouden traan en een uitbundige lach dat het gras aan beider kanten der dijk even groen is!…

De zon gaat onder: ingehouden reuzenkracht glanst rustig en lief.…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

Is er iets mooiers dan bijna onzichtbaar begeleiden laten dansen laten zoeken naar de richting die past bij je vorm en je wezen die past in de omgeving op zoek naar het samenkomen van de passie en ingehouden adem naar het verstilde zweven waarin alles tijdloos is…

een lied van januaridruppels danst op papier, over een toverkoord van ingehouden zachtheid zo innig strijkt zij haar weke vleugels als een intieme fluistering over mijn aangespoelde eenzaamheid de nacht schrijft zich in verre havens waar ieder woord een droom van thuiskomen is…

Verleden week schreef ik een snelsonnet -Jan Menno Willem Scheltema, mijn bron gaf inspiratie als de lentezon- met ingehouden pret op rijm gezet Na-aperij? Jawel, het was makaaks Een vrolijk taaltje: licht-ironisch, snaaks…

ooy einde van de dag een buizerd maakt zijn laatste, lage vlucht het riet aan de waterkant de bomen op de dijken de bruine aarde op de akkers de graziggroene weiden alles houdt zijn adem in wacht, met ingehouden adem, op het nieuw begin…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…

met ingehouden adem wankelt hij tussen rotswand en ravijn zijn flux de paroles vliegt angstig weg op het nauwe koude pad kraaien lachen zoveel zwarter is de leegte in zijn borst de stille weg naar een plek van diepe pijn…

langzaam zal mijn naam een herinnering worden wanneer de tijd zich vult met grenzen uit verleden wat ik ingehouden bezit is slechts een rimpeling - te min en vluchtig om aan te raken – gewenste dromen het grote, onmogelijke woord alles zal zich neerleggen in wat ik was een spoor achterlaten in wat even heeft bestaan vandaag…

de dag begint met trage tred een sluimering van slaap en droom van twijfel in het hoofd en altijd vindt de spiegel mijn bedovergrote schim - ik laat nachtcontouren vrij in één bewuste ademstoot de ingehouden tel blaast zich meteen het donker uit en hangt daar als verdoofd…

Zo lang mijn liefdesadem ingehouden steeds was ik met haar in gevecht totdat ik jou ontmoette in je ogen las ik het is altijd sterker echt! vanaf vandaag zuig ik het door mijn longen voel ook je liefde door en door zing ik liefliederen nog nooit gezongen ja het is sterker je hebt gelijk hoor…

maagdelijk ongeschonden nog de onbetreden dag aarzelend met ingehouden adem de eerste stap scheurt perfectie in flarden schuimende ochtend ik claim de dag geef hem mijn kleur verleg mijn grens tot het getij mijn hoogmoed wist een korrel zand van dit strand…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…