Alle inzendingen over Inhalig

Met onze hoge heren, is het kwaad kersen eten. Dat is raar maar waar. Het vruchtvlees eten ze zelf. De pitten zijn voor het volk. Geef mij de merels maar.…

Listig denkt de mol onontkoombaar ondergang de reiger verslindt…

Helder intens blauw trekken ze mij inhalig haar hemel binnen.…

Mijn herinneringen zijn geen verrassingen, maar als mijn verrassingen m’n herinneringen inhalen, wordt het tijd voor nieuwe ideeën.…

vlieger vlieg er heen naar de zon aan ’ t lijntje in mijn handen zal ik inhalen zal je landen zal ik vieren zal je verbranden…

Geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven, in vergaren heel bedreven, een echte gierigaard. Vriendschap bleef hem ook bespaard, geen talent om liefde te geven, geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven.…

we willen vaak verloren tijd inhalen maar wat we weten is dat tijd wel de aller laatste is die verliest wij komen niet verder dan het nu toch laten tijden zich ooit inhalen als we ons er maar serieus aan wijden en als zij het ook verkiest zijn we eindelijk bij de tijd en zullen nooit meer staan op tijden maar als ze dan ten slotte…

Jij altijd jouw ondoorgrondelijke ogenblikken Wil je inhalen tegenhouden zodat je me niet steeds ongezien passeert Je in de hand houden om gelijk op te gaan zonder je te verliezen aan de eeuwigheid…

Ik wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen zoals ik weet dat deze vers het graf is van een doodgeboren en verzwegen liefde, het graf in het graf...…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

je tuin houdt me verborgen tussen onkruid en wildgroei een schaduwkind snakkend naar licht onder geamputeerde bomen afgemaaid gras groei ik gehaast wil het leven inhalen ademloos…

wie, wat of hoe het doet er niet toe ongehoord woord doch blijvend bestaan en dan toch er voor gaan eenmalig haal ik inhalig de buit binnen buiten zinnen ik geef mij bloot bevreesd voor de dood…

Laten wij de gehate vrek zowel verwerpen als ten voorbeeld stellen zijn zakelijke schraapzucht verdwijne uit ons hart en denken maar die zuinige zorgzaamheid om het bewaarde stoffelijke mag steeds in herinnering blijven.…

spartelt deze aarde om haar trage as, inhalig doch ook verschrompeld inhaleert ze de lucht die dik en stroperig haar luchtwegen sluit de mensch, van oorsprong zeer egoïstisch doch een terdege narcistische leer heeft dit primaat geëvolueerd tot wat het nu is machtig lustig inhalig onbetrouwbaar, tuig dat onbetuigd zich laat gelden…

de dag ligt al bijna achter mij hij zal me inhalen zijn schaduw scheert langszij op de rug van de deemster draaft hij de nacht door schuwt de bomen niet die samendrommen in het bos en ik, op halve kracht veracht het duister ik los…

het verleden haalt je in komt de toekomst tegen dus god mag weten hoe dat met het heden moet…

al bij het penetreren was niet te miskennen sprake van verzet waar anders kon gegleden stond ik nu voor de opdracht hem echt naar binnen te moeten duwen waardoor onmiskenbaar onmiddellijk aliënatie optrad want onwelkom in zulke private zone gaat niet in je kouwe kleren zitten toen ze de code evenwel pikte ontspande mijn lijf…

er was geen buiten meer het land gekocht verpacht geclaimd tot eigendom gejat door wie de meeste macht en centen had het prikkeldraad de stoep en straat snelweg en rivieren je moet betalen aan de staat of aan tal van die inhalige aasgieren waar is het land gebleven wat hebben wij de kinderen te geven geen buiten meer want ieder…

ik meen verloren tijd in te kunnen halen zoals een visser vis met z’n net herstelde net helaas heb ik me vergist en zal weer falen tijd wordt nooit verloren haalt mij met gemak in zoals altijd al ging ik besef dat ze mij weer is ontglipt als gladde slijmerige alen en met mijn net zal ik geen tijd vangen zo geldt de wet…

Inhalig rook hij reeds het warme bloed van blatend vlees, nu stil, het sliep nog zoetjes. Dat was een kolfje naar de wolf zijn poot, hij beet er zeker veertien schapen dood.…

Haar inhalen hoeft niet meer. Tussen de troosteloos afgestorven herfstresten waren de bollen me voor.…

Vanavond vannacht samen het vierkante tafeltje de asbak die voller werd en lege glazen bedachten zij dat feitelijk alleen objecten tussen hen bestaan alles ondergeschikt zelfs woorden vragend bevestigend Later in de mist die zij niet konden inhalen wisten zij hoe stil ook passie kan zijn…

de kamer werd niets gezegd het was daar koud hij hoorde alleen het tikken van de klok een zware steen lag op zijn maag hoeveel regels kent de liefde als hij de straat uit rent doet het licht pijn aan zijn ogen de witte lucht is zo licht hij kan er niet tegenin kijken hij zou de anderen niet meer inhalen…

als houdbaar consument word ik inhalig en alert bij zegels voor een kerstpakket of stickers voor de kinderen want 't album moet compleet vergeef mij dus het sparen van een lach, een ogenblik het zingen van de stem of anders, zachte streling van de woorden ik leg ze vast, verzamel alles wat ik kan kom vaker bij je langs hou ook…

in de stadse drukte jagen we op tijd, die we niet inhalen. in de bosrijke stilte onthaasten we in tijd die we genieten!…

er dwarrelt bloesem in je ogen voorbij het blauw en groen in rood en wit buigen de takken door de rijpe oogst van toen in vlagen wind proef ik de kersen en wil het kind wel uit je persen laat het toch vrij in zonnestralen, ze kan nog steeds haar jeugd inhalen een generatiefeest maakt blij want zie ze eens ravotten jouw kind…

nee, kijk met mij, zoveel groenen onder strakblauw en vogels, vogels hier een huis en daar een meer, een herdershut nu eens een doorgaande middenstreep, dan pijlen stop met inhalen, waarom ook zou je je zo haasten wanneer op 23 mei een deeltjesversneller wel uit zal wijzen god is kleinst…

Woorden hebben haast struikelend halen zinnen op volle snelheid in en verdwijnen in het bochtige niets snel, snel, tijd tekort zoveel te vertellen op de snelweg van de duistere nachten waar de vluchtstrook uitwijken mogelijk maakt en verhalen onbesuisd racen elk rood stoplicht wordt genegeerd zal de tijd geschreven woorden inhalen…

Men wilde haar niet kennen zoals zij was, want dat zou hen verpletterd hebben, maar hun schaamte is nu dubbel zo groot en het lot zal hen inhalen en wreed vermalen, tot hun geest zich buigt en de brokstukken kust, tot zij in zichzelf Nehalennia leren uitbeelden, beminnen.…

ik voelde energie uit je ogen stralen ervaarde warmte door een liefdevol inhalen je heerlijke lach was als groen gras op een koele wellness tijdens een hete dag muziek was er niet in een weldadige stilte die lommer zonder woorden voor zich deed spreken wij hebben tijd stilgezet door op te gaan in elkaar de verte heeft een klok…