Alle inzendingen over Koude grond

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

geknakte narcis verlaten op koude grond toch fris gebleven…

hartverwarmend die getuite mondjes ze geven luchtkusjes krokussen, net boven de koude grond…

het is maar een steen die hier ligt maar wel één die, zonder tegenbericht er nog ligt op de dag dat ik rust in koude grond deze steen die er ook al lag voordat ik bestond…

handen op de koude grond rond plastic verdriet jouw doodsgezel die je niet verliet maar alle anderen wel...…

Ik sta met beide benen op de grond. Geworteld in aardse aarde. Wolken boven mij verluchtigen in grenzeloos voortgaan. Ik zoek een zwaartekracht, krachtig genoeg om een luchtkasteel aan de koude grond te binden.…

OVER EEN SCHILDPAD Een schildpad acht het ongezond te slapen op de koude grond. Zijn schild wordt bovendien dan vuil. Veel liever pakt hij een fauteuil. Zeer passend is naar zijn gevoel daarvoor de naam schildpaddestoel.…

Met zijn voorspelling-van-de-koude-grond “We zullen deze winter ervan lusten”, Bleef weinig anders over dan berusten En hamsteren van voorraad voor de mond. Piet Paulusma wordt hartelijk bedankt, Het is de lente die de beest uithangt.…

langs het blote voeten pad jij en ik die elkaar op de hielen zitten als een vleugje erotiek van de nog koude grond…

grond - Vond het op zich al geweldig Wat mijn eigen vader ervan vond…

maar helaas wanneer de bloemblaadjes gaan verwelken en neer zullen dalen op de koude grond weet je het maar al te goed: de vergankelijkheid zit je 'je korte leven lang' op de hielen…

zie hoe het zonlicht dralend de wereld opkruipt en ons langzaam doet ontwaken terwijl de dampen van de koude grond opstijgen kringelend naar omhoog ruikt het naar ochtendgloren de gouden zon hangt laag 't belooft 'n prachtige dag…

Hoofd dat duizend Kilo weegt en weldra Dreigt om te vallen Los van het lichaam Dat ten prooi valt Aan de oorlogsvoering Die zich bovenin Afspeelt - guerilla Van de koude grond Hier in dit kikkerland Waar mijn hart Wordt doorwond En waar het leven Als het al aanklopt Niet meer wordt Binnengelaten…

het takkenbloot is aangekleed met frisse tinten groen kleurt nu naar laatste modebeeld niet meer klassiek als toen exoten contrasteren met ligusterhaag uitheemse coniferen blijven groen en laag alleen het oude bos maakt front maar op palet staat internationaal al in de koude grond…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Nog eenmaal kijkt zij achterom plant gedachten in koude grond en geeft hoop aan lange dagen als het schijnsel van de maan licht spiegelend rimpels raakt speelt regen ritmisch met het zicht haar ware aard zal weer bloeien wanneer katjes in de schaduw rusten…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

Van de koude grond rest een miniem verschil als je wilt groeien, mirakelspelen zijn als stronken boerenkool waarin jij rookworst, waar rijkdom toe leidt? naar meer opportunisme? wonderlijk sneeuwen?…

Bladeren dwarrelen rondom mijn hoofd, geruisloos naar de koude grond. Ze zijn van alle toekomstige illusies beroofd. gestorven aan het jaargetijden front. Verkreukeld is hun hart van goud, zij werden helaas voor het hier en nu te oud.…

Mensen van de koude grond hebben twee handen vrij; waarop de wintertijd wordt gedragen; een winterslaap met de koude dagen is er voor hun niet bij. Koude handen doen hen beminnen. Nooit iets aan de hand. Een hand in een diepe zak; de andere in de eigen boezem van het gezonde verstand.…

En ik begroef je, jouw lichaam in mijn bleke hand en ik bracht je naar je laatste rustplaats toe in de koude grond, mooi afgerond. En ik bleef achter, prevelend allerlei gebeden en woorden om in het reine te komen, hoe het zover had kunnen komen en dat ik weer afscheid moest nemen, maar zo is het leven, ik had het kunnen weten-…

terwijl je tanden zich boren in de koude grond masseren mijn handen jouw gesteelde rond langzaam kruipt leven omhoog naar het licht de vangst in een jampot gevuld met wat aarde het aardbeiendeksel gepriemd en gedicht dan stel ik jou veilig op je vaste plek tussen schoffel en schep, pak fluitend de hengel en peur tevreden op mijn eigen stek…

jij hebt de wind gewist die in de ochtendglinsters zonnekleuren los zou laten zij twinkelden gevangen stralen in de schemering tot jij de deuren opende en wolken witter riep nevels los maakte van de koude grond die neersloegen op gras en bloemen om te stoeien met licht in dat kort moment ontsloot de hemel voor even om…

waar kuilt zij haar wangen of misschien de koude grond? waar ruilt zij schone kilte wrakbaar in haar tred naar lente waar behuilt zij als dooi haar wegsmelt naar een nieuwe tijd wit naar groene schors laat haar transparant in mijn handen sterven overgaan in warmte en ik haar tranen lik…

gronden zijn werking heeft.…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

En als de herfstbladeren de koude grond versieren,dek ik je toe met zachte mos. Ik zwaai nog even voordat ik wegfiets. En wacht geduldig.... Op de volgende zomer.…

Mijn perzikje, mijn peertje Ik lust jou keer op keertje In jou zet ik mijn tanden graag Omdat ik jou enorm behaag Meloentje, mandarijntje Nee heus het is geen geintje: Ik lust je zuur, ik lust je zoet Je smaakt me altijd evengoed Mijn braampje, mijn banaantje Jij betert mijn bestaantje Ben jij op warm' of koude grond Het water loopt…

Twee kontjes diep Onder de koude grond Ligt mijn lichaam begraven Naast een eland en een hond Gestorven aan het metalen kruis Het kruis van intense liefde Gestorven door jouw hand En het mes dat mijn hart doorkliefde En nu, decennia later Kijkend vanaf het duister hemelrijk Zie ik in het gitzwarte zand Een roos groeien uit mijn lijk…

grond die beminnen is een ander verhaal waar ik niet meer aan deelneem waarbij zware brandkastdeuren van onderaardse bankkluizen worden dichtgeslagen mij met een dreunende gong verpletterend tot een platte bloembol soms nog?…