Alle inzendingen over Leegte gemis

Beneden smachtend in grijze wolken onverbiddelijk Nederige afwachtende houding uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis…

Ik lig wakker Maar jij bent weg De kamer voelt leeg En de stilte snijdt zacht. Ik denk aan je lach Aan je handen, je stem Dit alles voel ik nog hier Maar jij bent ver weg. Ik adem langzaam De wereld voelt koud Want jij was mijn zon... En nu huilt de maan.…

een gevoel van leegte een gevoel van gemis het is niet grijpbaar er is niets mis een beetje onzeker een beetje verdriet het is even anders niemand die het ziet een gevoel van leegte afscheid nemen van een gevoel van gemis dus toch houden van een beetje onzeker straks weer voorbij niet meer alleen nee dan is het, wij…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

'k volg want geen vaste hand is me meester in het onderwijs van een mensenleven lang zelfs het etiquette dat de leegte omlijst maakt het gemis dat tastbaar drijft aan het strand van haar gelaat mij als ingezetene het fundament dat wankel staat op het losse zand…

Niet in mijn herinnering mijn verlangen, de liefde die er voor mij is Voel de leegte de angst de vertwijfeling Voel het gemis Ik weet dat leegte werkelijk is…

Ongedachte, onvertaalde leegte, Ruimte biedend aan wat bijna is. Aan nog niet gevoeld gemis. Aan het nog onbestemde.…

met brieven vol gemis over waar je nu bent hoe het met je gaat hoe ik gevaren ben zo zonder jou twee handen vol tranen van geluk dat ik je heb gekend over de leegte mijn reis alleen zo zonder jou ik mis je…

koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

Het is alsof ik je geuren ruik Het is alsof ik je stem hoor lachen Het is alsof ik je lichaam voor me zie Maar dan doe ik mijn ogen open Ik luister naar de stilte Ik adem de koude lucht En voel me leeg Ik ben niet Ik kan niet zonder jou…

vergetelheid dimt elk licht er ligt een mist in je ogen blikken vinden niet meer wat jij ziet is geweest en verweven met de jammer van gemis er is geen morgen in jouw toekomstbeeld van leegte vergeven rest je geen streven dan iets te beleven nog even…

In angst en onzekerheid liet je mij achter verdriet en diep gemis, een leegte, niet wetend waarheen... Krachten vloeien weg leven ontglipt mij in schuldgevoel dichtbij, een leegte, niet wetend waarheen... Niets meer willen alles laten 'zijn' onomkeerbaar lot, een leegte, niet wetend waarheen...…

Als alles wat ik liefheb plots weer verdwijnt Net als de Zon die in het water schijnt Door golven verslonden in stukken geslagen Een leegte zo groot zo moeizaam te dragen Nu alles wat ik liefhad er niet meer langer is Treuren tere tranen druppels vol gemis…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

Hoe ontstond 't "gevoel van leegte" dit "onbehaaglijk gemis van iets"? Alles wat mijn hart begeerde heb ik, maar het doet me niets. Dingen vullen niet de kilte die ik voel steeds in m'n hart. Jaren voelde ik me schuldig, héél ondankbaar en verward.…

ik leef in de baarmoeder van de zachte dood adem het sterven in onderweg naar haar maar al verwacht zij de zwarte madonna mij in haar vruchtbare schoot en ben ik aldoor op zoek naar mijn zoetste min het levend gemis blijft de baar verborgen in hoop geeft het leegte zin .…

Mijn hoofd op jouw schoot, gemis van iets wat nooit was, of zal zijn De lamp schijnt te fel in mijn gezicht, geen confrontatie, nog even niet Ik sluit mijn ogen en laat me vallen in een pijnloze leegte, schreeuwende stilte Mijn hoop op jou is al lang vervlogen, dus mag het licht nu alsjeblieft uit?…

Gek genoeg is het een leegte in mijn doen ben er wel op voorbereid en het lijkt me niets te schelen maar alles verbloemt het gemis aan jou je stem, je leven het leven dat ik delen wil iedere dag opnieuw telkens weer met jou Gek he?…

als door een sluier overvallen is de leegte juist nu zo groot daar het zicht vertroebelt doch nog net zienderogen voorbij vaart aan degene die al even verloren was gewaand tellen de tranen niet die het oproept maar ongeschreid zullen blijven, al kleuren ze inherent aan het gemis dat dwars door alles snijdt nu het moment daar is…

Dwaalde vanmorgen nog Zorgeloos door de Herinneringen van m'n Jeugd - en zie ons Samen met vader achter Het paard naar het Land toegaan - jij ment Het paard - ik draag de Koffie en het brood Voor deze dag - Dit is de gedachte die Bij me opkomt nu ik je Gisteren voorgoed naar De hemel heb laten gaan…

Een lijntje had ik met de hemel, om zo te praten met jou, ik kon je toch geheel niet missen, vandaar dat ik bellen zou. Een lijntje had ik met de hemel en zo af en toe belde ik je en al nam je dan niet op, ik wist dat je me hoorde. Hele gesprekken voerde ik, antwoord kreeg ik niet, vanzelf, want dat lijntje met de hemel, was…

Langzaam volgen vingers de lijnen van dit lichaam op zoek naar een leegte waar nooit iets heeft gezeten…

Ik reikte ver over naar wolken in water zag hoe ze deinden dichter bij mij om nèt buiten bereik van mijn hand te vervagen mij bleef niets anders dan leegte te dragen in verlangen naar dichter bij jou…

Tis weer vaderdag Wat zal ik geven Wat moet het zijn Dit jaar geen truttig ding Iel en klein Hij krijgt een opvallend Groot cadeau Dat duidelijk maakt En goed laat zien Hoeveel ik van hem hou Op begraafplaats Crooswijk Sectie tien…

Het is teveel: De leegte van de bladeren in de winter Het teveel aan sneeuw dat onbeschreven de velden en de wereld uitwist tot niets Daar kan ik tot komen; tot niets, want niets van mijn verlangen komt meer tot mij Ik wijs de winter af; de dood; de stilte, de leegte daarbij Deze witte winter, dit blanco blad ik zal haar moeten…

Ik ben je vachtje blijven strelen Zag je hartje stoppen Het was klaar Liet mijn tranen rijkelijk stromen Voor al jouw trouw en liefde Al die tijd, 12 jaar Maar Ollie Het is beter Jouw lijfje wou niet meer Ook al wilde jij nog wel Het verzuimde Keer op keer Elke dag werd je iets minder Dat te zien Deed vreselijk pijn Het kwam steeds dichter…

Zonder gevoel vat het licht warm noch koel een eenzaamheid die verdriet in zich draagt, met vrijheid schermt in beweging zonder doel omdat er niets om tijd en aandacht vraagt, een wezen zich vanwege niets beklaagt; een ledig zijn dat tegelijkertijd de krachten spaart en splijt in zinloosheid omdat niets moet of meeneemt in een stroom, niets…

Er glijdt een traan over je wang Ik lees het verdriet in je ogen Je voelt de leegte, het gemis Het leven heeft je bedrogen Je weet dat het zo beter is Het einde is gekomen Maar met haar lichaam en haar ziel Is haar liefde je ontnomen Er glijdt een traan over je wang Ik blijf nog even wachten En sla mijn armen om je heen Maar kan je pijn…