Alle inzendingen over Losgeraakt

niet de zomerse hitte de winterse vrieskou of de de eindeloze regen niet het blauwe grasland de vlammende zon op de rietkraag in lichterlaaie niet de trage tijd of het bonkende hoofd tegen de blinde muur maar het wachten op een teken van leven op de brief die niet komen zal het is de stilte die in hem aanwaait hem tot op zijn…

…continenten zijn kil, kaal en ledig weer slaat de Babylonische spraakverwarring toe men vliegt elkaar steeds meer in de haren achter hun muren waar beschaving afbrokkelt reeds vroeg worden huizen als cachotten met hete hangijzers gegrendeld nachten zijn zwart en lang met dode straten waar ouderen zichzelf kreunend voortslepen naar een…

Wind en zon maken van mijn losgeraakte haar een Medusahoofd…

Een steenklomp is net losgeraakt. Er is geen reddend touw, zodat de man zich zorgen maakt: bergafwaarts gaat-ie gauw. De zwaartekracht bestuurt meteen z'n vertikale tocht. Hij volgt de losgeraakte steen. Z'n weg vertoont geen bocht. Hij ziet de toekomst donker in. De luchtstroom wordt al straf. Och, hebben rots en zorg wel zin?…

Mijn wil heeft het begeven Waarmee ik levenslang Naar mijn van te voren Reeds geijkte mijlpaal Standvastig door het leven ging Te veel, te lang, te zwaar, Uiteind'lijk losgeraakt van mijn horizon Ging ik net zo lang door tot ik niet meer kon…

mijn woorden zwerven langs blinde muren ze mompelen tegen kasseien mijn woorden zijn gevallen losgeraakte stenen op een steile bergweg mijn woorden zijn de loden kogels voor een koud en niet ontbrandend hart met vuursteen kras ik stalen woorden in kristallen die onzichtbaar zijn voor het ongewapend oog…

Onontwaakt, losgeraakt, stukjes zelf liggen als onontgonnen bronnen. Ze wachten. De sibelle fluistert verse gedachten in je oor. Als je luistert, heb je 't door. Het spoor gaat door moerassig bos. Tunnels bramen haken. Dissonante noten kraken. Vreemde dieren waken. Het spoor gaat door.…

vleesgeworden, losgeraakt van gedachten zwevend over ijsvelden om toch te vliegen doordrenkt van tijd en denkbeeldige kou op weg naar aankomst, daarmee onderweg verbonden met pijnloos bezweren, vergeefs tegelijkertijd volhardend in nachtlicht ontwijken met ouderdom en jeugd als inzet en overal een schilderij in herkennen omdat het prettiger…

laat je ogen in ruimte dwalen er is plaats genoeg voor ieders verhalen zie de vlinders, vanwaar zijn ze gekomen misschien uit muziek in nog net niet verlaten bomen gonzend door losgeraakte momenten die als zwermen naar het onverklaarbare zwenkten ergens halverwege het zandpad van de wind bezongen door verbeelding en alles dat…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen?…

vreemd is het gelaat van de nacht en als losgeraakte touwen stromen twee rivieren regen is wat er liggen blijft lakens alleen gelaten, in de nabijheid van morgen ik herken ze niet en de stappen die ik zet ter hoogte van jouw ademhalen sterven bij leven ontheemd tot op het laatste woord wie zal nog de oevers zien uit dode rivierarmen…

gedwongen door de werkelijkheid zoomde ik heel anders in en veranderde daardoor het mij vertrouwde vergezicht zo kwam de einder in het zicht maar ik zie niet scherper, nee zonder contouren wijdser, grootser als in het ijler lentegroen alle obstakels zijn vervaagd het voelt alsof er dieper diepte is de verte deel van mij de toekomst losgeraakt…

Die door oerkracht Van het rotsmassief Is losgeraakt, Door gletsjerijs Naar beneden gesleurd Tot aan de plek waar ik woon - Je ligt nu in mijn tuin, Ik hou je tegen het licht En zie de levenslijnen Door je doorzichtig lichaam gaan - Je hebt aders, net als ik, Je hebt geleefd, net als ik, Hier komen we elkaar tegen En erkennen…

vederstrelende stilte brengt een zoen van jou ik hoop dat dit nog jaren doorgaat vrijelijk door je bloemlezing heen wanneer ik met wat vroege rozen naar je toe zal komen of enkel met de geur, gloeiend en zonovergoten in mijn hals en over alles, het besef, zo ongedurig in de wolken wat je erin ziet; flarden als leeggevlogen verzen losgeraakt…

koel rollen de golven om hun kuiven vallen voor een heldere zon ooit hebben zij met vliedende vloed in een noordwesterstorm verwoestend toegeslagen toen joegen afvalhout en losgeraakte stukken puin langs het steeds verder afkalvend duin wie nauw luistert hoort berouw in het zacht gefluister over dit extreem geweld hun schoonheid…

Het blad wentelt zich nog even in het licht dat bij de avond past dat het zwaarwichtig is en droog verlangt te vliegen, steel losgeraakt van de boom die goedmoedig wuift de overige bomen buigen Het land dat naar het blad verlangt naar elke nerf en mogelijke kleur Op het water leest een vis de toekomst van het blad die beschreven staat in…

Destijds in kinderspelletjes kon je, bv. als je veter was losgeraakt, gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken. Voor jou had dat moeten blijven gelden. Dat je 'twee' zei, 'ik ben even mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar dan niet hoefden mee te tellen.…

het lichaam is losgeraakt op trage ademhaling getild door een golf uit een diepte gedragen aan slaap overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten…

woorden zijn er, soms onverwacht ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen, volledig in deze stilte waaruit je bloemen maakt of in het donker een losgeraakte vleugel en al sla ik dromen stuk dans met nachten tussen vlagen regen groeien mantelloze zwaarden…

(er steken duizend vaderhanden uit een stukgebroken hart ze grijpen, maar de smart van losgeraakte schakels sterft in eindeloos verdriet) hij is er en hij is er niet hij woont waar jij je woorden laat: op elke snipper schrijversgrief glanst de gouden regen de bodem van het glas fungeert slechts als een lens als jij -in tegenlicht…

een man zoekt leven wikkelt woorden in zilverpapier spuugt tussen platgestreken vouwen er wonen geurende seringen in zijn hoed een vrouw ziet de man haar handen vouwen lelies de wind raakt verward wiegt alles om haar heen de vrouw schudt met losgeraakt haar zoete lippen lokken vogels alsof zij de aarde aantrekt buigen takken beleefd…

Dan vraagt de geest die levend maakt om veel geduld en dat vertrouwen waarop je levenslang mag bouwen: je droom was even losgeraakt. Maar in de wind van je geloven hoor je de toekomst in gedachten: ook dit komt goed na zo lang wachten want hoop laat zich toch nimmer doven.…

Het blaadje jammerde, losgeraakt van de vertrouwde tak en rende, verschroeid door liefde de wind achterna, die haar ontweek. De wind hield teveel van haar en zij hield teveel van de wind.…

Door eigen schuld heb jij ervoor ge- zorgd dat mijn huwelijk op de klippen is gelopen Jouw aantrekkings- kracht inspireerde de houdbaarheidsdatum is nu echter verlopen Jij speelt slechts, zon- der echt te weten Doet alsof het leven simpel is af te kopen Hoewel rafels losgeraakt en aan de rand uiteenvallen totaal de tijd negeren…

Alles lijkt wel losgeraakt te zijn. Alles lijkt wel uit elkaar gevallen te zijn. Ja, ik wil er hard, ja heel hard voor weglopen. Maar dan ervaar ik alles ineens zo mooi. Ja, ik wil wel eeuwig hier blijven. Ja, ik ben er verliefd op. Ja, ik wil het wel in mijn armen sluiten. Ja, ik wil al deze mooie herrineringen vasthouden.…

groen is grauw en dorstige vlagen wind hoeden de vragen die niet willen weten van rijm of rijp, het verliest ergens van maar van wat kunnen we beter niet vragen het voeren van de kippen sluist mijn adem door de weke aderen van deze tijd, het kiest en onthaast door het wankel gekakel van het verlangen dat mij aan het leven bindt losgeraakt…

Overigens maken ze geen schijn van kans, omdat ze van hun Goddelijke Oorsprong zijn losgeraakt.…

woord werd doorwoeld, een halve kop koude koffie, naamloze suiker onaangeroerd ik mijmer over wat ik bezit en schets u een beeld u mag zich er vrij in bewegen biedt het ruimte om mij te zien en wat ik achterlaat hoort u het waggelen van mijn pen op de manke tafel terwijl de regen tegen het raam mijn kwetsbaarheid wast nadat ik, nooit losgeraakt…

Eerste stenen werden huizen door lantaarntjes beschenen laantjes blijmoed lange straten pleinen voor het groots plezier boerendorpen werden samen in één nacht miljoenensteden verre landen continenten losgeraakt in werelddelen Hij verslikte zich er in naarmate alles groter zag in panorama van zijn oog te groot zo ver hij had gekeken hoe…