Alle inzendingen over Menselijke soort

vraagt u mij om een exemplaar van de menselijke soort behoorlijk bij de tijd vrijgezel maar vrijt nog ongesorteerd ongecompliceerd ik noem u de heer Jongeneel uit Heerlen-Noord die is er in afgestudeerd zit nu zonder werk…

Waar in de gewone tijd Alles vanzelf ging wat nodig was Om het leven tot stand Te brengen, en vooral In stand te houden - Zijn vandaag de dag, In de nieuwe tijd, Onbehoorlijk grote pillen Nodig, die de kleur van Het lid moeten nabootsen Dat eeuwenlang voorzag In het voortbestaan Van de menselijke soort…

Aarde die aan zondvloed Ten onder dreigt te gaan, Wanproducten die onbedoeld In dit leven zijn gekomen Moeten worden uitgeroeid, De toekomst van de menselijke Soort staat op het spel; Dan is hij daar, die man Met die ark, die van alle Soorten levende dieren Er twee meeneemt, man en vrouw, Om de vergelding van de zondeval Te overleven…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…

soort…

soort…

bestaan naar zijn zelf veroorzaakt einde gaan door intrinsiek fysiek verval en niet te pareren aanslagen van overal de natuur zal ooit weer het voortouw nemen om de menselijke soort een nieuwe kans te geven…

één kip uit mijn ren is de favoriet een hen, derhalve een griet maar dat even terzijde het beoordeelt mijn gevoelens niet ik zou, ten aanzien van een kip, het onderscheid in sekse willen vermijden alhoewel ik de haan, het moet gezegd, geenszins onder zijn schonere outfit zie lijden dat schijnt evenwel bij het menselijk soort zich ietwat…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Sprekers, hoorders, denkers, daders Vindt ge in soorten, rijp en groen. Zeldzaam vindt ge wél verenigd Spreken, horen, denken, doen.…

'Twee soorten oorlog zijn er: om macht één, één voor recht. Ik zou dus graag eens weten waar jij nou wel voor vecht.' 'Ach, als ik eenmaal macht heb bepaal ik ook het recht. Mijn oorlog is dus goed, de jouwe die is slecht.' ------------------------------------------------ uit: 'De groene zee is mijn vriendin', 1987.…

liefde is slechts smeermiddel ten behoeve van het voortbestaan van de soort…

onafhankelijk van zware woorden en kunstmatige gedachtegangen wars van ieder soort complexiteit is de eenvoud een begrip op zich de eenvoud, door zo velen verstaan maar door slechts enkelen gesproken de beperkingen van de menselijke geest door bijna niemand goed begrepen helderheid, wars van abstractie het hart vertolkt door een mond…

Het dal wanneer je de ogen opent zware sloffen naar de keuken lopend De ochtend giet je zwart in een kop Je staat weer beladen op De cafeïne vergezeld van nicotine Ik snuif de ozon op in de ochtend zon Een donderslag bij duistere hemel en ineens is daar het licht De donkere wolk verdwijnt kijkend in de koffiedik De chemische rommel maakt…

We kijken allen van binnenuit naar buiten Zetten ons oordeel af Door met kracht de deur te sluiten Kijken door andermans ogen volgt niet door een straf Vind rust voor je woede gaat uiten Door geweten versterkt vergeven, is niet laf Wens niet te ontvangen wat je de ander gaf Er komt een dag dat we op ons zelf stuiten Geen actie is ook een…

Wij Mensen zijn ooit door een God gemaakt Een liefdevolle, giga-wijze Moeder Een kunstenaar, een Schepper, Een Behoeder die over 't welzijn van de Wereld waakt Wij zijn ooit naar het evenbeeld geschapen van deze Moeder-Vader-lijke Draak. Elk met een onbetwistbaar eigen smaak (dus 't heeft geen zin een ander na te apen) We zijn bezield…

Hij ademt voorzichtig in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, gelijkgestemden het is al donker in de nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

Op goede dagen ben ik niet alleen loopt liefde mee, een stapje opzij is dan zo gedaan, als het ware in liefdes schoenen gaan staan en voelen en weten wat liefde zou doen, liefde die de ander begrijpt en neutraal houdt van iedereen, onrechtvaardig neutraal evenveel van iedereen omdat zij zoveel groter is dan wij Op goede dagen loop…

een gevaarlijk soort alg beïnvloedt het ritme van de menselijke natuur hij bepaalt stiekem ongemerkt jouw keuze op den duur en dat zit me toch zo aller akeligst dwars want van enige beïnvloeding was en ben ik al mijn hele leven wars en het lijkt misschien overdreven of toch niet hij bepaalt grotendeels wat je wel of niet krijgt te zien…

enkele vragen onbeantwoord en toch een goed gevoel want soort zoekt nu eenmaal soort dat scheelt een heleboel…

In Drenthe mogen mensen uit de goot, met een verslaving binnenkort verkassen, naar een bepaalde straat in hoofdstad Assen, genoemd naar, heel toevallig, Herman Brood. Als dichter meld ik mij bij deze aan voor een verhuizing naar de Vondellaan.…

Nu onze prins-gemaal plots niet meer leeft Haast ieder zich om hem te prijzen Als vader, diplomaat, als wijze Die posthuum zoveel inspiratie geeft Zit het dan toch in onze aard misschien Om pas een dode echt als mens te zien?…

Hij ademt in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, en gelijkgestemden het is al nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

als je op de koffie komt wil ik je bittere chocola geven dan proef je waar het leven naar smaakt en wie weet komen wij misschien ooit nog samen in een boek terecht met slechts het vermoeden dat wij meer dan dichters waren…

Helaas; de zwakke mens in dit weemoedig leven, Hij heeft een weinig vreugd zo noodig voor zijn hart: Wij hijgen ras naar ’t eind van dorre lijdensdreven, En spoedig al te lang valt ons de nacht der smart. Ook, Heer, wij trachten wel te bidden dat Uw wille Geschiede! – doch vergeef onze arme kindertaal, ’t Bedroefde hart, bij ’t vroom…

Stenen worden gestapeld gemetseld tot een muur om ons te beschermen tegen kou en wind de muren worden omgeworpen met de stenen wordt gegooid wij staan weerloos in de wind en deppen onze wonden geen hart bevat de warmte om muren te beschermen in omzien naar elkaar.…

Ik, die mij somtijds klein voel in dit grote Leven dier duizend zonnen, boven dees mijn doodgaand hoofd, en moedloos dwaal omdat ik hier als mens moet leven en mij geen hoger doel van wezen schijnt beloofd.... - Kan plotseling zoals een vuur omhoge klimmen wanneer ik voel en weet, dat in mijn hert getroond, standvastig en steeds levend…

wie heeft in godsnaam de gesel op deze wereld losgelaten het boek met genetische blauwdrukken uitgegeven als geschiedschrijving ja dat van de apocalyps met het menselijke als leidraad eet of wordt gegeten van micro naar macro waarbij de grote soorten al verdwenen zijn en het grut listigheid in virale en bacteriële vorm…

In een klein dijkhuis staat, ziet hij door ’t uitvergrote raam, het oude orgel bijna naakt. Over de toetsen ligt een loper. Tussen de twee koop’ren kandelaars staat een gezangboek open. Hij hoort weer het astmatisch steunen: loflied of klaagzang – eender zeurt deze muziek, tot hij die deur snel weer vergrendelt. En toch, o mocht…

Niet te knuffelen en eenzame soort, verdwaald tussen de aardse dieren, z’n gram verhaald op hen, die hem geen kwaad kunnen doen en hem niet eens besnuffelen, in aard ver van elkaar afgewend, om zich met de vinger naar eenzelfde toegangspoort te richten.…