Alle inzendingen over Samenvloeien.

Liefde heeft ons eens doen samenvloeien zo samen, een van denken een van zijn, altijd zal dit weer in je op gaan bloeien het zekere weten, een liefde zonder pijn.…

Eeuwig avontuur – ieder zijns weegs gegaan, ontmoeten deze twee elkaar, monniken: de één prevelt zijn gebed, de ander wil gehoord worden, met luider stem. Zon en maan in alle getijden hun gids. Samen trekken zij verder, als één in hun doel, op weg naar het grote klooster in de zee en in de oksel van deze beken breekt zij mijn…

op de wand golft het verstrijken van de tijd in een weerspiegelend waterlandschap verf rolt van boven naar onder als het eerste licht rimpelig geel oranje reflecteert het panorama groeit naar de morgen die meedeint in blauw groene tinten het landschap danst en pronkt met schitteringen in wit als de zon hoog aan de hemel staat…

woorden wevend weergegeven in vlekkende samenvloeiing pennenstreken met vliegende vlindervleugels in liefste mijmeringen als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…

Leun op mij Want ik voel me sterk En krachtig Geef je over Aan mijn gevoel Gebruik me Ik weet Het is ongewoon Maar Alsjeblieft Jouw leunen doorklieft Mijn duisternis En onthult Samenvloeien van duisternis En licht Tot een realiteit Die duizelingwekkend is.…

verleid me met jouw woorden die samenvloeien in zinnen welke langzaam versmelten tot 'n ritmisch gedicht al lezende omwikkel je mij sluip je bij me naar binnen bekoor je mij net zolang totdat je mijn hart veroverd hebt…

Als Barack spreekt, gebeurt er iets met mij Als tekst en stem en kop zo samenvloeien Kan hij me ráken en oneindig boeien ‘t Is nooit een politieke woordenbrij Maar in de nacht… een wrede hartenklop: Dan doemt die gare kop van Trump weer op…

02-08: ik zie de Vrouwen Acht Ze kunnen mij zo boeien als ze roeien en groeien als hun krachten samenvloeien ’t Is brons… ik zal goed slapen deze nacht Ranomi’s gouden blik… ik ben in de ban Daar lig ik dan weer uren wakker van…

nog weef ik sneeuw door bloesems heen is klei te hard om lente te boetseren schilder ik in groen wat blauw om kou te laten passeren maar het ijs dat ik hak smelt te snel onder mijn handen het winters gezicht is samenvloeiend voor het voorjaar gezwicht…

ik weet de polder in je blik kaarsrechte sloten samenvloeiend aan een verre horizon zie wolkenluchten vluchten in een oneindig blauw je trouw aan mens en beest op het ouderlijk land geboren en getogen op de boerderij wie heeft er tegenwoordig nog zo’n blik als jij…

Je vraagt je af hoe machines werken Seizoenen samenvloeien en je zonder moeite een ander straft. Hoe er werkers staken en de dieren doen. Hoe iets zondermeer niets betekent. Hoe mensen eten en slapen kinderen van huis gaan. Hoe rozen verwelken.…

ik keek op hem neer wilde vaak meer zijn dan mijn schaduw kon hem nooit ontwijken waar ik ging of kwam hij hield mij bij de hand wij groeiden samen op van lieverlee deelden wij wel en wee pas toen ik het licht vond verdween hij langzaam naar de achtergrond toch zal hij ook groeien want het donker doet ons altijd samenvloeien…

Gezwegen, naast je in het bed, zag ik op je slapen, het bewijs van het kloppen van je bloed, een oceaan van gloed, waar eb en vloed tot elkaar komen, om de hemel op te rapen in je dromen, om in je adem samen te vloeien, in een tijd die niet bestaat en op kousenvoeten verder gaat,vermomd zich met de uitgeworpen kleren op de achtergrond,…

de wereld is beslissend verklaard er welt een grote rust in ons op voor alles is een verbintenis we voelen elk een handvol liefde en drukken het zachtjes samen in vredigheid en met een glimlach samenvloeiend in onze zielen een goddelijk gevoel lijkt ons nu onze wegen groeien met elkaar armen als rivieren die samenstromen en belanden in…

samenvloeiend in een nieuw kleedje lijk kleine filmpjes in de stromen door eenheid opgeladen het delen met anderen prikbord items van het hart, ...verslaggeving van binnenuit heeft een groot identiteitsprobleem.…

uit samenvloeien mocht ik groeien bloeien tot volwassenheid maar nog was ik niet rijp voor het boeket des levens pas toen jouw bloem frivool bleef wuiven mocht ik haar bestuiven tot vrucht gekomen wisselden de dromen verwelkte de kleur wij konden nirwana bereiken waar ons jong leven al vaste voet aan wal probeert te krijgen…

het gezicht bleef bij het lichaam ook toen duisternis intrad de avond viel ver voor de vroegte neer zodat geen woord onbesproken bleef met nauwelijks hoorbare fluistering kon ik het ruisen van populieren horen alsof mij werd verteld waar water en kust tot branding samenvloeien in het zand stond geschreven aan wie deze woorden waren…

als muziek fluister jij woorden dansend op mijn huid vol diepe tonen ik droom weg in jouw magie je woorden je glimlach je helende klanken omringen mij mijn handen willen vleugels maken om te kunnen vliegen naar de schelp van jouw zachte schoot zodat wij samenvloeien tot één ademflirt zonder vragen liefkozen het charisma vrijen…

speels klinkt wat sfeermuziek in het azuurblauw van de lucht vleugels vegen wolken naamloos glijdt geluk voorbij in zachte zuchten wind idyllisch is ontmoeten in het openbaren van de geest intiemer is het nooit geweest het serene samenvloeien tot geheel genereert begrijpen van gods taal bestaan en eindigheid zijn aardse termen…

het verder gaat maar wel het net in mij te voelen samenkomen – onzichtbare verbindingen met de hartslagen van het leven In woordloze taal verovert het ademen van de pijpen zacht golvend de ruimte op de stilte en dan is niets vanzelf muziek geworden – nieuwe weefsels fijndraden tussen kernen gevoel van zielen ooit en ergens in samenvloeiende…

Samenvloeiend onder één dak, die het natte of het droge zullen bepalen. Ze gaan over van wit naar zwart, van lieflijk, naar dreigend. Ze trekken horizontale strepen, dwars door... die zo mooie zon. Ze zetten zich klaar om wind te blazen, of onder elkaar te kletteren als glazen, zo- dat wij hagel krijgen.…

laat me zijn van ster tot ster van zon naar maan het strand in onze wereld waar stilte ons omsluit als eeuwige, zachte nevel laat me zijn van golf tot wolk van zicht naar zee de wind in het deinen waar ik mijn ziel leg in samenvloeiende lijnen zo vrij en traag in vol verlangen het ritme vinden laat me strelen jouw duizend oceanen…

Duister klinkt het geluid in de roep naar het licht van de stille ochtend waar zij haar kracht niet verliest in wazig vochtige nevel ademloos wachtend op elke volgende, reeds gebaande weg in de aderen van ons bestaan niet elke druppel raakt gedachten, wel kleurt iedere druppel rood in hoop en verwachten samenvloeiend tot één geheel…

de grens tussen dood en nog iets van dit leven maken uit kristallen groeiden zijn vleugels schoksgewijs in het adembenemend koude verblijf door een opgaande zon kleurde ijs in het brekende licht tot een feeëriek gezicht ik heb hem niet zien vliegen wel langzaam zijn ziel zien verliezen door opwarmende wind mijn tranen kwamen samenvloeiend…

mooiste woorden stop ik in je zak waar ze zich kunnen warmen aan elkaar goed gevormd worden er zinnen leesbaar die openheid schetsen op dichterlijk vlak ook wat beelden voeg ik daartussen afwachtend of ze elkaar bereiken of ze de woorden kunnen verrijken en de zichtbaarheid kunnen plussen het schilderen laat ik aan jou jij mag ze laten samenvloeien…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze elkaar kunnen minnen goed gevormd worden het zinnen die openheid schetsen op dichterlijk vlak klankbeelden fluister ik in je oor hoop dat ze de woorden bereiken elkaar voetstoots zullen verrijken tot een sprekende metafoor het schilderen laat ik over aan jou jij mag ze laten samenvloeien door…

Het is dat ene woordje wat slechts drie letters nietig is en zoveel los kan maken, zoveel aan doet raken Dieper dan verdrietig gemis Emoties dansen ongeleid pirouetten in mijn maag, terwijl haar tranen gestaag eindelijk samenvloeien met die van mij Liever dacht ik aan vrijheid Losbreken, zwerven en dwalen op de goede weg,…

Laat alle bloemen bloeien, en kleur en klanken samenvloeien.…

vergankelijkheid en de snelheid van de tijd voel de pijn van weemoed omdat ze er niet meer zijn hun verwondering bewaard gestold in de tijd lees verwachting en droom op stille witte gezichten ik weet hoe het afloopt bereik de grens van waanzin als op het kerkhof hun namen in verbleekt inkt en gebeiteld in steen in m’n geest samenvloeien…