Alle inzendingen over Stedelijk

Nieuwbouw steekt zijn kop uit de terreinen op. Wij gaan langs het skelet, de stalen reigerpoten. Het land dat wordt ontsloten begint een stil verzet. Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel…

Het Stedelijk Museum gaat weer dicht Al eerder was het 7 jaar gesloten Verbouwinkje, maar niet echt opgeschoten De opening is mijlenver uit zicht Er wordt voortdurend maar wat aangeklunsd Dat blijkt in Amsterdam totaal geen kunst. ---- Na een tijdelijke openstelling voor publiek, gaat het Stedelijk Museum…

Na de arbeid was het gezellig sfeervol toeven bij het café van Dikke Dries in de Waterstraat op de hoek; of één van die andere bruine kroegen, een welkom thuis voor de koopman na een jaarmarkt, of iedere andere Utrechter na een stedelijk bezoek.…

Vervuld is echter al waar men naar smachtte: In ’t Stedelijk ziet u de langverwachte…

Of op Ons Dorp of Stedelijk Vooruit? Uit onvree over ‘t politiek geluid waarmee we op z’n Haags zijn volgeplempt? Of bent u op 't verkeerde been gezet en heeft u eventjes niet opgelet?…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

Bomen en kroegen zwervers die zwoegen over straten en pleinen met soms zelfs konijnen in groene parken en tuinen waarboven wolken bazuinen stenen en beton een zonnig balkon oude kerken en nieuwe banken en een tongval van klanken tussen huizen en fabrieken ziekenhuizen voor de zieken het stedelijk landschap is nooit af.…

smalle straten en steegjes verbeelden een sober en trager verleden verstilde hofjes binnen bemoste muren ademen een wereld van verschil…

Rechts van het groene weiland Onder de stedelijke rook Maait een man de stenen en Plukt de lantaarnpalen Sinds woensdag is hij stadstuinman Lopend en kijkend over zijn gebied Organiseert hij het leven in zijn tuin Met een heggeschaar en een hark Ploegt hij z'n land, knipt hij de dode takken…

Zoektocht Zwervend door het ruige land met enkel wat bomen aan de kant van een zandweg loopt hij wat en hij zwijgt voor zich uit hij is de beschaving ontvlucht op zoek naar wat lucht op zoek naar het hemelsblauw in plaats van het stedelijk grauw hij is nu onderweg naar een plaats waar de zon achter de bomen verdwijnt en niet achter…

In het stedelijk duister van de straten nemen we afscheid - en het drukt als lood, kijken om en wuiven, reeds verlaten, slaan de hoek om, en het is de dood.…

De weg rijgt de dorpen als op een spies bijeen deelt stedelijk in twee het kalme dorpsleven. Ooit werd hier voor een stille reis tol geheven; kom daar als dorp vandaag de dag maar eens mee! De houten koetsen werden dozen van metaal - de zanderige weg weldra geasfalteerd – Een alternatieve weg, provinciaal, wordt nu hevig bediscussieerd.…

Vervolgens, voordat hij als commissaris van de koningin de provincie Groningen met zijn komst zou gaan plezieren; liet Henk Vonhoff de stad, zelfbewuster achter, binnen een groter meer stedelijk samenwerkings- verband.…

waar op de trede van de trap, en op het scherpst van elke snede, onder het wenken van de rede en tijdens het blind voorbijgaan van haar snelle stap, een tweede jongedame, zich herhalend, walging wekt, de eerste snollig en ontevreden weerzin en wellust als een stedelijk drab met het allerbotste van haar mes, tevreden, voortbrengt, grijnzend…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

denkbeeldige waarheid van kinderlijke verbeelding het grasland strekt zich uit naar naakte horizonnen je hebt zoveel fantasieën tijdens de regenzomer overvleugeld door bittere armoede onderweg als zwerver zonder vaderland naar vroege vogels van een droevig lied het begint menselijk te worden die hemelse zonnestralen op je hoofd in het stedelijke…

De oogleden nog dichter dan voorheen om de dodelijke spraakwaterval te ontwijken, heel de wereld is kozak en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat…

Alles is aan verandering onderhevig de therapie, het licht, jouw papieren spiegel het begint latent aanwezig op het grondgebied van dromen in het stedelijk landschap brokkelt een beetje van jouw denken af je ontwaakt in een genadeloze herhaling van ontheemde bloemen die woekeren alsof we samen schrijven in een droomloze wereld lentevriend…

Maar ook de sportliefhebber komt aan de stedelijke roem niet te kort, wanneer Utrecht goud kleurt na een overwinning tijdens een olympische sport.…

De vogels in het stedelijk luchtruim schrijven een winterbrief aan de mensen in de straten. Cirkelend op het witte blad van de hemel zijn zij hun eigen letters, veren en kraakbeen. Al hun zinnen beginnen met uitroeptekens. De taal der vogels is vol gevleugelde woorden. Weinigen kunnen hun kraaienpoten lezen.…

De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen hart met meer ruimte op het oog dan gewenste stilte verdelen ze de laatste klanken, in vogelvlucht door de bijna uitgeklonken weelde van weiden en water.…

Getikt door de spanning tussen tastbare biotoop buiten en verruimende mogelijkheden van de virtuele stedelijke kosmos. Aan de rand vooralsnog of voorgoed?…

Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.…

vergeten duin in overvolle stad door huizen afgesneden van de zee de schilder Mesdag hield er atelier de dichter Kloos heeft er ooit liefgehad een stille, praktisch ongeschonden schat bedekt met groen en zand in goudlamé of ... stedelijke offerplek in spe de buit van politiek op dievenpad is het wel goed je gaven te beschrijven je bloemen…

Ik erger mij gewoonlijk niet zo gauw, Maar omdat ik de schoonheid blijf beminnen Laat Newmans schilderij, zo'n blauw stuk linnen, Dat net weer is hersteld, mij niet blauwblauw. Dat men dat mooi vindt, kan ik niet begrijpen. Ik ga mijn stanleymes maar weer eens slijpen.…

Snobs bij aankoop Wie, wat, waar Een nieuwe straat Regionaal raffinement door Brussel Kortegolffrequentie in de buurt Hebt u en laat ons de zeven schoonheden Stedelijke ruiten van de meest diverse materialen Geheel in de geest; kinderlijke onschuld samengebald Een schuchter eerherstel gedijt beter dan ooit Die met een paling converseert op…

klagen mijn ambtenaren gaf ik deze order: ontwikkel ... en bij voorkeur in het groen (met bomen kun je toch geen zaken doen) stel paal en perk aan park en perk en border mijn toekomstvisie is geen visioen met vriendelijke groeten: Marnix Norder --------------------------------------------------------- (Marnix Norder is wethouder van o.a. stedelijke…

Carmiggelt die het ook zag, pakte rap zijn pen en schreef een stukje in de krant: ~Een tochtdeur en een stoere wenteltrap flanerend door de stad, ja hand in hand~. ’t Verhaal kreeg nog een aardig staartje want de Stedelijk museumdirecteur bood hen een plaats als kunstwerk in zijn pand; de wenteltrap te samen met de deur.…

Na de regen is de vochtige lucht in de oude havenstad blijven hangen het is nog warm, de dromen zijn nat maar droevig sluit de minnaar zijn ogen de liefde is zoek, de aarde lijkt plat nergens vindt hij platonische zinnen hij moet nu in stilte het duister beminnen geen zomerse flair, of stedelijk vermaak mensen zien hem niet, steken liever…

Werelds maar toch behoorlijk bepaalt de gemeenschap zijn eigen identiteit, die zich ver verwijdert voelt van de stedelijke realiteit. Met een bakker, een slager, een kroeg en een eerwaarde is het leven er compact in zijn notendop op aarde. Een verbeelding zoals het dorp lachend naar de wereld staart vanaf een foto op een ansichtkaart.…