Alle inzendingen over Stille uren

een gesprek in stille uren vertrouwen geloven rust een gesprek in verborgen uren een lach een traan gevoelens een zucht een gesprek in verwarmende uren een band onbegrijpelijk onbreekbaar vriendschap gerust samen een gesprek in stille uren een houden van…

in stille uren omarmen levenslijnen tedere harten…

Weinig geluiden Stille uren van de nacht Te veel gedachten…

Het tikken van de klok zo hard met een zachte g glijdt de tijd uit stille uren soms verhaalt hij van vroeger zij kijkt hem vragend aan en wacht nog wat op later dat niet komen gaat…

In de nadagen van mijn leven zijn er stille uren waarin ik overdenk dat ik niet meer de baas ben over mijn lichaam dat een ander het lijkt te sturen. Ik heb me er bij neergelegd maar daarmee is niet gezegd dat ik de geest ook nog weg geef.…

Geen enkele dag kan ik m'n hobby missen: ..........vissen Op deze paal zit ik stille uren in deze plas te turen nooit knijp ik m'n ogen toe... ik word 'het hengelen' nimmer beu of moe de plas.... een rustiek tafereel en ik, hoofdrolspeler.…

En wens dat deze stille uren nog even voort kunnen duren....…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

't Wordt door het hart gevoed, in stille uren van de tijd. Tussen droom en werkelijkheid, alsof niets anders ertoe doet. Het besef te leven, ondanks zorg of pijn. De wil om echt te leven. Dat is een zo groot verlangen, het zal er altijd zijn.…

Even dat vriendelijke handtastelijke contact die korte ontmoeting onder zomers maanlicht in boeken die ze ’s nachts mag lezen een droom van taal is meegenomen glimlach van een nieuwe jeugd een oogopslag in stille uren na ieder hoofdstuk rust en vreugd na al die zinnen, nieuwe dromen even dat kortstondige emotionele voelen wat de slimsten…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

( voor mijn vader ) Breekbaar als glas plooit zijn glimlach zich naar de stille uren van de dag In het natte gras dansen verlegen voetjes over wat haar verdroten vader zag Als een waas wikkelen zijn ogen zich om de tranen die hij liet stromen over zijn geboortegrond Er is geen weg terug als de oorlog voorgoed zijn gehavende ziel…

In het nachtelijke donker, in de stille uren, drijven mijn gedachten mee over de grote levenszee. Ik vaar reeds lang in kalmer water, met hier en daar wat averij, door hoge golven, woeste baren. Ik stuurde af en toe wat bij. Soms is er nog wat deining, een lichte rimpeling… als mijn gedachten wijlen bij een lieflijke herinnering.…

Als in de stille uren van de nacht, de radio een melodie laat horen, ‘Plaisir d’ amour’ mij komt bekoren grijpt bitterzoet, weemoed de macht. Ik voel een vaag maar toch intens verlies. Geen woorden vind ik om dat te benoemen. Een glimlachendl gezicht dat op komt doemen, verwaaide zwarte haren in een zomerbries.…

Maar hebben wij nog aandacht voor die stille uren van de morgen? Of hollen wij maar voort totdat de schoonheid breekt? Want ieder uur is anders, vloeiend als het water dat nu met stromen heeft gestopt en rust?…

verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille…

Zo is ze je het liefst, in stille uren overdag, en dat je haar dan helpen mag. Totdat de schoolbel gaat, totdat de voordeur slaat, ben jij het die zij het meest bemint, is zij alleen van jou. Haar oogopslag, haar lieve lach, ze zijn het einde en het begin van iedere dag.…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

had gevonden om de bladzijden van het boek met geluk in mijn hart uit te lezen voelde ik, herinner jij je nog de bittere armoede de dagen dat we in de winter vloekte met handen zo koud en verloren stonden we op straat te bedelen zo jong en toch reeds vergeten daar sprak de dood nooit over maar bladzijde na bladzijde tijdens duister stille…

nu zelfs de vos een mondkap draagt geen konijn zich dichterbij dan anderhalve meter waagt reeën alleen op stille uren naast de struiken staan vleermuizen in quarantaine zijn gegaan vieren alleen de vogels nog feest grote spreeuwenzwermen vallen op de struiken aan dichtbijeen zodat de slechtvalk er geen kan slaan lang is het buiten niet zo…

Het was op zo een koude zondagmorgen, de stramme handen heiden traag de klok die boven in de toren wakker schrok en begon een wijsje zo lang verborgen, want door de week slaat hij de stille uren die vertellen van vergeten en voorbij van de houten banken, de mijmerij van de jaren in zijn zware muren.…

Eenzaamheid maakt van een gezond mens een wrak eenzaamheid maakt van een jongeman een ouwe zak eenzaamheid verandert een mooie vrouw in een kleurloos exemplaar eenzaamheid verandert een vers gebakje in een zure taart eenzaamheid is een zuigende modderpoel eenzaamheid is een hol leeg gevoel eenzaamheid keert je ziel binnenste buiten eenzaamheid…

van mijn dagen mijn alles, mijn leven, mijn wereld jij hebt mijn hart voor altijd veroverd met jou zie ik sterren aan de hemel voel ik warmte van zonnestralen je bent het licht dat schaduw verdrijft de kracht in mijn zwakste momenten bij jou vind ik rust en avontuur jij laat mijn hart sneller kalm kloppen je bent de melodie in mijn stille…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

wie hier heeft gewoond kan beamen dat tussen deze muren en helder schone ramen een dag langer leek te duren dan vierentwintig uren rozengeur en maneschijn alleen bestond bij onze buren…

De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield.…

Schavuiten die op uitgestorven uren Muziek uit hun mobieltjes laten schallen En laveloos door stille straten lallen Die zijn natuurlijk altijd van de buren Die halen voor hun wangedragexcessen De etiquette van hun Breezerflessen…

Stille wegen donkere lucht zacht geregen en ik zucht Droeve uren en zware mist Al één uur en weer vergist Kille nachten bij verre maan In gedachten kom jij eraan Stille paden donkere nood dalende bladen Ik wil dood..…

Uit een stille kamer In schaduwen gehuld Klinkt een zacht gekerm Ik ben bang Voor wat ik daar In mij op zal moeten nemen Uren zoekend Kom ik niet dichterbij Maar hoor je stem vervagen Mijn angst verstikt mij In deze kamer Van mijn geest…