Alle inzendingen over Storm Volharding Geloof

De ernstig strevende christen drijft op een boomstam voort over de woeste wereldzee omringd door dreigend duister torenhoge golven vol Satanswoede tillen het hout hoog op smakken het weer neer in het brullende schuim van kwaad en verderf de gewezen boom wordt steeds door het tierende water verzwolgen ondergeduwd maar komt weer koppig…

Volhardend geloof is in het daagse leven en klein gebeuren, nuchter, met bezonnen geest, Gods wil gedenken en doen.…

Met een glimlach doorsta ik de beproeving, fiers en volhardend toon ik mij. De werkelijkheid wil ik niet zien, ik ben kapot, een geknapte eik. Van de ooit trotse eik rest slechts nog brandhout, de laatste storm werd hem te veel.…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

's Morgens bij God zijn, heel dag met Hem meegaan tot het inslapen.…

Mijn Lieve Vader: de dag met U doorbrengen van morgen tot nacht: sterkende woorden om zich elk uur te herinneren.…

Volharding 1 Met de Volharding 2 fiets ik een eindje mee. Een plons en luid gesnater. Daar lig ik in het water. Volharding 2 Daar lag ik in het water. Het werd later en later. Op de Volharding 8 heb ik maar niet gewacht.…

Maar volharden in het geloof dat goed doen goed ontmoet; toont inzicht in een denken tot aan de eeuwigheid, dat vervult is met een Goddelijk geïnspireerde moed. Kiest men voor het goed; het wordt niet altijd zichtbaar en dadelijk beloond.…

Romeinen 8:35 en 38-39] Noch ‘t brullen der ontmensede tyrannen, Noch zwoege dorst, noch snaken naar het brood, Noch lichte vlam, noch zwaard van bloede rood, Noch scherpe bank, noch ketenen gespannen, Noch goedverlies, noch knevelen of bannen, Noch hoge macht, noch diepe waternood Noch tijdsbeloop in leven of in dood Noch wan-geloof…

stille dagen leng ik aan met loze uren eindigheid verraadt zich toch wel door het knarsen van het grind verstand laat los het moedeloze pogen door het kabbelen van de stroom komt vaak de mooiste steen weer boven…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

Bij mijn lange reis door het waaiende duister van de stormende levenszee verlang ik naar een vaste rots boven de kokende golven om stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan…

Ik was ooit eens iets vergeten, Maar, ik kon er niet opkomen, wat. Ik had het moeten weten, Maar, ik kon maar niet bedenken, wat. Het was iets met liefde, Maar, ik was vergeten, wat. Ze maakte het uit, En ik wist, wat ik vergeten, had.…

Bemin en verwonder, Beleef en geniet, van al dat prijkt, Van al dat leeft, Van de zin en de onzin, van heel het leven Ontwaar en bewonder, Ervaar en beziet, Al dat verrijkt, Al dat ons geeft, En beleef de beleving, van heel het leven…

Begrijper van al mijn leed, Trooster van al mijn zeer, Toeschouwer van al mijn dwaasheden, Vaste vriend in mijn gezelschap, Luisteraar van mijn gebeden, Miauw toch nog eens een keer, Zoals je ooit zo vrolijk deed.…

Door alle tijden getuigt Romes strijdperk van rotsvast vertrouwen, geloof in God, bij kommer en ellende voortdurend sterk. Als leeuwengebrul raakt verachting of spot het Goede Boodschap verspreidende werk. "De struikelgang blijft winnen!" spreekt het lot.…

Gos boodschappers zaten gevangen: gegeseld, handen en voeten gebonden. Welk lot brachten komende stonden? Nooit meer naar buiten? Ten dode gehangen? Paulus en Silas hadden het verlangen, ondanks zorgen en pijnlijke wonden in de kerker hun Heer te verkonden, wekten de nacht op met blijde gezangen. Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de…

als ik een boom met mijn handen zou willen schudden zou ik het niet kunnen maar de storm buigt hem waarheen hij wil wij allen worden het ergst door onzichtbare handen gebogen en gepijnigd ik geloof niet dat mijn lot een brug bouwt naar vreedzamer tijden…

Ach, ik gun hem er zeker wel zes want elke dag geeft hij me wijze les in de volharding van het bestaan waarin ik ook nog jaren heb te gaan. En al geloof ik er zelf vaak niet meer in dankzij Denver krijg ik weer 'n beetje zin.…

resultaat krijg je niet meteen soms vraagt dat jaren volharding en moed.…

Kom, ook al worden we nat, geloof me mijn lief droog worden we ook!…

van dis dist niet spellen en iedereen ziet de rots in de bijbel koran poesje miauw mijn geloof is de engel die viel val hoe spel je dat made in limburg met voorbedachte raden inna storm en huil staan op de schouders van reuzen…

Mijn schrijvershut vliegt bijna in de lucht Gelukkig hebben we wat zakken zand Nog van het Halloweenfeest bij de hand Staak je geraas, ik vloek en slaak een zucht Kieran, afgrijselijke najaarsstorm De puinhoop in mijn She Shed is enorm…

vervaarlijk wortelspel van jaren her blootgelegd door de tijd maar nog immer volhardend als een acrobaat die aan het leven hangt…

Geen mens die nog mijn ijver in kan tomen, met prachtig resultaat als ik volhard, en elke knoop wordt volgend jaar ontward. Verheugd geloof ik in mijn eigen dromen. 'k Zal 't nieuwe jaar dus pittig gaan beginnen, meteen al laten zien waar op het staat.…

Met mijn ogen dicht zie ik Heel helder voor me wat voor Vandaag het belangrijkste was: De storm te doorstaan die Allerwege aangekondigd was - De boomstam die kranig groeide Uit mijn gepijnigde ziel niet Ten prooi te laten vallen Aan de nukken van het weer, Het rukken van de wind…

Een waar golfslagbad in de singel, voor ons huis, witte koppen, ze horen er niet thuis Normaal zie je die geweldige golven op groot water maar nu hier, verstomd het gesnater! Het gebulder van de wind, is wat ik nog het impossantste vind toch vreemd dat geloei dat lawaai van de gewoonlijk vriendelijke wind. Code rood, van alles vliegt er voorbij…

Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander voor het raam. Een man in de vorm van een man.…

bedankt voor je woorden je kracht, je volharding je wijsheid, je oneindigheid gewoon dat, lieve schat moest ik even kwijt jij bent er altijd…