Alle inzendingen over VLOEKEND

Even uit de sleur: op zondag twee Jehova's vloekend voor mijn deur…

Onze vloekende tranen zullen ooit drogen. Maar onuitwisbaar zijn de dierbare herinneringen.…

(tanka) Veel mensen geven bij het kerstfeest hun voortuin kleurrijke lichten met een blakende ijver maar even grote wansmaak.…

Jankend en vloekend schikt hij zich Zijn gevoel voor eigenwaarde tot nul gereduceerd Dat ziet ze niet, maar ze zou het kunnen weten Als ze maar zijn binnenkant had gelezen Dan had ze het geweten…

Staande In de zon Lopende Naar de nacht Gaande Naar waar het begon Hopende Dat jij lacht Zoekende Naar moed Levende Voor jou Vloekende In de zonnegloed Maar gevende Mijn liefde, want aan jou blijf ik trouw.…

Dronken en vloekend op iedereen. Maar niemand wil het horen, je bent en blijft alleen. Ooit was het anders, dat is te lang gelee. Met een gewist geheugen zwalk je nu naar de plee.…

De massa fietsers op de kade wacht gedwee vloekend een Amsterdamse krachtterm: GVB!…

Waar mensen Hard vloekend Struikelen over De stenen die daar Door de kunstenaar Met oog voor het Verleden zorgvuldig Zijn neergelegd, juist Om het razende verleden Niet te vergeten, Gaat het amorfe leger Der onverstoorbaren verder - Ze kijken niet om, Met het verleden hebben ze Immers niks te maken…

Aan het front of in de flank Zwoegen en zweten Schieten en bloeden Soldaten tegen wil en dank Slachtoffers zonder schuld In lompen gehuld Met miljoenen op de vlucht Hun adem één lange, vloekende zucht…

Liederlijk vloekend baande de dronkaard zich een weg, door de aanwezigen. De enige manier om aandacht te krijgen, die kreeg hij niet, dus beter gezwegen, vervolgde hij, zwalkend en in zichzelf mompelend, zijn weg. Z'n geweten vertroebeld door de alcohol, had hij alleen verdriet en meelij met zichzelf en mijn gemoed schoot vol!…

was je schoon met Nina Ricci kleed je aan met Calvin Klein volg dan je eigen kronkelpad recht naar het ravijn dan zal ik vloekend tot Hem bidden die aan jou het leven gaf vraag de Waarheid in ons midden jou te stoppen bij je graf dan zal het Licht der wereld schijnen in het duister om je heen kan jij ook niet meer verdwijnen met die lucifer…

ik versta geen muziek in boekhoudkundige taal zelfs de langste reis is onverstaanbaar harde woorden, stap voor stap met zuurstof die men adem noemt verdwijnt de pijn volg de pijlen, de paaltjes met vloekende kleuren galm een echo in het bos als kathedraal verdwaal met vreugde, onverstoorbaar is er soms een stap die geen richting kent?…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel.…

het zand is nat, suizend helm vloekende meeuwen rotte planken drijven op het zoute water langs de oude weg een zoekende man gevonden met zilveren lantaarn leidde door donkere dalen smachtend naar gemoedsrust van alle woede, laat hem varen en hem in golven van liefde verdrinken om het ongeloof te bezinken en zijn bescheidenheid te openbaren…

snede, onder het wenken van de rede en tijdens het blind voorbijgaan van haar snelle stap, een tweede jongedame, zich herhalend, walging wekt, de eerste snollig en ontevreden weerzin en wellust als een stedelijk drab met het allerbotste van haar mes, tevreden, voortbrengt, grijnzend als een aap, of apin, daar, tussen die beiden, ga ik vloekend…

Meneer, de mug die U stak Waarover U op 't terras zo Luid grof vloekend sprak Zich afvroeg wat voor nut Zo'n rot beest heeft Wel meneer, evenveel als U Namelijk helemaal niets Hij bestaat omdat U bestaat U bent z'n prooi, z'n niche U bent reden van z'n bestaan Landt hij weer op Uw schedel Zal ik hem voor U plat slaan…

sympathieke oude baas aan moeten spreken aan het water waarin hij mij vastbesloten mee nam de diepte in langs het groen van de lelie tegen het zilver van de voorn gleed ik steeds dieper verder van de oever totdat ik besloot dat het genoeg was en naar zuurstof verlangde als naar mijn vader wiens blik al rimpelingen zocht en toen hevig vloekend…

Jij zag me zoals ik niet wou zijn, vloekend, ik leek wel bezeten. Vluchtend voor een zwaar geweten, verlichtte ik kansloos de pijn. Wat wogen mijn woorden toch licht. Het waren pluimen van een gier die schijnbaar krijsend van plezier zijn geest in een duikvlucht ontwricht.…

Al vloekend valt de krijger neer. Nu is de kogel door de kerk gezegend, dus hij doet z'n werk: 't is treffend, hoe die kogel maakt, dat die soldaat het vloeken staakt.…

vroeg ze met treurnisvolle stem hoe kon ik daarop antwoord geven kon ik toch maken dat haar leven een liefdesliedje zong, geen requiem stil zit ik naast het lege bed zoek in de koude lakens nog haar geur die nu al uit begint te doven ik wil nog in een zin geloven mijn twijfelende hart klopt in mineur en ik zeg vloekend een gebed…

heb de noten laten horen van de muziek die ik geschilderd heb in een vluchtig bekoren stuurde jij mij woorden zonder pigment in die muziek existeerden vorm en melodie zonder vloekende dissonant zij contrasteerden waar normaal harmonie te ijken is aan wat gewoon vergelijkbaar vindt waar nu nieuw welluidend klinkt in geluid…

Het is de eerste maandag van de nieuwe maand Ik krijg een NL-alert van mijn regering En als engelenzang hoor ik de sirenes Ik denk aan de Oekraine, aan Rusland Ik denk aan die verschrikkelijke oorlog Ik denk maar niet aan vrede, laat staan bidden ‘Godverdomme vrede’ schreef Leo Vroman in 1945 Vroom of vloekend Het helpt geen donder…

de meiden waren jong en tippelden maar vaak konden ze niet scoren en dan eindigden ze op mijn hotel- kamer met z’n 3en of 4en lurkend aan de wijn, met haar voor hun gezicht, ladders in kousen, vloekend, vol verhalen… ergens waren dat vredige avonden maar eigenlijk deden ze me denken aan lang geleden toen ik een jochie was…

Er spint iets in mijn hoofd IJl niet te bevatten is het daar Visueel waarnemen doe ik niets Verbaal dringt het bij mij binnen Fluisterend zeg het mij wat te doen Herhaaldelijk vloekend en dwingend Opschieten nu, dit is het juiste moment Waar wachten wij op, jij bent de sterkste Vertwijfelde krampen teisteren mijn hersens Mijn grauw gezicht…

Soms vloekend om een stommiteit. Maar van fouten kun je leren. Een goede oplossing opent een nieuwe dag van echte levensvrolijkheid.…

Hij was helemaal losgeslagen Vloekend en tierend en "val maar dood" En jij, wat was je aangeslagen, hij trapte je helemaal in de goot... Nee, wat hij deed was niet normaal meer, dit verdiende jij toch niet? En jij, jij stond daar, zonder afweer, deze zoon, die jij eens baarde, Wat deed hij je'n verdriet...…

Op bestelling van de doodgraver vijandig gewapend zonder tanden hij zal kluiven aan m’n kadaver vloekend op pezen en ingewanden. Op het einde met lege handen maar van de duivel drachtig leeggebloed krampachtig. Het gekende venijn der staarten ik geef de mergpijp door aan Maarten laat de chaos voorgoed branden.…

het is geen dag vandaag hooguit de dag waarop alles gek beslagen zal zijn vol zwarte angst en vragen dat alles lijkt op een gebed dat bi polair klotst en hopt in opkomen van de angst die boven dwars door komt de verse geur van warme schizoprut is weer ruiken want dan ga ik aan de struikelloop over mijn eigen benen vloekend…

De randen zijn zwart de zon staat laag mijn hart is vol smart zorgen tot aan mijn kraag Het licht raakt de bodem niet het binnenste wordt niet belicht het is niet vreugde wat men ziet het is iemand die zwoegt en zwicht Om te komen uit de diepte zichzelf zoekende te kijken op de paden die hij liep al vloekende Hij moet zichzelf vinden…

Je weet wel, die zo hard gillen kon dat vader vloekend zijn bed uit schoot en dampend onder haar balkon die vermaarde serenade ten gehore bracht -Dat zij van adel leek in klederdracht maar satan bleek in nachtjapon.- steevast begeleid door die kat z’n viool…