Alle inzendingen over Vergeten/ Alzheimer

Ik kijk om me heen Zie een ziekte zo gemeen Hij doet je vergeten Hoe je heette Je weet niet eens je naam Mijn god waar kom ik verdaan Mijn hemel wat heb ik gedaan Sorry,maar alzheimer is mijn naam Ik doe je alles vergeten Wat zei je? Alzheimer is mijn naam…

Ik loog mijn diagnoses bij elkaar en zei, al was het helemaal niet waar: ‘’t Is Alzheimer’, zonder goed op te letten. Ik heb er spijt van, dat mag u best weten, dus wilt u wat ik zei maar snel vergeten?…

Veel dingen niet meer weten Veel dingen zich niet meer kunnen herinneren Veel dingen vergeten Overrompeld met vergeetachtigheid Voor sommige mensen is Dit ziektebeeld een hele strijd Het lijkt geen pretje als men Door een hersenaandoening Zijn of haar eigen ik verliest Dementie of alzheimer is een ziektebeeld Waar niemand zelf voor kiest…

De verandering, die zoveel verhult, is die van vergeten rituelen. Het is Alzheimers’ bestaan dat de broze leegte vult, die wij voortaan moeten delen.…

Ik was haar vergeten, De hoek van golvend Graan waarin ik Geboren ben - Zo lang daar Vandaan al, Meer dan veertig jaar, Maar tegen de tijd Dat ikzelf mijn eigen Ik was kwijtgeraakt, Nog royaal voordat Alzheimer kan toeslaan, Merk ik dat het land Met het goudgeel graan Mij nog niet verloren is Ik sta in haar geheugen…

vandaag dat eigenlijk vroeger is de ander voor het theezakje dat nu minstens een half uur wacht nummer vier is voor de poes nu - buiten - die van vroeger, zelf grootgebracht de vijfde kwam even heel vlug vertellen dat haar man niet meer leeft de zesde werd gevangen in een zakdoek, rood van kleur en de laatste traan, de zevende traan is vergeten…

Dit briefje roept de lui (of was het: luiden ?) die schenken aan hoe-heet-dat-ook-alweer, Alz…nog wat, of zoiets toch ongeveer, tezamen in euh… dinges, in het zuiden. Maar volgens mij, dat ben ik even kwijt, vergat ik mijn donaties al 'n tijd.…

Vol en leeg Zwaar en licht Groot en klein Ik voel wel, Maar ik weet niet meer Foto's, mooie plaatjes niet meer dan dat Ik zie wel, Maar herken niet meer Loshangende flarden, gedachten die mij verwarden Ik besta wel, Maar ik leef niet meer Uiterlijk volmaakt, de ziel zoekgeraakt Ik denk wel, Maar begrijp niet meer Mijn lichaam…

nog vaak voel ik de pijn die nu vergeten heet schrik als ik de naam of het gezicht niet passend weet de juiste woorden niet kan vinden in de zinnen die ik zeggen wil ze doen alsof zij mij begrijpen maar ik zie wel hun meewarig kijken de onrust is gebleven en weeft onzekerheden in mijn leven in de kamer waar ik woon komt de…

ze kan nog vragen zegt ze maar haar mond zoekt tevergeefs in het stille heden er is geen lijn die zij nog volgen kan verbanden breken met verloren tijd zij is kwijt geraakt en omgekeerd haar zijn verleerd al minder zich bewust…

mocht ik ooit je naam vergeten en je tranen aanzien voor een lach weet dan dat ik heb geweten dat jouw gezicht naast het mijne lag…

of gepasseerd Och ja, ik was het vergeten…

ja zo lang dat de anderen het langskomen maar niet vergeten op deze dag .... en de nog komende dagen!…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zichzelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer...…

Ingevallen Haar wangen Mumm'lend Haar spraak Zat ze in Zichzelf gevangen Nadat ze bezoek Van Alzheimer Had ontvangen…

Alzheimer doet de cellen sterven zodat geen kanker kan uitzwerven. Kwaad moet men kordaat vergelden met kwaad om eeuwig leven te verwerven.…

Ook al vergeet je soms waarover. Soms ben je stil. Je ogen kijken zoekende. Soms dwars door mij heen. Ik vind jou wel mam. Nu, maar ook straks. Als jij mij niet meer kunt vinden. Ik zoek jou wel. Een traan valt en mengt zich met de mijne. Verbonden voor altijd...…

Een constant heden En Alzheimer die Hem stevig in Zijn greep heeft Dus is het voor Hem altijd vandaag, Is er geen morgen Of middag, alleen Vandaag. En is het Voortaan altijd Nu. Met soms een echo Nog uit een ver verleden…

Voltooi dan dit mysterie, meneer Alzheimer. Voltooi dan zinvol, wat u zinloos bent begonnen. Laat me dan weer verdwijnen, als het u belieft, in de schoot van mijn moeder, geborgen in liefde, zoals toen. Alleen zo wordt de dood, meneer Alzheimer, alleen zo wordt de dood, geen zinloos einde, maar een nieuw begin.…

de sfeer mij benauwt jouw humeur barst los in wantrouwen en agressie jij rouwdouwt met alle kracht en vecht met alzheimer…

Ik ben het vergeten, klinkt dat nu laf, wacht leven noem het God zijn tijd af, is dit voor iets uit het verleden mijn straf. Woorden zijn wel vaker gaan vervliegen daar zal ik nooit ook nu niet over liegen.…

klokken slaan niet meer wijzers wijzen alleen nog op jezelf in het hoofd blijft het almaar draaien en draaien, geeft je brein op geen enkele vraag meer antwoord, hoe je ook graaft en zoekt neemt grijze leegte steeds meer bezit van wie jij was, wie jij altijd bent geweest, zelfstandig, ondernemend, reislustig, nu ontvouwt jouw leven zich in…

Hoe ouder ik word, hoe meer ik stukken van mijn leven vergeet, het is precies dat ik ergens ben geraakt Allerlei gebeurtenissen zelfs enige persoonlijke herinneringen zo dichtbij en toch zo ver van mij, het hart en ziel volledig verdwaald.…

Je ogen glijden door de kamer het is een dode blik jouw wereld zit van binnen geen ruimte voor wie dan ook je wereld is te klein het meisje van vroeger de vrouw van toen is verdwenen, verdwenen naar de wereld die alzheimer heet.…

die vervaging... alsof het er niet toe doet glijdt het voorbij, rent weg verbergt zich in de brij van niet meer weten meten stappen steeds dezelfde pas het gras is groen, maar wat nu als verborgen achter glas de wijdste blikken er nu ook niet meer toe doen?…

Als ik in de lach schiet, biggelt er een traan, ze fluistert help me, ik vergeet zoveel. Mijn hart breekt.…

Als Alzheimer mij straks heeft ingelijfd, Dan hoop ik dat ook de muziek nog blijft.…

[Dit schreef ik voor lieve mensen] Alzheimer Onze lieve moeder heeft alzheimer. Een nare ziekte, zoals we weten. Onze moeder kent zichzelf maar ook haar dochter niet meer. Het leven wordt steeds mistiger voor haar. Het is moeilijk voor ons, maar ook voor haarzelf, ook al weet ze dat waarschijnlijk niet.…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…