Alle inzendingen over Verpulvering

verhaal de verborgen levensverhalen, emotionele verpulvering bij aanraking van het lichaam verhaalt zich handwerken stilzwijgend berusten op perkament…

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

Ik draag stenen als last op m'n rug, waar werkelijk zorgen zijn Ik wilde ze eens verpulveren, vernietigen maar ze bleken te hard Ik kon ze niet kwijt vond enkel meer op m'n pad en dacht dat ik ook die moest pakken Ik verzamel stenen maar op een dag worden ze te zwaar…

Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

In volheid van vergane tijd, wens ik te verpulveren maan en zon, te grijpen en uit nijd te doven, ster. Alles eraan.…

Als een mooi beschuitje, besmeerd met boter, plakje kaas, plots van tafel valt - net misgegrepen- dat al verkruimelend wordt platgetrapt op de stenen vloer, oneetbaar verandert, zo verpulveren vele levens, ongekend, stil en onbegrepen, vervuild, besmeurd, gevallen, vastgeplakt en kapot getrapt, in duizenden onbekende, intelligente kruimeltjes…

Verpulver laffe angsten. Maak dood die valse God. Verbied misplaatste trots. Bied moed als hoogste bod. Leer liefhebben, geef genot. Laat me branden als een rots.…

Verpletterende pootjes Vinden ieder hun weg en Verpulveren de leegte. Eensgezind zijn zij over De gedrevenheid achter hun Doelloosheid. Het begon met "laten we Gaan lopen." "Ja, laten we dat doen". Nu trippelen zij over de Leegte tot een "Laten we hiermee Stoppen" de chaos doorbreekt.…

wat blijft er over van het beeld dat schilfert en zijn buitenlaag verpulveren laat door sporen heimelijk geweld het stiekeme gewoel dat achter ellebogen woekert en de tong met bitterheid bekleedt de schuld knaagt ook haar deel en de schaamte die mijn partner is steekt soms het hoofd naar binnen bewust en dwingend met grote en…

De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend beton.…

en weer klad ik hoop tegen de muur als ontelbare, grijze wolken rond gefluisterd in blinde stormen en al wat ik ben blijft bestaan in immer onbestemde regen wanneer dag na dag de stenen verpulveren tot stuifzand in de wind een stem in dag tot nacht gezwart breekt de laatste gebeden als ver weg het kind schreit door de schaduwen…

verpulver het potlood de vingers aan de rol rullen geurige tabak likken warm het slijk de letters branden aan rokende zinnen de woorden knetteren een zwevende waas verzilver de katapult het elastiek stil de spil springt en velt tong flarden mompelmoed o nicotine o alcohol o wierook o waanzin dat alle heerlijkheid genoegen vindt…

Ze werken zo hard Ze werken keihard Het zijn keien Van mannen en vrouwen, mensen Die ambtenaren Zo tegen het miljoen aan Ze zijn verwerkt in de 2e Kamer Als achtergrond Maar als je goed kijkt Dan zie je dat ze van klei zijn En nat, dat ze ook nat gaan En verpulveren in je handen Losse aarde, klei, zand: drijfzand En dat in een waterland…

Krom gegroeid door lange jaren staat gebogen in de koude wind de oude eik met kale takken te staren naar zijn afgevallen bladeren die dor en droog de grond bezaaien, geen kleur meer hebben vertrapt door mensenvoeten, droog en krakend tot verpulvering en zelfs zijn stam voelt koud waar bast al afgebrokkeld is nu buigt hij 't hoofd, en…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

Ik verpulver de papaver wrijf bruine korrels zaad maal rood papier tot pulp trek de vrucht uit het vlees. Vingers dopen wat verhuld in handen wordt gelegd ontvangen licht van boven of schijnt de zon in nagels? Jij legt in bloemen uit wat me warmte geeft en laaft me tot de nacht zich aan ons mededeelt.…

de letters branden aan rokende regels knetteren de woorden in een zwervend font ik verpulver de papaver paverpa de ververpul de vingers aan de rol rullen geurige tabak monden slokken warm het slijk der aarde longen zuchten ontspannen dwars op geduchte werken ik verzilver de katapult tapultka de ververzil elastiek stil de spil sprong…

Geduld is veel meer liefde dan al het bruisend streven dat flitst van licht naar licht, als sterren die verdampen, verpulveren als as in een verlaten heelal.…

het licht verflauwt ijle stemmen doven toonladders gedachten stom schreeuwen roestige filmrolblikken beelden verpulveren geuren walmen verdampen smaken zinken vallen flauw zinnen smelten schitterend tot een verpletterend niets het gevoel slijt de tijd ebt weg wist monumenten de ruimte dijt uit het heelal draait door dwaas…

Ook vandaag zal ik verpulveren… want jij kan niet vergeven. Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten. De wijzers van de klok zijn blijven staan Zo gaan we onze eigen weg en zeggen we geen woord. Waar de warmte uitgedreven is wordt gezwegen als vermoord.…

al een tijd lang hoor ik kinderkoren breken takken in verbaal geweld van bomen die maar niet tot lente willen komen ik kan geen rots verpulveren zoals ijs, mijn waterstromen worden steeds gespleten door obstakels op hun lange reis ooit gaan ze weer samen vloeien in de delta bij de zee water zal zichzelf herkennen want het kabbelen…

Aandachtig beklim ik haar rimpels die ontelbare jaren van wisselend gemoed hebben fijngesneden in haar van zon verhitte en regen gekletterd gelaat druppels van onmetelijk respect verlaten haar voorhoofd en strijken neer op haar lappenschoot om te verpulveren tot onbeholpen zweetwater sinds ik haar ken laveert zij door de menigte kleurrijke…

de treinen van ukrzalinytsia in tijden van vrede en oorlog zijn de oekraïense ruggengraat ze brengen van hier naar daar vluchtelingen en de soldaten pendelen de regeringsleiders van polen tsjechië en slovenië waar het front zich verschuift langs tot de bodem platgeslagen dorpen en steden verpulverend blijft ukrzalinytsia onaantastbaar…

kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen vloek ik psalmen tot ik er niets meer bij voel Zelfhaat weeg ik bij het opstaan in jouw levenloze blik woede meet ik met mijn knokkels en mijn schaamte met mijn pik Licht verpulver…

tastend zoeken ze naar de expressie die ze nimmer gekend hebben voor de laatste maal draait de sleutel zoals een steen wordt voorgewenteld geen reddende engel in beeld gesteven kapsels in lange warme mantels een decadente melange van hebzucht en onvermogen rollen kijvend het riool binnen van ver vleugelt een wijze voorbij ziet de gevels verpulveren…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker.…

Als ik naar huis terugrij bemerk ik de bloederige brij der ingewanden wat haar herleidt -hoe ongevoelig dat ook lijkt- tot de status van te verpletteren te verpulveren kattenkreng op de nieuwe betonweg van Werbeek naar Hodonk ter hoogte van de Nieuwe Boer althans zijn zonen.…

Ik minde je sexy magieklik met Sheila E en je samenwerking met onze Candy Dulfer, je muziek was aanstekelijk, dear honeybee, kijk hoe ik de rest wreed verpulver. In bad en op de fiets zong ik 'Purple Rain', met die song heb je vele harten geraakt, was maar gaan luieren in lovely Spain, al ben je nu in nog mooiere oorden ontwaakt.…

Ik blijf zitten in de zaal zolang ik schilders van pop-art iconen mag blijven vervolgen, en ik druppels gemorste rose met een vuist vol eigeel mag verpulveren. Je smaakt als chocolademoes met helium en suikerisotopen. Je bent het licht op de gevel van een vlierbessenstruik, in het park, op een kerkloze septembermorgen.…

De wind doet haar mooie uiterlijk verpulveren. haar kinderen houden zich met al hun kracht aan haar vast. Een regenbui en felle wind worden ons fataal. Enkele tellen later worden we weggeblazen. We weten niet welke richting mijn zussen ben ik ook kwijt gespeeld. De ene vliegt ver, de andere wat dichter.…