Alle inzendingen over Verzoening

Een verzoening kan er bij mensen voor zorgen dat er licht instraalt in ieder donker hart. Een verzoening, omdat een mens ook morgen niet graag met de knopen uit zijn verleden wordt verward. Een verzoening uit het licht geborgen, die het voorstellings- vermogen opnieuw start.…

hij wacht weer bij de speeltuin op de hoek de wind belaagt z’n onverzorgde haren hij roept naar mij en wil me iets gebaren ik wend mij af, terwijl ik hoorbaar vloek ook ’s nachts kan hij zich aan mij openbaren in steeds die oude regenjas en broek een zwijgzaam en een ongenood bezoek geduldig kan hij uren zitten staren we deelden dan wel…

naar adem snakkend in de nauwe gangen van een golvend lichaam bij het geschuur op aarden wanden waardoor ik languit neergestoken lig weet ik wat zuurstof betekent voor geluk overwinterd sta jij liefdevol naast mijn vermoorde onschuld lang geleden al gekrompen toen ze bekeken opgenomen blind met open ogen doorgegeven werd je zit nu lachend…

Benader jou op kousenvoeten, kom jij mij maar tegemoet op witte vlakken brengt het ontmoetingspunt ons misschien wel beiden van de kook Ik geef je mijn woord je verblijft niet langer in het ongewisse ik doorbreek je nevel wel en kus het op je mond, zodra ik alles van je weet.…

Wie zich verzoent met onuitstaanbare buien herbergt bakken zon…

als ik naar de horizon kijk en alras mijn ogen sluit dan zie ik een rode lijn ver voor de einder uit in stilte met beide ogen dicht komt mijn landschap tot bedaren en zijn uiterste polen gelijkgericht bij wijze van spreken, als het ware   hoor ik daar in de verte een stem? is het degene die ik altijd zocht? zou het kunnen dat ik het zelf…

Zij kent zo haar dagen haar woorden en haar zinnen Ze kent haar eerste liefde van buiten en van binnen Hij kent zo zijn verschiet gekozen en gezocht Zijn eeuwig aller eerste verraden en bekocht De waarheid is gegaan in de leegte van de vragen waar slechts pijn is te verdragen die de boete heeft gedaan.…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

Zij spraken van geen verzoening, Noch lang verleden geschil. "Hij hoort niet meer", sprak zijn dochter, "Maar hij ziet nog zonder bril". Zij zaten weder te zamen Aan tafel, de oude liên; Grootmoeder zei dat ze elkander In geen dertig jaar hadden gezien.…

je ziel, voorgoed een plek van vrede de leegte, verzoend in stil berusten je naam, een zachte melodie (okt. 2003-2005)…

Wanneer de droom van de jongen angstvallig zijn idealen koesterend sterft Maakt de illusie plaats voor het geloof in zichzelf Berusting in het leven zoals het is brengt kracht En wijsheid is de motor voor hem alleen die moed heeft…

in haar was ik geborgen en breidde ik mij uit en werd ik steeds kompleter en rijpte ik als fruit en ik voeten, handen en reuk en stem en wil totdat ik met een gil geboren werd en banden die ons verbonden hielden en die ik niet meer ken, gebroken werden met een slag, een donderslag. o moeder, die mij baarde, die haar vermoeide schoot…

met een laagje zink overdekt ben ik zeer gesteld op een genieting die de zinnen streelt zonder zedelijk verval een ingetogen dronkaard met witte strepen aangegeven komt telkens aan de deur dikwijls hevig, maar van korte duur buiten de gewone nachtrust soest mijn witlinnen altaarkleed terwijl een tweede zangstem van klemtoon en ritme verandert…

bedeesd kijkt hij het jonge meisje aan de leegte snijdt hem een zoektocht naar een glimlach haar dansen is hemels een korte blik treft hem diep haar naam groeit in gouden letters de popmuziek verandert in zachte noten zij ziet de onzekerheid in zijn ogen de stille woorden klinken wanhopig haar besluit is een bouwsteen voor zijn ik…

Je spleet de taal je penetreerde het water, je hield het in je handen zwervend, je gaf je over en zei dit is mijn lichaam, dat gedompeld werd, wat mij raakte, een mismaakt gevoel zonder averij, getekend door verval, eroderend in getal, vergaan tot in de schoot van dat bestaan. Je geeft niet meer om te geven in de lijnen die je trekt,…

speel liefde door het leven als een spel van verzoening tegen geweld voor vrede zonder tralies zonder hel…

Toch is er ook de kleine verzoening, met zichzelf en met het leven. Vrede.…

ogen raakt, word ik licht, vloeibare bovenaardse regenbogen, zo volkomen waarbij de laatste zilveren druppels stromen in de palmen van het hart, met tederheid bespeeld het smachtend water, waaruit de lichamen van de wereld zijn gedeeld, weerspiegeld verlangen hemelsbreed, toch aarzelen je lippen te drinken uit een oase van verzoening…

De zoete smaak van verzoenen proeven we pas dan, als we na afstand, weer naar elkaar toe moeten we naar elkaar gaan om na uiterste best in elkaars vreugde en diep verdriet te kunnen bestaan.…

'k Zeg nimmer neen meer, engel mijn, Op geen van uw duizend grillen: En deed ik 't al, het zou ter wille, mijn plaaggeest, der verzoening zijn…

De kleur bepaalt de sluier van het vergezicht, omhelzing van puur paniek, los van berouw en spijt hebben zich op het kussen van verlossing neergevlijd, de klok de nieuwe slag aanvaardt en zich met de tijd verzoenen laat .…

Nacht valt overdag gedonder tussen hartstocht verlichting schept drift.…

Ter verzoening zing ik de woorden die passen -- het bekende lied.…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

het duurt mij een levenlang, voor ik kan zeggen; het is goed verzoenen met wat er gebeurde wanneer aanvaardt mijn leven dagen van weleer, nachten waarin ik schaduw zag ontvouwen mij telkens weer rusten in de nacht zonder de schaduw die het leven gaf soms dan lijkt het te komen, verzoenen met het verleden, maar het zijn heldere…

in dit kleine leven leer ik te verduren en zoveel later in de slakkengang van de tijd leer ik te verzoenen niets meer om bang te zijn…

Het daglicht sterft langzaam weg we ruilen het in voor kaarslicht we verzoenen ons met de tegenstellingen in ons en smeden ze om tot eenheid…

een weg vol dreiging adembenemend en toch is Hij gegaan in het levensbelang van mij die weg een weg naar verzoening adembenemend en toch blijf ik maar moeizaam in Zijn spoor op die weg…

Ze worden gegeven Als verzoening met het leven, Gedachteloos. Men vindt ook vaak troost, met een bakkie troost.…

Afstand scheppen kan bijna iedereen. Gas geven, en onverschillig achterom kijken. Onderduiken, en niets meer van ons laten horen. Opstijgen, en gewoon uit het zicht verdwijnen. Ondergronds gaan, en naar zwarte olie boren. Wegen aanleggen, dwars door problemen heen. Bruggen bouwen, die meningen verbinden. Waterputten slaan, in denkwoestijnen…