Alle inzendingen over Vivaldi

droom van Vivaldi vier seizoenen in één dag op muziek gezet…

Muzikale vertelling eenzame uren fluit ik Vivaldi - liefde in eeuwig verschiet…

Moeder Natuur zucht Vier seizoenen in één week Dat is wel wat veel Libellen paren Terwijl de paddestoel groeit Bomen kleuren geel De struik aarzelt nog Krokus weet het ook niet meer Wordt het koud of warm Nieuw blad in de knop Naast het vallende blaadje Vivaldi fronst diep Dan speelt de viool Klanken van alle kleuren…

gloria in d majeur ijle meisjesstemmen zweven in het koor van de santa maria della pièta het gloria beroert het publiek vereert de rode priester het bruisende venetie hoort nauwelijks de ijle klanken van het cum sancto spiritu verdwijnend in de nevel van de trage lagune…

wisse- len elkaar voortdurend af Gramschap als een synoniem voor wrevel een kwaadheid die zich dan toch laat gelden hoewel de jongeman in mij zich subiet tegen mij keert daar hun tijd reeds is vergaan terwijl die van jou en mij pril is, gelijk zomerend voorjaar met alle seizoenen nog voor de boeg Lente, zomer, herfst en winter door Vivaldi…

Je kunt zonen hebben of niet luisteren naar muziek of Kreon: ‘Want daarom toch wenst een man zonen te telen in zijn huis’. Je psalm spreekt over vruchten van de schoot die een oud man beschermen in zijn huis, het huis dat je niet, nooit eeuwig houdt. Driftig, astmatisch, onsterfelijk door de muziek die je neerschrijft om de zonen die je…

Nu is het wel duidelijk, nooit ben je bereikbaar, zit je gesloten in je Ospedale della Pietà en je kijkt over het wisselende water van de lagune, in de ruimte van de Riva degli Schiavoni je hoort de klanken van de viola d’amore en de stemmen van de meisjes die je laat zingen over de vruchten van hun schoot: nooit jouw zonen die je niet…

Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

Ik bewierook Da Vinci, Donatello, Bernini, Titiaan, en Puccini, Vivaldi, Scarlatti meteen erachteraan, in de deuropening zegt m'n dochter Ellen "Pa, ik hoor dat je pizza's gaat bestellen, voor mij graag 'n Capricciosa met extra parmezaan ..."…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

niet alleen de woorden: vrede op aarde voor alle mensen en aardigheid vriendelijkheid op onze aarde dit is wat hij ons wou toewensen woorden zo simpel van zoveel waarde het zijn woorden die al eeuwenlang bekoorden toen en ook nu nog straks maar nooit is het zo teder liefdevol met mededogen gevangen in akkoorden als door Vivaldi in…

hoe ze steevast zonnebloemen plant in haar verlangen naar een zomer aardbeien plukt en vereeuwigt in gelei die nooit stroperig genoeg lijkt ze houdt van Vivaldi en nog enkele anderen die dood of levend zijn gegaan zoals regenbogen die nooit blijven en toch blijft ze kijken ze draagt altijd een cardigan tegen het rillerige van de avonden…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

Flarden van Vivaldi in de herfstwind doen mij goedheid in de mens ontdekken. De zon die mij aan het Retiro bindt, weet slinks het mooie weer op te rekken en even de illusie op te wekken dat de tijd echt stilstaat, mij niet verslindt.…

Over het wijdse piazza San Marco ruist in de bladeren weer een concerto In gaanderijen van de basiliek vioolklanken tussen de machtige zuilen golvend akkoorden- patroon in lyriek Strijkers weerklinken en echo's die galmen klanken weerkaatsen in de akoestiek van gangen bij missen en korengezangen Waaierend over het wijdse…

Geef mij ballades uit de Hades of een opgewekte blues, ik swing op elke hiphopversie van Vivaldi, mijn smaak kent geen limiet, dus leve het licht ontvlambaar geuzenlied, de wals voor weduwen en wezen, de bloedeloze stierenvechtersrapsodie.…

Geef mij de ballade uit de Hades of een opgewekte blues, ik swing op elke hiphopversie van Vivaldi, mijn smaak kent geen limiet, dus leve het licht ontvlambaar geuzenlied, de wals voor weduwen en wezen, de bloedeloze stierenvechtersrapsodie.…

de violen spelen hun mineurlied jaarlijks weer het groots versterven altijd wordt mijn tuinieren traag het licht in de dag krimpt te veel kleurrijk zwiepen losgerukte bladen bomen tonen hun gekaalde kroon buiten laat ik de boel de boel hoor in de schoorsteen de bulderwind…

nog even toont september een rimpelloos en zacht gezicht kijk nóg eens en je ziet stoffigheid en barstjes van de lange zomer druppels op spinnenwebben vertellen elke ochtend de nadering van herfst de bomen kleuren al wat bruin in het jaarlijkse verwelken ik ruik de geurigheid van vele paddenstoelen…

Hij legt de toppen van zijn vingers midden op zijn borst en werpt dan zijn handen naar voren, schenkt Venetië, de wereld, zijn muziek. O, een dochter te hebben als Elektra die hem trouw blijft, voor hem danst bij zijn graf gaat zitten, de onverschillige wereld laat zien wat een zoon betekent. Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent…

En zijn verbonden vlieger klonk hem als Vivaldi in de oren. Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden met bakken uit de lucht. Hij kwam goed aan in het verdoofde land. Zijn been leek op een afgestorven zwaan en het was donker waar hij lag.…

zal ik je kleuren met vleugjes Vivaldi? of mag Bach? of gaat dat net iets te...…

Hoezeer wens ik, dat in jouw diepste binnen het gevoel van winter zal verdwijnen of dat het wordt zoals Vivaldi in tonen van muziek door het koude jaargetijde de zon kan laten schijnen en dat je weer mag zien, dat de kale beuk nog steeds de kleine vogeltjes op haar takken draagt elk bevroren twijgje hunkerend in een vergezicht zich buigt…

Dagen worden langer uit verlangen waar ook sterven steeds meer nadert ondanks de lach en het plezier klanken van Vivaldi met verf van Vermeer geschilderd. Het palet des levens kent naast kleuren ook zwart en wit.…

draait welgezind rozen roder dan de onze je vindt er geen je draagt een T-shirt van de mijne lila lavendel blikt wat nijdig die ene oorring aan je rechter oor je doet het weer wat ben je enig de koffie heet je nipt heel even lenig hoe je naar mijn leesbril kijkt jesus heb ik toch vergeten je viervruchtenkonfituur binnenshuis Vivaldi…

Ik bezocht de kerk, waar Vivaldi het orgel had bespeeld. Hier had hij rondgelopen; zenuwachtig, opgefokt, versteend. Dat ik zo dicht bij de 'Vier jaargetijden' kwam, schokte mijn tere ziel. Ik ontplofte.…

Tsjaikovski en Vivaldi volg ik best. Poulenc is lastiger. En dan Van Beurden! Ed, dat ik mee mag doen op mijn viool bij 't zesde eeuwfeest onzer oude school, doet mij nog meer dan dat ik toch al wist. Maar na 't concert berg ik hem in de kist tot over tien of vijfentwintig jaar.…

ze volgt levens en voelt zich als een boom die stil moet blijven staan zonder wortels de grond is te rul en boven haar kruin staat een hemel die enkel Magritte zou kunnen schilderen ze rookt graag pijp en houdt van appels op haar hoofd ooit speelde ze piano, nu geniet ze van Vivaldi wanneer de noten door haar takken gaan haar bladeren beroeren…

Ondertussen klinkt Vivaldi's melodie Vierjaar- getijden als refrein.…

Waar Vivaldi componeerde over de vier seizoenen brengt een serenade zanger zijn serenade met rode rozen om te zoenen.…