Alle inzendingen over Vreemde reiziger

hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat fantomen kloppen voortdurend aan zijn poort nachtelijke wezen welke hij mijnde doch geen enkele klinker wordt gehoord wijl zijn blikveld zich verkleinde werd hij door een reiziger…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

Er zwerft een reiziger door mijn hart niet wetend of hij hier dan 'wel' wil blijven Er zwerft een reiziger door mijn hart, hij maakt om de seconde een uitstapje, zo dwars door mijn hoofd Er zwerft een reiziger door mijn hart waar in de ruimte veel te klein, om als geboren reiziger een ware reiziger te kunnen zijn Lieve ware reiziger ik weet…

Camelia is mijn naam kind van de Filipijnen waar mijn zoete geur en schoonheid begeerd werd door reizigers uit verre oorden zij hebben mij ontvoerd, gevoerd en mijn voeten in vreemde klei gezet hier zou ik aarden roem oogsten geur en kleur verspreiden naar alle windstreken tot aan de boer die mij niet kende Camelia is mijn naam…

Dagen gemaakt van vervallen momenten die geen terugkeer beloven en verder gaan met eenzame rituelen en hulpeloze gebaren van reizigers en vreemden die geen volgende bestemming kunnen vinden.…

we zijn niets meer dan reizigers de eeuwigheid ten spijt…

We zijn allemaal reizigers op doorreis en op zoek naar een land waar alleen vrede en liefde heerst Maar is dat land wel te vinden of zoeken we dat land misschien toch bij God?…

Auto's volgepakt Met wat vakantie- Hartstocht zoal Vereist, strandbal En parasol keurig Ingevouwen en tegen De achterruit geplakt, Het zicht tot een Minimum beperkt, En wij zijn reizigers Langs dezelfde weg Aan wie alle verre Doelen zijn ontnomen Door het kwaad Dat aids genoemd wordt, Vieren vakantie Niet in de verte…

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

ik kijk door het raam en zie wanneer ik even niet verdwaal een vreemd licht op het gras liggen het is veel zachter dan gisteren ik ga voorbij, blootsvoets onzichtbaar als een reiziger met koortsige handen die wolken bedenkt, heen en weer druppel voor druppel er waait wind misschien ben ik het sterven nog niet gewend in…

hoezo verdwalen lachten de Bosjesmannen wind vogels dieren bomen en sterren ze kennen ons allemaal wij verdwalen nooit…

Je begon weer te twijfelen of de afstand niet te groot de treinen op tijd zouden rijden de zon wel op zou komen en ondergaan waarna de maan zich manifesteerde de aarde daarin ook een rol speelde. Dat je niet begreep waarom juist ik jou geheel vervulde. Daarom weg kon blijven met een vliegend tapijtje bij de hand en duizend en één dromen…

ik ga van hot naar her vraag me niet hoe het kan maar mijn dromen reiken ver ik kom nooit van mijn stek want ik ben een reiziger een reiziger op dezelfde plek lang kan ik er niet bij stilstaan ginds wacht de verte en er is nog een lange weg te gaan…

uw bagage - reizigers in de doodstrein na de explosie…

reizigers in trein op plaatsen in het gelid niet zo afwijkend…

De condensstrepen van reizigers passeren – nooit hun horizon.…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

Wanneer ik oplos in de droom, die ik nooit droom, wek mij dan niet, maar gun mijn slaap dit recht. Denk niet van mij, dat ik voor waarheid schroom, ik wist maar al te vaak: dit is niet echt. Maar als ik slaap, dan is haar droom in mij en zegt mij alles wat ik wilde weten, dat zij nog leeft en mij niet is vergeten en andere lieve leugens over…

Jubelzang over de wijn Van de hals naar de schouderpartij ze weert zich voor de schijn glijdend langs het middel waar het bouquet al beter bloemt, ze naar lucht snakkend al klotsend naar de bodem danst, de godendrank in een zwijm de ware aard bezingt met een draai van de waarheid. Klinkt met de ziel…

Zijdezacht draadwerk laat de reizigers stranden en maaltijd worden.…

iemand leest mijn gedichten voor even kom ik dan tot leven meer moet dat niet zijn Uit: Reiziger door de seizoenen uitgave: Binnenlands Reiziger Vervoer (maart 2008)…

De reiziger reist heen en weer Van Amsterdam naar Wormerveer En ook wel eens naar Krommenie Naar Beetsterzwaag en Middellie. Hij leest zijn krant in de coupé En neemt altijd zijn koffer mee Hij draagt een witte hoge boord En als hij zit zegt hij geen woord Hij praat nooit met een ander heer De reiziger reist heen en weer.…

De wandelaar staat op rijzige gestalte plant zich voort langs ´s heeren wegen lopend naar de einder Achter de horizon ligt de toekomst…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

Met een koffer in de hand Een rugzak vol verleden Zegt hij zijn huis en thuis vaarwel En begint met reizen Van werelddeel naar wereld Via hoofd en hart Gebruikt hij podia en publiek private stromen Zo waart hij rond al wekenlang Langs eindeloze maanden Door sluiers vol geheimenissen En in nevelen gehuld Doorbreekt hij grenzen en gedachtegoed…

Slechts aan zichzelf behoort de reiziger en aan de tijd die haar als schaduw begeleidt.…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

misschien dat de reiziger reist om dat te vinden wat hij hier niet meer ziet thuis is zijn blik als die van slechtzienden zijn de ramen van z’n huis afgesloten door blinden reist hij eigenlijk daarom? Om zichzelf weer helder in een ander daglicht te zien?…