Alle inzendingen over Vrieskou

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Vroeger woei de wind zo straf, hadden we nog echte winters, waar aangevroren spelden op moeders schoot werden weggewreven. Snot pegelde aan neuzen, terwijl de dapperen het eerste ijs, onheilspellend hoorden kraken en of 't zou begeven. Bloemen plakten vast aan ramen, toen buiten nog wel eens naar binnen kwam, door kieren…

Het najaar Staat nog in volle Bloei als de Eerste winterse Verschijnselen Deze week onze Kant op komen - Ramen vol vocht En condens maken Dat mijn blik Vaag blijft, nog, Maar is het de vrieskou Die de buitenkant En mijn warme hart Dat de binnenkant droog Maakt en helder transparant…

De vrieskou van de ochtend Kevers kruipen door mijn aders. Ik vind de macht die uit mijn navel gulpt. Een worsteling met de draak En dan de vrieskou van de zeebodem. Mijn ademnood Als ik verdwijn in haar armen.…

vlokken in vrieskou lantaarnschijnsel op de weg sneeuwkristalletjes…

snerpende vrieskou sneeuwvlokjes op de ramen prachtig winterland…

Het boeddhabeeld leeft glashelder in de vrieskou -- en smelt in de zon.…

Dralende winter stuit het lenteverlangen met strenge vrieskou.…

gespeend van schaamte bloeiend in volle glorie niet wars van vrieskou…

Gelapte ramen Kijk vrieskou Ijskristallen Nachtelijk dwalen…

Ik denk weer eens aan jou van warme zonneschijn komt plots de vrieskou waarom denk ik nou aan jou…

Zoek telkens naar je blijven, bloei de winter zo eventjes door jezelf in de vrieskou als een geiser De drang om open te zijn naar het licht komt van de wortels die groeien uit je spreng.…

Ik ben als de regen in een woestijn, Als vrieskou in de zomer. Ik ben een bloem op antartica, Op de mooie witte sneeuw. Ik ben op een plaats waar ik niet hoor te zijn, Verdwaald in het oneindige. Gevangen in een web van leugens, Ik ben een buitenbeentje!…

Laat toch vallen wat schier onmogelijk wordt te dragen; vat de moed veeleisende moed te dragen wat gedragen moet en vrieskou- koude volharding eist met twee voeten in de aarde.…

ik hoorde de vrieskou van de toendra de wind die door de grote grasvlakte ratelde het raakte me diep ik wist: dit is schoonheid die alleen bewonderd doorvoeld mag worden net als vlindervleugels die bij aanraking grijs worden…

amper belicht wentelt het noorden rond mijn schaduw strekt zich, lacht zich een stuk in de open winternacht waar de leegte galmt met woorden maar de vrieskou wreekt zich toch niet als de vorst nog bloed laat stromen en mijn grijze ziel de verloren dromen bewaart en ik bij zinnen ben nog waar stemmen éénparig klinken zoals de glazen…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur.…

een wandeling in ochtendgloren is zo gezond voor lichaam en geest wat kan ik de natuur bekoren en de winter nog het meest ik trek mijn longen vol met vrieslucht zodat alle bacteriën kunnen sterven wees gerust dit is geen klucht want gezond kom je van zwerven ik slenter doelloos door de velden vele akkers zijn mooi wit bevroren ja, een…

Waar ik mijn liefdesluikje Vandaag voorzichtig naar je Openzet sla ik dood Als de vrieskou van jouw Kant binnenkomt - Massief ijs zonder Zelfs maar een belletje Lucht dat nog iets Van speling bieden zou - Geen warmtestraler te vinden Tegen deze poolijs kou…

Vlammen in mijn hart Terneer geslagen, Warmte die grotendeels Verdwenen is, Niets is wat Het lijkt - Ondergronds Brandt het innerlijk Vuur dat zo Te zien onzichtbaar Blijft, maar altijd In waakstand paraat Om toe te slaan Als de vrieskou te Erg geworden is…

Terwijl een eerste schaatstocht op een weiland wordt verreden in verraderlijke vrieskou en bij winterende zon hak ik lepelend een wak in erwtensoep zojuist gekregen en denk even bij mezelf zeker weten - it giet oan-…

lang geleden was er niets en toen was er opeens iets zonder ons zou niemand dat denken en ergens lijden we daaronder er wordt weer een dochter geboren in dat onmetelijke niets en we houden van haar voor altijd in een soort vrieskou van het bijna lege heelal is ook wel weer positief…

Er gaapt een afgrond vol vrieskou tussen jou en mij.…

De vrieskou maakt ons vrolijk als een kind Natuurijs brengt ons echt pas in vervoering Zo'n feestje in de eerste maand is mooi Wie hoedt ons voor de naderende dooi?…

Geen herfststorm waait ze weg ze breken niet in vrieskou met de seizoenen kleuren ze mee raken akkers en velden wegen en watergangen Alleen voor de nacht vluchten ze dan schuilen ze onzichtbaar draven ze door dromen wachten op het ontwaken om als snaren te vibreren.…

De vrieskou hangt nog in de lucht, mijn adem zweeft zichtbaar voor me uit. Toch is de winterse grens gevonden en de lente wordt zachtjes ingeluid. Als aarzelende voeten betreden vroege bloemen het voorjaarspad. Even stilstaan en zwijgend groeten, terwijl de cyclus wordt hervat.…

gister verborg stilte het vuur in je diepte vandaag tonen je ogen glans kijkgaatjes naar binnen in de vrieskou guur dampt je adem uit de ontwakende vulkaan je barst los morgen stoffig met lava bedekt zal ik dan vurig smelten…

Ik denk dat het komt door de manier waarop zij "lieverd" zegt Misschien meer hoe zij dat tussen de oren vult werkelijk wordt Bommelding een andere betekenis krijgt als men geen Marten Toonder leest Jij omsluit mij als een handschoen die ik even later verlies en tot eenzaamheid verdoem haar in vrieskou achterlaat…

niet de zomerse hitte de winterse vrieskou of de de eindeloze regen niet het blauwe grasland de vlammende zon op de rietkraag in lichterlaaie niet de trage tijd of het bonkende hoofd tegen de blinde muur maar het wachten op een teken van leven op de brief die niet komen zal het is de stilte die in hem aanwaait hem tot op zijn…

het is maar een kleine ijskristal gevormd door afstand te nemen van meer dan pilaren konden dragen sterk en vastberaden bereid om wat te smelten maar niet meer tot een plas de kristallen om haar heen bewaken de oplossing gerijpt door ondervinding haar druppels vallen ’s nachts onzichtbaar voor de vrieskou en sterven een warme dood…