Netgedichten

netgedicht (nr. 3.795):

Dronken nachten

amper belicht wentelt het noorden
rond mijn schaduw strekt zich, lacht
zich een stuk in de open winternacht
waar de leegte galmt met woorden

maar de vrieskou wreekt zich toch
niet als de vorst nog bloed laat stromen
en mijn grijze ziel de verloren dromen
bewaart en ik bij zinnen ben nog

waar stemmen éénparig klinken
zoals de glazen het soms doen
waar sterren enkel nog pinken

op dat gladde ijs van toen
de mensen ontstuimig drinken
om te vergeten tot de noen