Alle inzendingen over aangemeerd

onze ogen spoelen aan in verre landen maar toch gaan we voor anker in onze haven van gevlochten handen waarin de sporen van gemis verzanden één keer nog wil ik in de zee van liefde springen en in de golven van de storm verdrinken om dan te sterven op een strand de onbereisde kust van het beloofde land als een roerloze reiziger met aangemeerd…

aangemeerd waar geen golf geen teken van de overkant niets dan dauw over land uitgespreid, mij welkom heet grenzeloos verlangen wordt beteugelt door terughoudendheid angst is een ander woord voor extreme breekbaarheid een vlaag verlaat als wind een groet vaart tot strand waar ontvangen tot danken werd een streling kon nooit zachter zijn…

De moderne stad lag niet langer aangemeerd aan het platteland. Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…

Die homo-optocht ligt weer aangemeerd Een mooie dag voor mij als potenrammer Alleen dit jaar – en dat is retejammer - Wordt homo’s meppen niet getolereerd Ze mogen ‘m van mij wel over slaan Want zo vind ik er dus geen flikker aan…

Die homo-optocht ligt weer aangemeerd Een mooie dag voor mij als potenrammer Alleen dit jaar – en dat is rete jammer - Wordt homo’s meppen niet getolereerd Ze mogen ‘m van mij wel over slaan Want zo vind ik er dus geen flikker aan…

De Groene Draeck ligt meestal aangemeerd Het schip heeft in een lange reeks van jaren Totaal misschien zo'n honderd uur gevaren Miljoenen worden er aan gespendeerd Voor dat geld mogen wij toch potverdrie De draak wel steken met de monarchie.…

Het schip blijft aangemeerd en het tij is gekeerd. Een kapitein als hij zal er niet meer zijn. Het varen zat hem in het bloed. Hij kon goed koers houden en je kon op hem bouwen. Geen schuimend water meer voor de boeg. Afscheid nam hij voor de einder, veel te vroeg.…

Die droom van huislijk welbehagen Uit hoop en ochtendgloren Glanzend werd een huis geboren Deuren Ramen Zwaai ze open Klop het stof uit oude poren Hamer Kwast Ze gaan tekeer in dit oord met echo's van weleer De rust nu weergekeerd Een ziel ligt aangemeerd…

Iedereen slaapt Duttende planten De maan die gaapt Sterren als diamanten Tongen liggen stil Monden gesnoerd Duif in zijn til Paden onaangeroerd Bloemknoppen dicht Deuren gesloten Zorgeloos gezicht Aangemeerde boten Kaarsen opgebrand Discussies onverhit Door stilte overmand Lekker rustig is dit….…

waar de ziel in jou lacht schitterende oogjes activeert daar is het geluk van eerste orde echt wel aangemeerd Zolang het gelaat nog helemaal geen rimpels trekt Is de diepzee onbevaren de zee van tijd ligt voor je, uitgestrekt Ervaren, niet alleen voor anker flaneren langs de kust maar op reis voor jouw avonturen maken je zelf bewust…

aangemeerd waar geen mens het leven kan verdragen slechts tijd houdt mij hier nog gevangen neergestreken daar waar vogels zelfs ontwijken mensen rietstengels lijken eenzaam deinend in de wind engel, ach, engel was jij niet mens geworden? waar moet ik zoeken dit eiland groeit te snel mens, ach, mens was jij geen engel geworden?…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…

als mijn spreken me vertaalde met de boeg als scheepsgerei dat aangemeerd aan de stroom des levens me vertolkte daar mijn stem is weggehoond door tij en onraad verliet ik de zee der woeste golven en herbracht ik de zomer heel gedwee naar het water binnendijks, doch zal ik mij dan verdrieten daar de woeste ledigheid zal ontbreken langs…

Elk in hun eigen capsule Verwijderen de poëten zich Van hun planeten van ijs, hitte, Grijs, roze soms Eenmaal aangemeerd bij Hun eenpersoons ruimtestation Tanken ze gewichtloos bij, maar Blijven mens Spieren verslappen, botten ontkalken Eelt op voeten en zielen verdwijnt Terugkeer wacht Eenmaal geland trainen ze, sterken Aan en…

Langs de havengeul Hangen zwaluwstaarten aan de draad Jij vangt de flarden van hun lied In jouw bloes dat bol staat als een zeil Aan een bezemsteel geknoopt Alsof je in matrozenpak in het kraaiennest kroop Op de boegspriet een radeloos evenwicht vond Het schip ligt aangemeerd Dan scheert een meeuw Hapt naar jouw tepel De zoetzure bes…

bevriend, maar omstandigheden ver beneden onze maat schurkte onze band als een frauduleuze handeling buiten het bereik van een gezond verstand nu kan ik slechts nog zeggen, het ga je goed - maar as verwaait zoals gedachten zich kunnen keren naar de tegenstelling van eb en vloed dus mijn beste, je woorden spreken nog zoals een boot ligt aangemeerd…

‘k Zit aan de kade hoor ‘t water kabbelen de witte stenen eronder lijken te wiegelen Een bootje ligt aangemeerd glinsters glinsteren op golfjes Wat mensen lopen langs, de taal die ‘k mooi vind, hoor ik maar die ik niet versta, wel flarden.…

de vroege morgenstond bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn aangemeerd…

met champagne die we dronken uit te duur betaalde glazen we kregen bloemen van de zachtste zijde maar bovendien was er die glimlach die vanaf de stad naar hier reisde het aanmeren riep een stoet van vreugde op met dansende cijfers die het perkament kleurde met idealen en vertrouwen - doch het vaarwater vertroebelde toen het schip lag aangemeerd…

Hoe zal ik vertellen over jouw diepste stromingen keer op keer wild of traag of beheerst meegaand, overal in 100 havens aangemeerd telkens weer mijn handen op jouw warme borsten als sneeuw op de mooiste bergen smeltend in het zacht omhelzen.…

achter een herhaalde bocht, werd de toekomst vertaald onder de gele maan op de rivier met de eenzame man in z’n kano nergens aangemeerd, ze hebben op eigen kracht, de open oceaan gehaald, schoven zon en maan ineen, was de man in z’n kano niet meer alleen.…

lonkend met open vizier schuim ik vele wateren af doet de motor het water kolken met de landsvlag ten top geheven staat mijn naam in spiegelbeeld geschreven AMIGO navigerend in het ochtendgloren langs rietkragen en door steden proef ik de smaak van vrijheid en geluk aanschouw ik elke dag een nieuwe wereld veilig aangemeerd…

De veerboot is al aangemeerd, nu de inscheping nog. O, natuurlijk is Jeronimo door alle wetenschappelijke verlichtingen heengegaan: ‘de ziel’ zit niet in het lichaam bekneld als in een kerker, maar hier en nu op de valreep kan hij niet zonder dat woord. Straks zit hij bij een 'ontzield' lichaam en waar is dan ‘de ziel’ gebleven?…