Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.221):

Zie de mens

Thans gevoel ik uit 't diepst
van mijn tenen

- onlangs nog gepedicureerd
tien platbodems stil aangemeerd
sub rosa, ik moet ervan wenen
op eieren loop ik haast krom
maar ik buig niet, ik kom straks weerom -

de aandrang of, meer nog, urgentie
u te wijzen op iets - de essentie
van wat men - waar ook, wie ook maar

(behalve de sloebers en stakkers
die in de woestijnen creperen
van die militaristische rakkers
autocratische rechtse patjakkers)

verstaat onder 'verbondenheid':

Vanuit de contacten met zijn/haar medemens
komt men stilaan tot zelfkennis
dit betreft evenzeer
de mens als lichamelijk ik.

Ook mijn eigen lichaam ken ik (voor een deel) in het contact
met de ander.

't Is zo fenomenologisch als wat,
het ik kent zichzelf nimmer geheel als geïsoleerd wezen in stilte, C,

doch primair vanuit interacties waar het zich openbaart