Alle inzendingen over achterblijven

Maak je om mij maar geen zorgen Ik loop niet in zeven sloten, ben je gek Ik heb alleen even wat tijd nodig Nee, ik red me wel, met m'n grote bek Maar weet je wat het is schat? Het is zo verrekte stil in de morgen.…

Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Elke morgen: de kamer leeg, het brood, de kaas, het smaakt nergens naar. Waar wij ooit elkaars warmte waren, daar is nu leegte, enkel nog maar kou. Ik huil op mijn kussen en praat tegen dat van jou: “Welterusten schat”, “Goejemorgen lieffie!” Wat ik ook probeer, het zal nooit meer hetzelfde…

je was hier in een parallelle wereld naast de bodem van het wolkendek diende er je schoenen aan, waarmee voetstappen achterlieten, ontweken naar een onbedorven gedachte als intens bestaan naast deze plek een versteende voorstelling van vluchtbaar steen, schemer, samen in iets dat steeds meer achterblijft bij steeds langduriger verder…

de ruimte werd wit en licht toen ik naar je roerloze gezicht keek je ziel vloog naar de bol van de hemel niemand staarde je na ik bleef achter ontdaan in jouw kleine kamer…

met de laatste trein is ook mijn ziel vertrokken ik riep nog en wuifde voelde vocht in de ogen mijn arm was kort de hand te klein om naar de verte te grijpen of haar terug te lokken ik hoorde, heimelijk, de duivel juichen wat kan leegte, zo ingesloten, eindeloos ver lijken mij nog verder in de winter doen zuigen slechts een…

Je probeert weer zin te krijgen in het leven Iedereen denkt dat het goed met je gaat Het is allemaal maar toneel Je probeert het wel en het lijkt ook echt Maar ik kan je pijn voelen Ik wou dat ik het voor je kon dragen Als dat kon dan zou ik het van je pakken Om je wat rust te geven Zodat jij je weer op kunt laden Maar ik kan je alleen maar…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik…

Nare dingen zullen immer langer op het netvlies achterblijven dan de schaterlach.…

gesprek vindt plaats in gemeenschap van gedachten op locatie zoals gebruikelijk bij plaatsvinden tezamen op het bankje blootgesteld aan elementen en een naderende avond waarvan het strijklicht de suggestie wekt van vertrek laten we niet bij de pakken neerzitten, hier gloort een breder verband er blijft meer over dan alleen achterblijven…

door de donkere steeg met grauw gruis ga ik omhuld door een nevel van herinneringen aan mijn vroeger thuis als vanzelf vind ik de weg naar la Place de Liberté toen liep ik hier ook gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel…

als dan het koperen keteltje vol as van wat ik was wordt leeggeschud over het geduldig gras, mijn lief, sta daar niet voor schut en veeg de rimmel van je wangen. Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven. En lach om wat ik was, onder meer het gesnurk in de bioscoop, de…

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

Voltrokken, maar maakbaar door degenen die achterblijven. Een trots voor de volgende generatie. Het vereenzelvigen met vergane zielen.…

ik stel me je nu voor op pad langs lichte plaatsen waarvan je ogen gingen glanzen als je het er over had wat rest is achterblijven en alles te beschrijven op de zachte kant van het papier er zingen andere vogels hier…

het raam treedt terug en laat zijn gezichtsveld achter schutting van verborgen niet geplukte dagen het gevoel van verloren hebben ik zal achterblijven in niet gewonnen lichtresten zelf zag ik de herinneringen in het venster…

Mijn medeleven voor wie achterblijven Het kwam door de klimaatverandering Want politiek gezien is dat mijn ding Ik hoop dat deze boodschap gaat beklijven Nou wil ik Frans niet tot de grond afbranden Al is er wel veel “biomass” voorhanden…

De tak is niet wreed afgebroken maar versleten door de tijd voor ons die achterblijven heelt de tijd de wond maar het gemis dat blijft…

Nu Cameron een referendum wil Kunnen we hier toch moeilijk achterblijven Laten we ons nu wel of niet inlijven Al is er met die Britten een verschil Zij hebben Cameron en ‘t Britse Pond En wij...de Euro en Maurice de Hond…

Ook Hirsi Ali kon niet achterblijven: Al veel BN’ers zijn haar voorgegaan En dus werd het hoog tijd dat ook Ayaan De pen ter hand nam om een boek te schrijven. Het gaat allang niet meer om schrijftalent, Maar om de vraag of Nederland je kent.…

Buikpijn, misselijk makende beelden vullen tranende ogen van hen die achterblijven. Toeval dat zij en niet jij, niet meer dan dat. Slechts een moment op de verkeerde tijd en plek, de zoveelste slachtoffers van een of andere religieuze gek.…

ze begon bij het begin ze keerde naar binnen en maakte de zwarte steen wit ze kraste er lijnen en letters in de sporen van het ingekerfde versteende verleden dat ze achterliet…

regels in het ochtendblad vijf simpele regels maken een stortvloed van emoties los de persoon in kwestie onbekend doch niet onbemind vele harten zullen gebroken achterblijven met de vraag hoe had ik haar kunnen vangen voordat ze viel…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Als onze dierbaren verscheiden na een lang gedragen lijden is ’t nimmer te vermijden dat zij die achterblijven zitten blijven met de vragen hoe ’t leed te moeten dragen. De pijn is onverdraaglijk het gemis onoverkomelijk de dood op zich ondoorgrondelijk……

De mannen worden ouder mettertijd Ze schijnen zelfs op vrouwen in te lopen Voor paren gaat straks vast een wereld open Wanneer een man een langer leven leidt Maar welk verschil de tijd ook zal verdrijven Er zal er altijd ééntje achterblijven…

Achterblijven slechts schichtige sporen van een onzichtbaar onwelriekend geluid....…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…