Alle inzendingen over angsten belichaamd

Als ik een vlinder zie, zie ik zijn kleurenpracht; de vreugde van het leven prachtig belichaamd door een vlinder. Als ik aan een vlinder denk, denk ik aan zijn kwetsbaarheid; de moeilijkheden in het leven zichtbaar in een vlinder.…

Om haar schouders draagt zij zijn huid zielloos doelloos ging hij ten onder klauwen verkrampen en raken weelde haar lichaam tooit rijkdom zijn pels belichaamde warmte ooit wasecht…

Ook deze regels vormen vreugde over evenwicht tussen debet en credit gevonden in de nacht: monnik vermogend, werk vorderend, een web van woorden wevend voor beide werelden en daarin een leven te vinden, want de één kan alleen leven brengen (langzaam belichaamd) als ook het andere hart klopt……

Belichaamd door gevoelens en verstand, dit alles door het lot omrand.…

Je hebt je bewezen in een volmaakt wezen, gekleed of naakt, ik weet niet wat me het meeste raakt, een schoonheid, de eenvoud van het ‘ zijn ’, verleidt mij tot stilte, dieper dan al de kleren van de pauwen in hun drachtige veren, zich uit als alle vogels te samen, in vrije vlucht van bonte specht tot Vlaamse gaai, veel herken ik niet…

hoe droog een mond kan zijn bij hevige regen doornatte kleding doorlopen schoenen bij angsten die het lijf regeren zodat men verder moet…

Ogen vol angst een bek open, zo wijd niet voor wat lucht, wat leven maar om dat laatste restje lucht, adem te verliezen..... Niemand die het ziet aan het eind van jouw tijd. En het regent ook nog.…

Je voerde een zachte guerrilla tegen de gevestigde orde – samen belichaamden wij een kruistocht tegen de machohorden – alhoewel het enige lichaam dat mij bekoorde het jouwe was en ik de geest van je feminisme hooguit zag als een spannende bruidssluier die ik in bed van je naaktheid mocht trekken. ---------------------------- Memento…

vragen in ‘t zog van verwarring, halsoverkop in ademnood gevangen, belichaamd door ruwe rauwheid van ontelbare woorden die elke winter weer overleven dan volgt diepgevroren spijt, gevolg van wederkerigheid ergens halverwege een onbeslapen ochtend, een avond zonder bomen, het einde dat geen kant op kan…

Hier, waar het onwerkelijk stil is. Stilte, waarin een mens leert zwijgen. Waar stille geluiden helder klinken. Tonen die we zelden zuiver horen. Hier, in onze eigen achtertuin, dromen onverwachte dromen. Vandaag heerst hier de vrede. Nestelt zich een duivenpaar. Leeft de werkelijkheid van hoop.…

Weer een saaie dag Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten…

stoppen, houdt van haar vermogen om met haar hart te meten waarom en hoeveel ze mij vertrouwt maar soms is ze bang is ze bang om terug te glijden in het gat waarin ze al gezeten heeft waarin ze te lang - maar praat haar niet van tijden - heeft vergeten waarom ze zo graag leeft vergeet niet: ik wil graag voor je zorgen, zorgen dat die grote angst…

je ogen spraken maakten jou of brandden je af tot in de grond er was geen gulden middenweg die had jij in een vorig leven al opgezegd je geest kneedde tot je de vorm die jij voor de geest had de ziel van jouw tevredenheid gaf jij hebt winden bezworen stormen geknecht talloze orkanen soepel aan de leiband gelegd je belichaamde…

vangt bij zijn geboorte alleen hun lijden aan ‘k zal droefenis moeten aanvaarden of is dit beeld een onjuiste waan ‘k zal mijn eigen interpretatie geven die anders valt in te schatten waarom zijn dood als er niets is veranderd hij alleen nog fungeert als klankbord ten dienste van de mensheid geloof, hoop, liefde onzichtbaar in hem belichaamd…

Daar Bush de onvoorstelbare terreur Die zijn land heeft getroffen hard wil wreken Dreigt overal de pleuris uit te breken En staat een wereldoorlog voor de deur. Zo luidt althans de zwartste profetie, Maar niemand weet precies wie tegen wie.…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

Reist de 'vergeten' tas als gevonden voorwerp mee? Of als bewust bezit van een locale terrorist die in opdracht van een dwaze baas de bus opblaast? Niet langer gevangen stap ik bij de volgende stop in de open lucht en haal adem, opgelucht.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Toen was daar de angst en de opkomende razernij. Door de kogels die daarbuiten mensen raakten rij voor rij. En straks zou het allemaal voorbij zijn als zij naar buiten werd geleid. Dan zag ze nog de levenloze lichamen en die man die voor hun zielen pleit. Nog even en zij zou daar liggen in het gat waar zij hoort.…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

Laat me los Houd me niet langer tegen Laat me vrij Geef me de ruimte Ruimte om te leven Om te vertrouwen op mijzelf Om te ontdekken wie ik ben en wat ik wil zijn…

Altijd voor me klaar staan, je leven met me delen Wonden, hoe diep dan ook, jij kan ze altijd helen Maar de angst om je kwijt te raken is zo groot. Want zonder jou kan ik niet leven, ik ben nog liever dood!…

Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden: leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw van mijn…

Angst zit in een kleine hoek verbergend achter gesloten deuren, eruitspringend als je het opendoet anders stiekem erin geslopen. Zwevend, vallend in een zwarte gat Er niet meer eruit kunnen komen, Dit is waar ik voor vrees De angst van mijn dromen.…

bloedend heb ik deel, heb ik part in je hulpeloze kreet mijn naam is angst moedwillig verteken ik je psyche en je lijf onvindbaar broedend verschrik ik en verstijf angst, noem mij gerust wreed…

plots spreekt ze dan ik weet niet, zoiets van ik blijf bij jou ik blijf je eeuwig trouw toen wist ik niet dat ze loog, me bedroog toen wist ik niet dat zij angst oogst!…

De vraag herhaalt zich En de hand blijft komen Laat me vrij Ik kan dit niet alleen Ik heb Iemand nodig, Die mijn angst Al overwon En mij wil dragen Tot het licht, Weer zichtbaar is. De vraag wordt beantwoordt “Dan is Hij terug”…

Het avondlicht vergaat en glijdt Van mijne blinde vensterruit - Nu nadert al de nacht en breidt Zijn duister over mij uit. Zijn zoele adem lekt mijn hand Als een stervend zwaarmoedig beest, Hij lekt mijn nevelig verstand - Het is geweest - geweest! 't Is of over mijn handen en Mijn lege hersenen en aan Mijn weke hart twee vleugelen…

Er leeft een angst, heel diep in mij, want al wat is, gaat ooit voorbij. Zo plotseling, geen restje tijd, in een seconde, was ik je kwijt. Verbijstering, onmacht, woede en verdriet, en de vraag: waarom? een antwoord kreeg ik niet...…