Alle inzendingen over blaf

De baas blaft me af Soms blaf ik weleens terug Maar ìk ben een hond…

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

Blaf de post. Natte snuit in een kruis, lik en aai, zwiep en zwaai, altijd blij kwispel staart.…

Huisdier zijn betekent álles geven Er klinkt een blaf om stressrelief en rust Niet zomaar stilte; klanken zijn een must Voor kalmte en balans in 't hondenleven Een hit, die hondenlounge ontspanningsplaten Dat lijkt me nou muziek om uit te laten…

Dus heb je ’t er een keer slecht afgebracht, dan blaf je hem eenvoudig toe: “Geef ácht !”…

Tot in mijn ruggenmerg snerpt scherp zijn blaf. Trouw uit karakterloosheid, sluw en laf. Tot in mijn keel ruik in zijn stand. Hij piest tegen elk ding, ellendeling verpieterde proleet, verslapte decadent die Barzoi heet.…

In het huis met duizend kamers hoort men alleen de doffe blaf van de zwarte hond de zangeres verloor haar stem en zwijgt in alle talen de poëet vangt tevergeefs de vervlogen woorden de beeldenstormer zit onthand vastgenageld aan de grond de gekooide vogel zwijgt gelaten en kijkt niet meer naar boven alles is een gerucht…

waar begint verlangen en eindigt onthouden is er een weg te bedenken, een wijdte te reiken in rechte lijn zonder onderbreking voelbaar dolend zonder afspraak, agenda verleden of toekomst die je kunt bestrijken is er een wolkenladder te bestijgen, een aureool rond een cumulus te vangen is er een woord voor dichtheid van gevoel hoe blaf…

snit van lingerie hij likt en ik ril om verwondering, om onschuld die verdwaalt in ogen het genieten van alles dat lijfelijk past alsof het zwarte leder hem uitdagend roept, bijtgraag en nooit genoeg wanneer hij feest viert met uitgetrokken geuren en ik ontgoocheld kreun: nee Sam, niet opnieuw alweer een schoen blaf…

Ik blaf iets zondigs buiten zinnen knoop er haastig liefje achteraan alsof dat woord teniet kan doen. Mijn pokerfase of wat er nog van over is vraagt weifelend naar binnen hoe het zo vreemd heeft kunnen gaan.…

Vogels die wegduiken in beschutting biedende struiken, een blaf van een hond die verloren gaat. Ik kan je liefelijke geur nog steeds ruiken, het is net alsof je naast mij staat. Ik maak voorzichtig het raam open, en vang wat regendruppels in mijn hand.…

ik ben hem kwijt mijn grote ruige met sexy wimpers omfloerste blik op vier poten die mijn billen nietig doen lijken de onvervalste bariton blaf als heerlijk welkom voor zijn speelkameraad, de dame niet van haar stuk te brengen door zijn imposante verschijning ging lustig door zijn brokken op te eisen en hij zag en onderging met…

Vuurpijlen, ratelbanden, rotjes, siervuurwerk, heel wat euro’s verlichten de lucht. ’t Oude jaar wordt uitgeluid met heel veel kabaal, de hond verzucht, slaakt af en toe een blaf van schrik, het doet pijn aan zijn oren.…

Geen vogel zing geen kerkklok luidt geen hond blaf in de verte. Lichtvoetige gedachten sluipen op wollige kousenvoeten stiekem mijn hoofd uit. De aandachtslust van toeters en radio's is herleid tot een lethargische lockdown, het therapeutische principe van stilte.…

Nog steeds zie ik je lopen en kijk ik om bij elke blaf. Je bent niet uit te sluiten, niet te wissen uit mijn hoofd Datgene wat wij hadden, niet te beschrijven op papier. Ik kan het niet verwoorden, was je nu nog maar hier! In gedachte ben ik bij je en zijn we altijd met z’n twee In gedachte blijf ik altijd roepen: Hé grote vriend!…

De hond dankt baasje met een blaf en schudt het onweer van zich af.…

Uit hierdie Valkenburg het ek ontvlug en dink my nou in Gordonsbaai terug: Ek speel met paddavisse in 'n stroom en kerf swastikas in 'n rooikransboom Ek is die hond wat op die strande draf en dom-allenig teen die aandwind blaf Ek is die seevoël wat verhongerd daal en dooie nagte opdis as 'n maal Die god wat jou geskep het…

Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai Wij maken van beroep lawaai Zo maak ik hopen en ik graaf En ik hinnik, spring en draaf Ik ben nachtegaal en zing Zo heeft iedereen zijn ding Ik rook, dus ik ben Ik headbang, dus ik ben ook gek, dat je zo kunt ontaarden Maar ach, laat een ieder…

De blik in domme razernij naar het verleden gericht, kerstverdriet: als zombies en aliens stoten ze af, als holle poppen in Madame Tussaud, ver boven het volk, wat ik je blaf, kopen ze allure voor de show.…

Ik blaf als een hond Ik mekker als een geit Steeds weer een strijd Tussen mij en het dierenrijk Ik balk als een ezel En ben schuw als de wezel Ik koer als een duif En voel me als een vos In dit half gekapte bos Ik loer als een uil En Heb een olifant van een buil Ik ren als een muis En voel me net als de orca Eigenlijk nergens thuis…

Ik blaf toch lekker harder dan jij ik ren ook zelfs harder dan de hele meute kijk eens hoe JIJ loopt te teuten eerst ikke, dan niets en dan pas wij Zijn mensen net honden of zijn honden net mensen ? Je zou het bijna wensen. als honden eens praten konden !…

En een houw en een beet en een blaf en een grauw: En de grote hond en de kleine kat, Die vlogen van de kamermat, En de keuken in: Zeg, scheelt jullie wat? En hij trapte op een teen, En zij beet in een been Van de meid, die riep: Ga je heen! O mijn been! Scheer je weg!…

Je weet toch dat IK dat leuk vind en ik blaf nog harder, kom vooruit ! En ik als bazin probeer met geduld de weg te gaan die ik heb gekozen. Maar de pup is helemaal verguld wanneer ik weer water loop te hozen. Van het sleuren door de plassen worden we allebei zeiknat. Maar dan gaan we ons wassen en lekker een uurtje plat.…

vent, Zo laat je door je naam zien wie en wat je bent, De hele dag op jacht naar bijen en mieren, En eventjes met buurmans kat lopen klieren, Desnoods jaag ik hem drie tuinen verderop, Da's moedig want dan krijg ik thuis op mijn kop, Maar dat is maar even, gewoon flink zielig kijken, Dan beginnen ze meteen weer over mijn bol te strijken, Ook blaf…

Een blaf, ginds, hakt een gat; en recht en smal knapt een spleet open, tot mijn oor hem stuit. 'k Hoor t levend bloed, dat in mijn slapen gonst - Neen: 't is het hart van de aarde: het trilt, het bonst, of 't niet de god uit zijn verdoving wekt.…

wij sloegen in de nachten dat wij zwichtten al tastend met fluisteringen dichtten hoe zij het zout likt van mijn handen en dan tussen haar tanden sist jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu verdrink ik je mijn karakterloos meer hoe zij mijn maalsteen vermaalt, vergruist de kamer wordt een instant graf waar ik als een hond naar de wormgaten blaf…