Alle inzendingen over blinken

De ramen staan vol heiligen, gemiterd en gestaafd, gemartelaard, gemaagdekroond, gehertoogd en gegraafd; die 't branden van het ovenvier geglaasd heeft in de scherf, die, glinsterend, al de talen spreekt van 't hemelboogs geverf. Doch schaars is herontsteken in de oosten het geweld der zonnevonke, en valt zij op…

Zij blonk tussen haar blauwe haren als een topaas uit diep fluweel; een muziek van boze gitaren scheen uit haar wezen op te varen maar geen lach klonk ooit uit haar keel: zij blonk. (Te goed voor een rondeel.) Elke man wilde haar ervaren, elke vrouw keek van weerzin scheel, en haar glimlachje vol gevaren was waarom boven dit Te-veel…

Men zaait en oogst de psalmen als een waterval, zalmen springen eendrachtig naar een voltooid verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich…

Hoe mooi bijvoorbeeld een handvol kan zijn vijf wilde kastanjes die blinken vanzelf…

Twee jonge paarden liggen languit op hun flank hun buiken blinken…

Kijk die reuze ster helder blinken! Wat? Langzaam wordt de maan zichtbaar...…

's Nachts regent het hard: rotsen en weiden blinken lang in de morgen.…

Kasseien blinken het dorp hangt in de regen de klokken luiden er staan steigers rond de kerk een tijd van restaureren…

Het maakte mij niets uit ik zag radijsjes blinken en je lippen rood ik wou je effen kussen je nam net een stukje brood…

zo stopt het rijm voor de woorden klinken die als lichten aan de einder blinken om daar te stollen in een lied dat zowel de wolken als de velden in hun verlichte eenvoud ziet…

's Nachts onweert het hard: verborgen spinnenwebben blinken druipend op. Tussen boomwortels ligt een nestkastje als huis van pissebedden. Al denkend snuiven bij een blauwe druiventros: je hoofd geurt vol wijn! Het raam beeft en dreunt: telkens weer knalt de hemel, blinken bliksems op. Snel wast de rivier. Men is angstig.…

De stegen van de oude stad, oranje, geel en beige, blinken uit in onregelmatige schoonheid; het is alsof parallellen hier niet bestaan. Behalve dan aan de boulevard, waar palmbomen in slagorde de novemberwind weerstaan.…

Ik heb weer vlinders in mijn kleine tuin pauen- ogen wondermooi het geeft gewichtigheid aan mijn tuin lijk iets exotisch wij drinken koffie op het terras er blinken poppies in je ogen…

Ze vullen de gaten dichten de gaatjes In de straten en straatjes van deze Hanzestad Ligt te blinken aan 't water in vroeg lentelicht Ik vervat de IJsselstad in een gedicht geniet vooraf met mijn ogen op Zutphen zicht.…

Herijkt wordt hij, de canon der historie Zijn vensters blinken van mooipraterij Maar schaduwkanten horen ook erbij Dus heeft hij straks veel minder Hollands glorie Bij Gasbel moet dan staan: de ‘haute volée’ Hielp Groningen deels naar de ratsmodee…

De maan schijnt helder: in de stille vijver blinken zilveren stroompjes. Een hel lichtpuntje glimt ergens _ bij koude nacht: de vroegste krokus.…

De mens wil gaarn sierlijk zijn, Door diamantsteen, of robijn, Opdat zijn rijkdom zij geprezen: 't Was beter dat hij 't recht begon, Om eens te blinken als de zon, Dat zal een andre schoonheid wezen.…

De zon op het dak de pannen blinken dat het een lieve lust is her en der klinken helle stemmen in de tuinen zo lichtvoetig is de jubel om het felle licht verre van schuchter springt van tak tot tak al 't prille groen…

Valt de wereld van mij af, waar de sterren blinken laat mij in der liefde graf in Uzelf verzinken.…

Woorden klinken, gedachten komen, tranen blinken en blijven stromen.…

Ze blinken aan de hemel. Dat vind ik een prachtig gezicht. Ik voel je aanwezigheid. Ook al ben je niet meer hier. Kijkend omhoog. Ben je bij me op een andere manier. Die ene felle ster. Straalt die daar voor mij? Je hebt het leven wel verlaten. Maar zo blijf je toch dichtbij!…

Zomaar iets van liefde vederlicht in de morgen waar de dag nog droomt in kinderogen die blij blinken. Eén enkel geluid van welbevinden en toevertrouwen tot de dag al wat ouder wordt en de uren verstrijken in plicht. Moeders die kijken en verstaan en enkel iets van liefde zijn.…

Jij en jouw sieraden blinken uit: schitterend! Dromende gedachten knopen onze eindjes aan mekaar, vurige vonken zitten in jouw haar. Leg je lot niet in mijn handen, jouw wezen is voldoende ... Zegen dan mijn kruis in jouw wijwatervat, versierd ...…

Chromen bellen blinken een zonnestraal maakt de lange schaduwplat.…

De dageraad begint te blinken, De roosjes zijn aan 't open gaan; De nucht're zon komt peerlen drinken, De zuidenwind speelt met de blaân: Het nachtegaaltje fluit, En 't schaapje scheert het kruid; Hoe zoet Is een gemoed, Met zulk een vreugd gevoed!…

Gij zijt een stille witte blinkesneeuw, gij zijt een blinke zee tintelzee Gij zijt een schemerwitte leliemeid, gij zijt een wijde vlindereluwheid. Gij zijt een opene, het witte, ‘t willende, het wachtend, straalvlammend, lichtlillende.…

We waren maar knapen, broekjes, snotapen, maar voelden ons binken die uit zouden blinken We krijsten en gilden en vochten als wilden. We werden de helden van drassige velden. We voelden ons leven in trillen en beven. De vijand verslagen door ons, jonge blagen.…

laat mij één avond in de plassen blinken, daarna mag ik verdampen als een wolk.…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

zodra zonnen de hemel aanraken van diep blauw dat nooit ophoudt bloemen in de vrucht ontwaken zich hullen in weelderig maïsgoud de rijp van verse weiden smelt zodat druppels als parels blinken zodra lessend water tintelend opwelt, dan kan er maar één naam klinken…