Alle inzendingen over bruidssluier

Bruidssluier witte pracht Geurend mooi bloeiend Verraderlijk haar kracht Zoals onze liefde kwam Bruidssluier witte pracht Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld…

de bruidssluier ze heeft de puf niet meer voor nog een uitloop…

De bruidssluier verduistert en verlicht de krinkelwilgen.…

Harteloos gesnoeid nonchalant in groei en bloei bedekt zij wonden…

Je voerde een zachte guerrilla tegen de gevestigde orde – samen belichaamden wij een kruistocht tegen de machohorden – alhoewel het enige lichaam dat mij bekoorde het jouwe was en ik de geest van je feminisme hooguit zag als een spannende bruidssluier die ik in bed van je naaktheid mocht trekken. ---------------------------- Memento…

Een woeste heuvel dichtbloeiende bruidssluier verbergt het schuurtje. Een verlaten web: de zweefvlieg danst er monter en veilig omheen. Een fijne, blinkende streep. Zonnestraal of spinragdraad?…

Koud en dof hangt herfstloof neer; de ree smult ervan Statig en wit staat de berk, vol kale, grauwe bruidssluier.…

De bruidssluier schrijdt over de groene loper, ze geeft haar ja-woord. Lichte kooien wenken, de dag aarzelt te komen, de nacht te gaan, als ik. Dagen van mystiek de zon heeft zich verslapen, de hemel niet.…

Om de randen van mijn tuin slingert zich wellustigheid... 'k Zie al strengen, zacht bestreeld: 'met jou ga ik een relatie aan' of 'god wat zwier je vrolijk', dan wel verliefd 'ga jij met mij in zee?' Zou ik vier mannen kunnen omarmen? En hen meetronen naar mijn suite als de bloeiende dag aanbreekt? Dan vergeten we de bijen. En het vliegverkeer…

Juni, in de wieg al beeldschoon en buitengewoon met 21 - als je huwt... ...tussen hagen seringen en je bruidssluier lang op het pad, je boeket gemêleerd van het fijnste, vanzelf en natuurlijk pril blad de lucht is voor jou gedrapeerd in lichtblauw en het goud regent uit bomen en tekent…

in tederheid slaapwandelend de dauphin in zijn dode hand een bloedzuivere sering de sleutel voor een nieuwe troonsbestijging betoverend een maanziek winterkoninkje de duivel een nachtbrakende kwartel een vervalst barokklokje onder zijn mantel de schildwacht op heterdaad betrapt op een divanbed uitend zijn misnoegen over bedorven bruidssluiers…

Bruidssluier en hop groeien dicht door elkaar heen. Is 't huis nog zichtbaar? Loofbomen ruisen weemoedig, toch opbeurend. Klonk zo de boodschap der eiken bij de tempel van de Griekse oppergod?…

Achter het oog gezeten, opengezet op alles wat al gebeurd is, de bliksem waarmee de wimper het boek dichtslaat hoor hoe de roodstaart onzichtbaar zich in de bruidssluier opwindt en ontzeg het potlood het doodgaan de hond die opkijkt naar de verbazing zijn licht dat blind op iets nieuws wacht de boom waaruit langzaam een slang valt, steeds…

zijn hoed afneemt haar kust naar mij omkijkt en glimlacht kinderen dansen muziek aan de touwen van de klokkentoren hij loopt weg uit mijn schaduw licht vloeit tranen spatten tegen de hemel ik aarzel nog twijfel wortelt diep onder de zerken later die middag sluit ik het venster verlaat dit landschap afgemat en bepakt met bruidssluier…

wie ik ben probeer ik te bezoeken wie ik ben geeft zich thuis de troost ontroostbaar probeer ik troostrijk vorm te geven moeten en willen kloppen elkaar bemoedigend op de schouder verdriet en vervreemding een kanten bruidssluier van de nachtmerrie waaronder mijn jeugd verpletterend platgetrapt verpletterd geen gezeur aan wie ik ben…

zong Marilyn miss silver screen in vervlogen tijd op 't witte doek uitgemonsterd in haar wijd uitstaande oogverblindende wonderwitte mannenhart en ogen blik verslindende boven beide bovenbenen vrijelijk door een luchtstroom opwaaiende zomerjurk een bruidssluier in wittebrood vervlogen tijden lang geleden…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

zuchtend lover en vertrouwen Tot ik in die fluwelen klauw stik Hoe ik haar begeer blijft haar vraag Terwijl ze om een ander snikt En ik elders niets meer waag Dan een beleefde knik Uit het slipje dat rondslingert Snuif ik een vreemde geur op De sterkere kiem, de wilde wingerd Zo haken we naar zoom en kant In een drijvende tuin Tussen bruidssluier…

tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver zoetgevooisde honing klappen papavers hun blaadjes tot moes en verkleurt regen dwarrelend in goud de bruidssluier…

vaal is het vluchtige water dat boven mijn zintuigen vloeit bruidssluiers lonken voor later twee zielen voor eeuwig geboeid trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen…

Het merelnest van vorig jaar is niet meer te vinden in de groenende bruidssluier. Een winterstorm nam het mee. Ik mis het. Ik mis de bedrijvigheid, de stille schrik van moeder merel, haar ogen die mij volgen als ik haar te na kom.…

op een drempel van arduin de poort zit klem het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen mos in de voegen wilde wingerd woekert over de gevel aan de dakgoot hangt een flard ik herken het gaas van een bruidssluier…

misschien neuriet zij ondertussen iets als 'Trauriger Sonntag', dat zigeunerstrijkjes vandaag de dag dikwijls spelen in restaurants aan de overkant en ruikt de tamme kastanjes die gepoft worden in de buurt van de Margarethabrug naar Pest stilte omgeeft de lanen, de kaden, alsof het innigste zich met een waas van verlangen heeft verweven, met bruidssluier…

die tuinen zo van zomer doordrongen de zon valt in loeiende strepen takken breken in vlakken van licht en trekken slepende vierkanten oranje om me heen de lange tongen de hitte met haar loden zwepen zuigt in golvende lijnen vochtige franje de aarde zengt mee als in een gebedslied en trekt de ziel uit de monden der bloemen zelfs de witte bruidssluiers…

veilig op m'n rug de uiteinden van een pijn totdat ik heel lijk schouders en heupen verzetten zich schokkend en draaiend, er zijn dagen dat ik m'n lippen geloof de woorden die ik er vanaf rol articuleren illusies op hoogte, aan de grond de hinderlaag verloren jacht vervloekte liefde geboeide polsen kinderstemmen vervagen, de bruidssluier…

raden Hij reeg de fouten aaneen Tot een dof kralensnoer Het kon enkel zijn naam schaden Zoals hij daar misplaatst liep te pronken Een verdwaalde boer Waar enkel schele maagden naar lonken Gasten hield hij braaf buiten Hun vinnige tong raspte zijn week vlees Nog liever zou hij zijn neus snuiten -Als een grimmige nar zonder vrees- In de bruidssluier…

Alsof een engel stroop in mijn oor giet Hij belooft sneeuw in december Dat de praal van de stilste nacht Boven Brugge hangt Als een bruidssluier Weerspiegeld in het smaragd van haar wintergracht. Eerst zien en dan nooit meer geloven Want het blote oog is een bondgenoot Tekent de krijtlijnen van wat kan.…

ritselen dorre sprietjes in de avondzon laat zomerlicht boven zee reikt met de branding koele luchten aan zoet als een zachte zucht weerklinkt door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht blazend dan legt de nacht zijn kalme handen als ijle bruidssluiers…