Alle inzendingen over diepte van de ziel

Steeds wanneer ik twijfel, aan de zin van mijn bestaan, is in de diepten van mijn ziel, het twijfelen al vergaan.…

Je ogen donker vochtig glanzend, openen de diepte van je ziel. Gevangen in tijd zo zeldzaam, vangt de stilte onhoorbaar het kloppen van ons hart.…

zij probeerde het grote binnenin de randen van miniaturen schilderend te vangen houd je pas één tel in als je me over het hoofd zal zien lees dan de poëet die met penselen-pen een ingeraamde queeste naar zinnen biedt de onpeilbare diepte van haar ziel niet vinden kan…

ziel en ik ...…

van je ziel voor het komend licht…

Vraag me niet waarom de regen valt ik kan geen antwoord geven hoelang de zon de aarde warmen zal en alles laat herleven maar als de wind het koren streelt of water stuwt over de dijken zal ik met een oogopslag de diepte van je ziel bekijken en vind ik daar een wederwoord dat terugblikt op het mijne stel dan nooit geen vragen meer maar…

van je ziel voor jou, Trudy voor het komende licht…

je kijkt strak weg jouw ogen zoeken droevig de einder jouw rode lippen verbloemen de vale tint van je wang het licht valt als een een blauwe schaduw over je heen het beschijnt je zichtbare gebroken zijn jouw sombere schoonheid weerkaatst de diepte van je ziel schijnbaar onaantastbaar is het daarom dat ik voor je viel…

de diepte in mijn ziel ? Ik viel in een diep duister gat genoeg vrienden en dan toch alleen Ik voel me o zo eenzaam waar gaan mijn gedachten heen? Ik pieker en treur te veel en dan is daar dat rotgevoel het gevoel van eenzaamheid Dat is hoe ik mij voel……

Zingen kan zonder waarom, zonder antwoord maar stroomt uit de diepte van je ziel.…

Heel even, enkele seconden, keek ik in de diepte van je ziel, door ogen van oprechtheid, die mijn hart deed overslaan. Onbereikbaar en verloren, bleef ik achter met een schaduw, gegrift in mijn geheugen, contouren slechts in herinnering.…

De nacht kent goed en kwaad, ze gidst mij door de diepte van mijn ziel, tot mijn lichaam zachtjes ontwaakt bij de komst van de dageraad … op het ritme van de nacht.…

Waar ik naar hunker Is een vrouw Waarbij onze zielen Elkaar kunnen liefkozen En strelen en De diepte van de ziel Kunnen doorgronden Om dan samen af te dalen In bezielde echte authentieke Passie waarbij ook de zielen Tot een orgasme kunnen komen Dit is waar ik naar hunker Een vrouw die eveneens Eerst de liefde wil bedrijven op zielsniveau…

Waar ik naar hunker Is een vrouw Waarbij onze zielen Elkaar kunnen liefkozen En strelen en De diepte van de ziel Kunnen doorgronden Om dan samen af te dalen In bezielde echte authentieke Passie waarbij ook de zielen Tot een orgasme kunnen komen Dit is waar ik naar hunker Een vrouw die eveneens Eerste de liefde wil bedrijven op zielsniveau…

Zo roerloos, rimpelloos lijk je mij te spiegelen, terwijl de diepte van mijn Ziele-zijn verborgen ligt in de eeuwige beweeglijkheid van jouw bodem.…

De klanken van haar pijn raken de wanden van de kleine ruimte, haar woorden raken diepten van mijn ziel, doen me beseffen hoe het schrijnt om ongewild een ex te moeten zijn. Wanneer ik uitstap zie ik dat de hemel zich over haar spreidt. Nooit hoeft een mens door hellepijn van ongewild Zíjn ex te zijn.…

Bij een boom stond ik stil om mijn negativiteit met zuurstof te filteren de boom zei niets terug ik had geen vragen waarvan ik het antwoord al wist, ik somberde uit de diepte van mijn ziel borrelde een wanhoop niet te beschrijven ik probeerde de zomer in te lijven, maar mijn lichaam sputterde tegen de boom die onveranderlijk bleef…

De dagen die ik somber was die tel ik niet die doen niet mee in de droge diepte van mijn ziel kansloos te overleven liggen lijf en leden niet meer aan wie ze toebehoort de dag vindt zijn bestaan terug wanneer het duister is een schone kans te breken naar het licht het hoofd vol leegte ingevuld en uitgedaan van opgedroogde tranen…

van je ziel…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed.…

ik kan niet vliegen mamma vanachter dichte tralies smeek ik meeuw om raad zij huilt regen en neemt een duikvlucht naar de diepte van haar ziel om ver buiten grenzen van tijd waar leegte ruimte wordt vrij te zijn ik weet precies wat zij bedoelt als ze zo huilt die langgerekte toon die op het einde naar de afgrond daalt…

Je lichaam glanst Een rivier veilig ingebed tussen de oevers van bossages grassige vlaktes Stroom naar de zee van je wezen verborgen nog deels Toont een zwakke rimpeling aan de adelaar tuurt met zijn scherpe ogen ondanks ontwaart in de diepte van je ziel Je gezicht een ontluikende druivenbloem in de vroege zomer Pluizige doorschijnende…

Wat stijgt op uit diepten van jouw ziel? Misschien ben je overstroomd door het licht gewond door het water, verdronken door zeeën emoties nog niet één met de juiste grond geworden. Ritsel je nog tussen struiken en gras, worstel je met de kuisheid van het laatste kleed.…

Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als je was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten die stoppen met delen Ik hoor je stem warm en lief zie je schilderijen betoverend mooi Ogen groen tot in de diepte…

denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten die stoppen met delen Ik hoor je stem warm en lief zie je schilderijen betoverend mooi Ogen groen tot in de diepte…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

alles wat van toen tot later maakt als troonzalen zijn ze opgeslagen onaantastbaar zomers goed nog steeds voel ik die wind van herbeleven een deur die nooit echt sluit mijn broers die rond mij spelen met auto’s, ridders, jeugdgevoel mijn eerste liefde die als altijd onbereikbaar dromen fluit ze zijn verbonden met mijn wezen ze zijn de diepte…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

lied gezongen dat galmde over karrenspoor en fluisterlokte door mijn oor tot in de warme onderstroom van passievolle kracht waar na een lange nacht van zien en van berouwen wij elkaar opnieuw aanschouwen geleid door grenzenloos verlangen en de passie die we delen in de veelheid van de dingen die ons leven waarde geven die in de diepte…

De queste naar de echtheid van het leven waarvan de uitkomst zwaar wordt overdreven, wordt bepaald hoe we in hunkering de sterren observeren alsof we naar onze navel blijven staren, in een allesomvattende vraag of die in ons gemeten tijd bereikbaar zullen zijn, het geeft minder inzicht naar de diepte van de ziel der aarde gemeten in…