Alle inzendingen over doffer

In de ruigte op de grond een doffer - uitgekoerd…

naar zijn duifje die zit te wachten De doffer wordt opgepakt en hij denkt: "Misschien?"…

ik hoor een doffer almaar perzisch koeren: koe koe (waar waar)?…

gek word ik van die duiven roekeloos vertrappen zij de russen geen nesten op mijn balkon ik wil het niet hebben ik wil rust ik wil dromen over mijn eigen doffer die met me komt vogelen zich nestelt en het uitkoert van genot…

Hij - hij zal zijn klus klaren want hij is de doffer en pronker op pracht. Niet desnoods maar zeker zal hij met haar paren. Zij - zij beroert hem met een pik tegen zijn snavel - teder. En haar bek in zijn bek in houding - in dekking. Ze rillen van de kick.…

ik weet, ook zij weet dat het afscheid komt Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, besef ik hoeveel ik van haar houd…

met haar ranke handen bootst ze vogels op de muur ze vlekken doffer nu bij maanlicht als bij dag ze vallen weg en komen op ik leer ze vliegen grijnst ze ik draai me om en sluit het raam de nacht is nog maar kort…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

Hun stemmen klinken steeds doffer boven de doden zweven engelen hun vlucht en onzichtbaar vallen witte veertjes tussen de vlokken poedersneeuw naar beneden Het maakt haast geen gerucht Tussen overwinning en nederlaag ligt het tussenland van overgave aan het niets waarin een vonk zich voortspoedt altijd onderweg…

mijn driften getemd met vermanende stem ben ik de mindere geweest van dravers die blind hun wegen banen en van hen die als dove doffers opdringen in te schikken toe te geven verder plaats te maken tong en tanden getoomd is er het schrift als een boog gebundelde kracht hierop verheft zich mijn wezen letterlijk veer ik vrij met…

wenste was die van een bruid en het huis dat ik je ooit droomde was licht en ruim en wellicht is uit het kleine lampje dat ik heimelijk had verstopt de warmte al jaren lang uitgeknepen in je vuistjevol angst ik weet niet zo goed hoe het daarbinnen en daaronder voelt ik weet alleen dat het wit met de jaren alleen maar doffer…

een wichelroede de zee inloopt, links restaurant rechts piratenclub kom ik je tegen stevig, koude handen, compact Je lacht als je me hoort over jou De gecomprimeerde loop, die jij als compliment opvat en wij we kijken naar buiten hoe mist verderop de golfslag bedekt We vervolgens in elkaars ogen opengaan en verdwijnen tweeklank die doffer…

de ellende van thuis neem je ongewild in je koffer mee ook al heb je een prachtig huisje aan zee maar je bent gewend aan het doen alsof en zo wordt vrije tijd toch nog net geen sof maar het is niet anders dan thuis alleen hoor je hier het zee geruis je kijkt nog even in de koffer op zoek naar de zonnebril daarmee wordt de omgeving wat doffer…

kalkstenen vlinders vliegen naar je toe de stad zegt met één oog de nacht gedag straks vlieg ik op de vleugels van je rode haar over de blauwe halswervel der stad als een dragonder ga ik in de wolken rijden maar jij wenkt met je kleine witte hand een twijfeltorentje van vrees en beven rijst uit de zwarte bronnen van je ogen en als ik dichter doffer…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

misschien moet ik gewoonweg trachten niet de cirkels op het water te zien uitdijen maar de steentjes richting diepte volgen naar donkerder, doffer en onverlichter dan het zuiverste zwart van onversneden angstdromen ooit verlaten te worden ik dan langzaam maar zeker wennen kan aan de vanzelfsprekendheid van pijn om ongecoördineerd…

Wanneer de doffer zich buigt voor zijn vriendinnetje; omzeilt ieder probleem zijn eigen klip.…

Gelijktijdig hoort hij weer het ruisen van de bomen, het krolse miauwen van katten, en boven dit alles uit de verliefde doffers, Vader (dood) schreeuwt bevelen tegen de honden, moeder (overleden) maalt - voor de zoveelste keer - koffie. Snel sluit hij de ramen van zijn huis.…

Verder hoorde ik gelukkig herfstvogels boven het nu doffere lawaai uit.…

de onbarmhartige vrouwenversierder vond een nieuw slachtoffer omgaf mijn vriendin met dure kadootjes haar gevoel voor mij werd doffer op een dag was ze plotseling weg en lag bij hem in bed ging met hem skiën in Frankrijk die twee hebben dolle pret nieuwe kleren en een piercing nieuwe bankrekening met veel nullen en ik zit hier verslagen…

.- Een blijde boodschap klonk en trof er nog voor de bode `t slot kon forceren een ijle hoop, vervlogen, was doffer.…

Zoals een doffer loopt, koerend over het binnenplein, roekeloos over de rand van de goot, kop omlaag, staart omhoog - Of zoals een woerd kruist door het veld of het riet, blindelings oversteekt, voor geen jager of wagen wijkt - Zo gaat het nooit en zo gaat het niet, zo ging het ooit, maar ooit ging het mis, met hen en met ons, zo moest…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

Maar in de boom roekoert in 't geurig nest Van overvolle loverzware twijgen Een jonge doffer, die niet scheiden kon. Een zachte duive schuilde voor de rest En bleef maar stil in koele schaduw hijgen, Schuw voor de gloed van de namiddagzon.…

Brak alleen de band mijn wortels,jouw woord tegen dat van mij Ik zie feller dan de ogen naar de bliksem gewend doffer dan de plek waar de donder klinkt Daar waar jij je spoor hebt gelaten zijn de plaatsen waarin ik jou in een wervelwind zal gaan verlaten De stilste stilte is ........na de storm...…

Een ieder die 's nachts in haar ziet, leeft uit een valies van verlies en elk uitleggen der kleren maakt de kleuren doffer. Maar een minnend paar wordt door haar donkerte welwillend bijgelicht, want in haar waag in liefde voor elkaar beschut brengen zij de dag terug op haar aangezicht, varend in haar weer een weidse vlucht.…

." De sperwer sprak: "Mijn God heeft vlucht en kracht, En kan op eens uit hoger luchten vallen, En die Volmaakte laat een juich-kreet schallen, Wanneer zijn schone neb een doffer slacht." Zo keven zij; de een riep: "Gij lastert God" - En de ander: "Gij zijt dom" - "Gij wilt mij krenken" - - "Godloochenaar!…

mensenrij zit te wachten op de taxi voor de rit naar huis dichtbij elkander rondom de koffiemachine het gebabbel: blij om straks weer in het eigen bed te kunnen slapen terwijl de verpleegkundige in witte jassen voorbij lopen achter een brancard, of een rolstoel duwen gehuil en gejammer en het staren droef en stil doffer…

kom op en pak je koffer doe als een drukke doffer vlieg nu eens uit je dagelijkse sleur daar is de deur ja, het is een offer het geeft je leven kleur opeens ontdek je dat je fluit met opgeheven hoofd en kuilen in je wangen ik zie dat je er in gelooft ik hoorde in de verte al je vrolijke gezangen je krijgt een doel daar ga je voor…

De opgedofte doffer schuift met imponerend koeren driftig heen en weer. Eerst linksom, dan rechtsom rond zijn duifje op en neer met trillende vleugels die beven. Samen flikflooien en flapperen, al pronkend rondjes draaien en heftig met de vleugels wapperen.…