Alle inzendingen over drempel

Laat mij door Uw stilten ommedolen, waar het schendend woord van hen niet is, dat ik – in een donker woud verscholen – bij de geur van Uwe bosviolen word omvat van Uw geheimenis. Laat mij, als wie uit zijn huis getreden, ginder in de nevelen verdween - - nimmer nimmer hoort men zijn gewende schreden – spoorloos in Uw stilten zijn vergleden…

Een huis zonder drempels Zo zou ik de wereld graag zien. en mensen zonder stempels, hoewel ondoordacht opgedrukt misschien. Als mensen naar me kijken, is het mijn rolstoel die ze zien! Waarom moet toch steeds weer blijken. dat men niet gewoon mens wil zien?…

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

stilte voelde angstaanjagend in donker zwart zou ik de eerst ontwakende zijn met eenzaamheid pijn op geheugen en tast ben ik naar buiten gegaan zelfs de wind had in vlagen stapjes terug gedaan zonder beweging of ander teken van leven heb ik daar gezeten niet moederziel alleen want zij kende al dit fenomeen ik was de drempel…

gegeven sprakeloos van verbazing constateerden wij dat we nauwelijks veranderd waren pas na lang samen praten hadden wij in de gaten dat de tijd had stilgestaan alle wederzijdse ervaringen waren aan ons voorbij gegaan alleen herinneringen van twee jaar geleden zoals tranen en warme knuffels bleken nog steeds op de drempel…

de mensheid struikelt gekneveld over de drempel met veel te grote klauwen en rood doorlopen ogen klampen we ons vast aan het nieuwe jaar kruitdampen verwaaien wat rest blijft liggen…

dringt je wezen door tot mijn intiemste luisterpost, je kent mijn wegen, die je ontcijferd en gelezen hebt, vaak gezwegen, omring je mij, ik adem met een brok van afscheid in mij keel, ik zal huilen als mijn lot mijn kist verzegeld heeft naast jouw gestalte van onzichtbaarheid, onhoorbaar leid je mijn geschonden lichaam over drempels…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

op de drempel van het onuitwisbare legt men alle jassen af waar in het stoffelijke zo'n belang aan werd gehecht, zijn we uiteindelijk weer ieders gelijke…

In het verweesde huis sta ik nog even stil met de wijsheid van het kind loop ik mijn jeugd nog eens voorbij onvolwassen kijk ik terug twee paar ogen zonder leden kijken hoopvol over mijn schouder mee ik sluit de mijne … en zie het achtergelaten leeg gevuld met het gemis van niet te vergeten dagen vergeef me om dát wat ik…

Voor de drempel staart zij wachtend op een wonder uit de verte in de verte komen alle lijnen samen tot een punt als het einde nadert in haar laatste ogenblik zweeft zij langzaam over alle drempels naar het wonder in de verte .…

voordat je een voet op het dak van de wereld zet laten monsters je zien dat ijs en sneeuw zich met rasse schreden uit de opgewarmde voeten maken een drempel is hier de plaats om niet verder te gaan…

waar in as en puin stilte dwaalt ontstaan nieuwe verhalen over handen die dragen en harten die zien die ons samen krachtig maken waar wanhoop is borrelt ook een lied van hoop op een nieuw verschiet dat de wereld vlammend gloeien laat in kleine en grote gebaren voor elkaar elk gebaar, hoe klein het ook lijkt verbouwt een muur tot een brug…

Er zijn drempels die je tegenhouden deuren die gesloten blijven mensen die niet naar je omzien dingen die tot waanzin drijven. Het leven kan opeens zo anders zijn boosaardig lijkend, en zo hopeloos je met jezelf geen raad soms weten teneergeslagen zijn of boos.…

naast een verwijderd beeld op de hemelse camera, te vrezen in een kritisch diafragma, met precisie, zonder zekerheid kan worden uitgewist en dat ik als eerste, in deze arbitrage uiteindelijk, zal worden uitgewezen waar we ook gaan, we slepen hemel en aarde over elke barricade heen, alle dromen op een rij, alleen de laatste drempel…

verlaat de drempel het sleutelgat oogt leger nu je hart opent…

De oude drempel slijt niet verder, mijn bezoek -- stapt er overheen.…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…

Mijn verstand de drempel.…

het ongewisse zetelt op een hoge drempel het ongewisse behelst tevens het perspectief…

Kijk, leer van alles, Handel naar inzicht, Geef en begin, Richting de drempel. Ga, geef ruimte vrij Aan de volgende. Sterf en begin Over de drempel. Met een nieuwe opdracht? Op een wolk? Alleen de geest? Weer een stempel?…

Gedoog drempel hoog! Wie trots niet kruipt als een slak, Rijdt auto in prak.…

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

broze tijdgeesten zwevend in hun stralenkrans brengen ze liefde op de drempels van oudjaar hopen mensen op vrede…

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

Warempel ik sta op de drempel der volwassenheid Maar ik weet wel beter Onderhuids prikt reeds de eerste mee-eter.…

In klamme schaduw gevangen ik houd me vast heb me naar het licht gesleept over de drempel heen deurpost dwars gesteld geen doorgang voor onbevoegden.…

Onder 't helder koele laken, Waar ik op de sluimer wacht, Lig ik tussen droom en waken Voor de drempel van de nacht.…

Maar zodra je op de drempel staat ben je heer en meester van de situatie en van mij die je optilt als een kleuter en als vrouw in je armen houdt. --------------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten' (1996)…

ik heb een poentootje een rode met twee deuren het is zo'n blikken autootje waarmee ik door mijn dorp over drempels kan scheuren soms neem ik een slalom langs bakken met verdorde bloemen als ik dan met 8o km op mijn gaspedaal ga hakken hoor ik mijn geweten stillekes over een bekeuring zoemen oei, daar is weer een cirkelzaag brm brm…