Alle inzendingen over droevig lied

En in de schemering zong de uil zijn blues; veel van ook zijn verdriet was al geweest, zijn droevig lied kwam immers uit zijn hele lichaampje en niets gekunstelds was er aan het werd door niets gestuit - zo hoort muziek te zijn: voluit, een druppel die je dorstige, je uit- gedroogde ziel in zich opzuigt. ------------------…

welk een droevig lied! Gewis een treurgezang. Zeg Zanger, riep ik, wil uw Gaê, Dat gij haar ook vergeet? Of zingt gij, met mijn leed begaan, Voor mij een droevig lied? Vergeten...! neen! wanneer het graf Mijn koud gebeent besluit, Dan draagt mijn ziel in ruimer lucht, Nog uw bevallig beeld. - Vergeten...! ach!…

de bomen druipen van verdriet ellende moddert tussen wortels tussen tenen sompig riet, ween niet ween niet wolken zwelgen van de tranen en het regent open kranen van een somber droevig lied dat geheel geen uitkomst biedt waarom niet jij wiens wil geschiedt…

o wist ik toch uw droevig lied! wanneer de wind voorbij u voert en buigend uwe halmen roert, gij buigt, ootmoedig nijgend, neer, staat op en buigt ootmoedig weer, en zingt al buigen 't droevig lied, dat ik beminne, o ranke riet! O! 't ruisen van het ranke riet!…

de straat zingt een droevig lied voetstappen vol van verdriet lopen door de straat van verleden tijd elke voetstap zit vol met lood spijt maar we moeten door wachten op de tekens o geef toch èèns gehoor het is zo donker in de straat zo stil de straat is oneindig de straat is leeg de straat de steeg…

kom laten we gaan dansen want ondanks alle energie brandt veel te klein ons vuur dus drijft er weer verdriet onder het spelen van het droevig lied op mijn gedachten bij je binnen en sprookjesbeelden die wij deelden lijken kille straten, eenzame stations van koud vertrek van veel gemis dus koester je maar aan het vuur van mijn nog niet…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

aan de wandel droop de hemel alles duister verwaaide luister zong stil verdriet een droevig lied onophoudlijk in coupletten soms hield ik stil dan hield het even op het was te kil om te blijven staan pas na een sanitaire stop een poep een scheet te Petten met in de hand een bakkie pleur kreeg het bestaan weer kleur in het voorbijgaan…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en grijs en alle dag gelijk. » Helaas, dat is mij niet gegeven, het is allang gedaan. Rest mij dan toch, de lente zelf waardoor ik zachtjes fluit, maar ook het beeld van het verzonken land en droefenis, gedeeld, van wat niet is.…

lied dan hebben ze verdriet voor de dieren uit het dierenland zal ik al mijn woorden schrijven met de ganzenveer nog in mijn hand hoop ik dat alle dieren vrienden blijven.…

Net nu verliezen gladiolen hun frisheid onder weeë pijn, droevig lied, afscheidsvlagen van violen, slopen een nostalgische brug tot een ravijn. De overkant een illusie, zo verloren zonder balsem valt het gordijn.…

Ik zag 'n mooie vlinder zij maakte geen kabaal ssssst, fluisterde zij zacht ik heb 'n klein verhaal Ik kom net van boven héél hoog daar in de lucht zie je daar die vogels daartussen vloog ik...zucht Zij floten naar elkander 'n heel mooi, maar droevig lied ik luisterde heel intens en voelde het verdriet Het ging over jullie, mensen…

Jij hebt gelijk dat jij mij niet hebt meegenomen ik val uiteen in dikke vlokken sneeuw daarbij een droevig lied van een kozak over vlaktes nachtmerries bereden Ik ben geen jonge, vlotte Parijzenaar met zijn brille en rappe woorden hij laat zich voorttrekken in de tijd onstuimig voortduwen door de noordenwind Toch heeft deze nacht jou opnieuw…

Als ik toch ooit … Ik durf niet te hopen. Ik zal wel nooit innig naast je lopen, hand in hand, arm in arm … Wanneer ik met je praat op de hoek van de straat, hoop ik stiekem dat vóór ons ‘doei’, zonder protest of geloei, onze ‘koetjes en kalfjes’ stilaan zoetjes overgaan in een lange, oneindige zoen. Ik zou er een ‘moord’…

Een simpel versje voor de nieuwe koning ontaardde in een droevige vertoning. Maar op de valreep toch een prachtig lied. Daarmee is het een feit dat Oscar Harris met recht een koninklijke krasse knar is.…

ik kwam op een plaats waar veel kruisjes staan de zon die scheen zwak aan de hemel enkele dauwdruppels bespeelden dat licht wat zorgde voor hemelse kleuren één graf dat viel op door vele chrysanten waarschijnlijk nog gisteren geplaatst ik zag er een meisje vol van verdriet en de wind dirigeerde een droef afscheidslied op een…

Het kan niet zo zijn, dat na een lange levensreis, onze bestemming niet wordt bereikt. Het kan niet zo zijn, dat in de chaos van het heelal, liefde zomaar kan ontstaan. Het kan niet zo zijn, dat niets of niemand komt ontvangen, wanneer we straks onze geesten geven. Het kan zo zijn, het moet zo zijn, dat dan pas het groot geheim, tegen al…

Overgang naar strand: plaats waar hoop en verwachting dwingen het fiere duin te trotseren. Duin: verzekering der duurzaamheid van 't achtergelaten land. De top is ver, het zand is los, slechts voetstappen zijn lokkende sporen, die de weg wijzen naar opwindend lawaai: spelende kind'ren die vrijheid doen horen. Achter het…

Zo graag... jouw hand in die van mij. Zo graag... je armen om me heen. Zo graag... zou ik je willen zeggen... .......................... Maar... ik, ik durf niet, ik val stil. Zo ben ik niet. Ik wil.. zo graag tegen je zeggen... ......................... Ik hunker, ik verlang, maar ik ben zo ontzettend bang...: jouw koele blik…

Waar dwaze lieden aan de zijlijn staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een…

Droevige gedachten opgeborgen, voor de dag van morgen, om ze samen te delen, met jan en alle man, die het wat kan schelen, zo worden droevige momenten, momenten met en voor elkaar.…

de meeste van ons zijn droevig maar niemand laat dat zien ze leven in de schaduw van het leven was ik ook droevig, misschien?…

In mijn hart draag ik een geheim diep verscholen van binnen ik wil het uitschreeuwen maar weet me te bezinnen. Ik speel dan een spel met de mensen het is alleen mijn mond die lacht maar mijn hart huilt zijn tranen ik heb van mezelf teveel verwacht. Het diep verborgen geheim dat ik met niemand kan delen het maakt me verdrietiger dan…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In boeken of in hoeken? De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In kleurboeken of in smakelijke koeken? De torpedoman roept mij in donkere stegen. Op zijn rug draagt hij een haaievin. Ik durf me niet aan hem te tonen. Ik ben een wigwam in dit leven, ik tel…

De begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog, een herinnering aan De erfenis van helden is de herinnering aan degenen die hebben gestreden. De onbekenden en bekenden, je weet alleen niet waar ze precies liggen. Sprakeloos en verdrietig raak je als je de geschiedenis leest. Voor altijd blijven jullie voorbeelden in die enorm…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Droevige ogen keken mij onzeker aan een moederhart huilt.…

Opgelucht ademt onder opklarende hemel mijn droevige hart…