Alle inzendingen over dronkaard

Liederlijk vloekend baande de dronkaard zich een weg, door de aanwezigen. De enige manier om aandacht te krijgen, die kreeg hij niet, dus beter gezwegen, vervolgde hij, zwalkend en in zichzelf mompelend, zijn weg. Z'n geweten vertroebeld door de alcohol, had hij alleen verdriet en meelij met zichzelf en mijn gemoed schoot vol!…

hij drinkt want hij wil vergeten – nu vergeet hij waarom hij toch drinkt…

toch is het leven gemakkelijk zat haal het maar binnen met volle teugen sprak de dronkaard nog altijd levendig met dubbele tong…

Ik denk aan U o mergelende dronkaards die uw lach te vroeg verleerd hebt en wier vlees, door ziekt' of ander ongemak, verteert tot gij uw ‘Nooit meer’ nooit meer zweert.…

de rook dringt binnen als een warme mist die het leven laat varen in een lage list die vervloekte in het heden zoekt en als de droeve dronkaard in het donker doet…

GRAFSCHRIFT VAN EEN DRONKAARD T’AMSTERDAM IN EEN BURGWAL VERZOPEN Daar leit een vuile vent in deze put gezonken: Hij stierf in ’t water; maar hij was op ’t land verdronken. 5 oktober 1653…

zoals een slager bespat met bloed de garagist overall besmeert een dronkaard walm voorop zo melkt een auteur ieder contact naar sporen uit het leven inkt is het sperma van de schrijver…

Een dronkaard heeft, om fraude aan te duiden, Besloten om de grote klok te luiden.…

kurken die knallen gillende keukenmeiden dronkaards die lallen helaas niet te vermijden gelukkig is het zo voorbij niet geheel zonder spijt maar voor de kat van mij is dit een vreselijke tijd normaal toch geen mietje de stoerste van de straat maar hij beeft als een rietje als er weer een knal afgaat…

Maar ’t speeltuig ligt in ’t stof geworpen En hij die ze er aan ontlokte Is nu een afgestompte, verstokte Dronkaard geworden in de laatste dorpen. Nog zweven liedren op de wind...…

Niet als de dronkaard; als je drenkeling. Niet als de viller; als je levend gevilde. Niet als de bezitter; als een bezetene zal ik je liefhebben en vluchten, lieveling. ---------------------------------------------- uit: 'klacht van een grootgrondbezitter & 20 andere gedichten', 1985.…

overvloedig de oogst van melk en honing jij bent de koning op mijn kasteel verfijnd zijn de feesten exquis het gebraad in elegante dansen blijft hoofsheid paraat maar in de kerkers schreeuwt het geboefte rammelen de kettingen in vochtige kou dronkaards en schelmen die mensen bedwelmen gespuis van het minste allooi vindt ook hier…

Hij wil gelaten van dit leven scheiden Voorgoed vertrekken uit dit somber oord, Waar niets hem noch kan boeien noch verleiden, Hij heeft te veel gezien, genoeg gehoord. Maar als hij dan, bij wijze van vaarwel, Ultieme plicht, een laatste glas wil heffen, Als de avondlucht, die teder word en hel, Hem wat hij gaat verliezen doet beseffen,…

Als hondsdolheid uit zwarte gebieden woorden arriveren zijlijnen van het leven zingend onder de veren kussens waar huidcellen en verborgen mappen liggen dromen trachten te overleven geduld van een schatzoeker lever van een dronkaard maag van een mens ik sta op en doe het raam open verse lucht helpt niet tegen…

met een laagje zink overdekt ben ik zeer gesteld op een genieting die de zinnen streelt zonder zedelijk verval een ingetogen dronkaard met witte strepen aangegeven komt telkens aan de deur dikwijls hevig, maar van korte duur buiten de gewone nachtrust soest mijn witlinnen altaarkleed terwijl een tweede zangstem van klemtoon en ritme verandert…

al herhaalt de stilte steeds méér van alle doden blijf ik het langst bij jou en bij mijn eigen dood kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam scheefbuikig, bloedt toch immers leeg het schreeuwt : stil toch je weet dat de aarde kraakt in kelen van dronkaards en dat zelfs de glazen broeikas buiten blijft staan ik sterf gewoon…

De dronkaard fluit zijn vrolijke wijsje wanneer hij langs mijn raam waggelt. Tegelijkertijd hoor ik beneden de vriezer weer aanslaan. Als in een ritmisch patroon komt het gezoem van muggen en het vlotte geluid van vogels tot mijn gehoor. Zacht als een onheispellend gevaar hoor ik het gedreun van auto's op de achtergrond.…

Laat lichten dwalen over arme heidevelden, in schaduw van jeneverbes zonder dronkaards en helden. Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer verlichten hier winterse noden waar graven de bezoeker dienen, niet de doden.…

met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen door de droogte van het hout, het duister partijdig van slaap sluipt nu als een dronkaard…

Hier spuide de melk weg en de dronkaard dacht: “ wat u inhoud op aard verslond is gebaard. ” Brengt het in kaart, zijn beiden geëvenaard. Het noordelijk en het zuidelijk halfrond in een strak korset verbond. Als ik aan de koorden ruk word het duidelijk een knal front, “springen,” sprak hij van het bordes.…

De laatste dag, met schommelende tred een nieuwe voorraad halen, worden neer gemaaid door een dronkaard achter ’t stuur. De dader kreeg 20 jaar en jij, elke dag een beetje minder, geluk in de fles.…

Eilandje van verstild geluk, verre van de roes bij een dronkaard of eigen aan een dromer en zelfs anders dan een hapje paddo santo, restant uit Gaia, de oercultuur van weleer: vandaag, staan yin en yang naast elkaar. In mij, zo vredig, mengt zich lauw water met het theater van Siberische luchten, een oase van turquoise.…

Honingoevers daar droom ik van Oh muren laat mij door jullie heengaan zodat ik kracht kan vinden uit jullie voegen en façades als dronkaard door de wegen gemaald een zwerver door de donder aangewezen om dat alles te kunnen zijn moet ik terugkeren naar de droom Hoe schrikbarend is het beeld beekjes van mist terwijl in mijn vingertoppen…

sprak de dronkaard benepen had ik dat maar iets eerder begrepen nu zit ík weer mooi in de penarie ... en jij met een dooie kanarie…

omzeggens niet veel bijzonders meer om het lijf, zijn baan kwijt en beschimpt en uitgekotst door jan en alleman, en dat allemaal door te diep kijken in de kan, zijn rijbewijs hadden ze afgepakt, of hij een móórd had begaan, maar hij had het toch zeker niet expres gedaan, daarvoor konden ze hem toch bezwaard, door laten gaan voor notoire dronkaard…

De dronkaard zoekt alom krakelen, De onkuise vuile vreugden; De slapende ademt deugd. 't Vermaak, te drinken en te minnen, Is vluchtig, als ons leven; De dood fnuikt liefde en wijn. De slaap bepaalt zich aan gene eeuwen: Want sterven wij in 't einde, ô Dan eerst slapen wij!…

Verstrooid op diverse plekken, voer voor hongerige, verleidelijke muzen, die met hem een fles tequila soldaat maakten, net als bij mij, ons als starende dronkaards achterlieten. Honderdduizend moerbeibomen staan te wuiven in de wind, vele vlinders zie ik dromen van een overwonnen schrikbewind.…