Alle inzendingen over gedicht Guido Gezelle vogels verhalen uitspraak

schrijfsels in gestalten onmisbaar de zangvogel zingt volmondig liederlijke verhalen de bron van geluk natuurlijk stuifmeel weerklinken. Zijn gedichten, zen worden, onvergeten, Guido Gezelle gebleven. "k Hoorde zo geerne de veugelkens schufelen" geschreven, als zijn laatste uitspraak opgetekend.…

Hoe helder, zwart op wit, die koe gemazeld is, en weet ik hoe te malen noch te melden: ik zie ze, varings heengevoerd, en ‘t groene veld voorbijgesnoerd, te schielijk en te zelden. Zo wit is ze als de snee, die, vers gevallen over ‘t wintergers, te blinken ligt; met vlekken, die, zwart alzo de rave, of wel nog zwarter, in…

menig blad van de rode en de groene beuk begint te kleuren gaat langzaam op weg naar het goud van de goden…

O pimplende drinklende dichterke, zing Met uw omgekeerd kopseken aan Wat zien we toch geerne uw koppekeding Al schrijvend op 't webstekske gaan Gij roert niet uw staart, gij loopt niet zo snel Gij weet uwen plek op de dinsdag toch wel? O schrijverke schrijverke, waar blijft uw mare Waar blijft uw matineus ochtendsonnet Ging u weer…

Warrelig dansen de sneeuwvlokken om en om -- als wintermuggen.…

Het schrijverke draait snel rond op glanzend water: Guido Gezelle, ziet u vanuit het Hemelrijk mijn behaaglijke weemoed?…

’k Heb menig menig uur bij u Gesleten en genoten, Maar gister stond er op uw deur: ‘Yab Yum vandaag gesloten’ - naar Guido Gezelle…

Gescheurd, Gevlekt, Bekrast Al toen mijn Leven spiksplinter Nieuw uit de Garage werd gereden - Altijd overschaduwd Door de kras uit Het ongeboren verleden…

De winden zingen ook en zelfs de avondlucht; Wat plots in ’t water dook en wat onhoorbaar zucht, de vogels in hun spel, de bloemen in de wei, zij allen weten wel als ’t purper van de hei dat alles zingt zijn zang, heel dankbaar om ’t bestaan. Mocht ook mijn leven lang De Heer mijn lied verstaan. Naar Guido Gezelle...…

Daar toeven was een schoon gebed, Gezelle... m'n heilige Gezelle.…

Zwaar peinzend hoofd, met eeuwigheid omtogen, doorgroefd van voren, door de idee geleid, diep over al dat werelds wee gebogen, dat, staag opwellend, in Uw boezem schreit; schoon hoofd, wars van versiering, los van logen,* wijd-stralend brandpunt van al-menselijkheid, waarop, nu 't aardse leven is vervlogen, een glans van eeuwig leven ligt…

Plant fontein scheut die schiet straal die spat tempeest over alle diepten storm over alle vlakten wilde rozelaars waaien stemmen van elzekoningen bloot Diepste verte verste diepte bloemekelk die schokt in de kelk van bei’ mijn palmen en lief als de madelief Als de klaproos rood o wilde papaver mijn…

Zoals een koning zijt gij langs het land gegaan, gekroond met 't blauw der lucht, gemanteld met het groen der bomen en beladen met het lied der vooglen, omwierrookt van de geur der nooitgetelde bloemen. Beglansd van zon en maneschijn en sterrenlicht, die aureolen kringden rond uw peinzend hoofd. Bemind van al wat roert in kruid en lucht en water…

Wat zat gij daar te staren naar die blomme en die bie; waarvan, waarin, waaronder ik het nut niet hoore noch zie? Gij steekt er uwe neuze in en als het kon uw' tonge gij bent bijna gestoken maar dat laat gij onbezongen daarom, daaruit, daarover, met de helften van één hert, ik denk niet dat een bie u de weg tot menig blomme verspert…

als tiener, nog in korte broek, las ik gedichten van Gezelle genietend in een achterhoek of bij de stoof op schapenvellen ik viel voor 't dichterlijk vertellen voor metrum, metafoor en rijm ik werd geboeid door Shakespeare's helden en deelde Cyrano's geheim onsterflijk zijn d'epische verzen van Homeros en zijn zeebonk wat wist ik van…

Versje 10 Vermeldt mijn Schoolrapport Aan het eind Van klas twee - Naast alle zessen en zevens Was ik er wel blij mee, Een tien kreeg Ik omdat ik Mijn versje altijd Zo mooi op kon zeggen - Of ik ook begrepen Had wat Guido Gezelle schreef Daar hoefde ik gelukkig Geen bewijs van te overleggen…

Ochot moederke voor jouw speciale zorgen, altijd een effort mijn (t)huis bezij het uwe onschendbare mantelbrug © Gedicht & tekening van Guido De Pelsmaeker…

1956 geïnspireerd door Guido Gezelle…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

Mijn gedichten hartenkreten, uitspraken mijn verhalen en gezegdes zijn mijn meest intieme/innige cadeaus die ik delen wil die ik geven wil!…

Gezelle, Gezelle, ik zeg dank u welle: voor uw rijm van gewas volop roem. Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

“Wij tekenen”, kwettert het zwaluwtje onbewogen, “al zwevend de zon tegemoet, wolkenhoog, in al de mooie kleuren van een regenboog, voor al de mensen, zonder onderscheid, van ras, kleur of gender, gelijk in vrijheid, in eerlijk respect voor ieders mijn en dijn, het eeuwenoud verhaal, in elk zijn welzijn, de wijze les over wie liefde krijgt en…

‘Guido, ga jij dikwijls naar de IKEA?’ ‘IKKEJA’!…

o rouwgezel, gij loeit de schaduw van de aaibloem nog met tussendoor het prangen onzer loodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep der handen (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip, bij de glijzangen der zinkzuchtigen, hun behangsel week na week afvallende hun wegkrasvlees (asvlees) (aees…

Gezelle…

is echt een fenomeen alle burgemeesters willen een ware coryfee liefst de nummer één men heeft de oplossing gezocht in spreiding grotere mobiliteit van het aanbod meer aansluiting op de regio Vondel deed nu het westen Slauerhoff het noorden Roemer Visscher het oosten Guido Gezelle het zuiden vrij invliegbare gastdichters waren…

Jij zegt: 'I'm sorry' terwijl je mij je hand reikt zeg ik: 'I'm Guido'!…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele…

o Nieuwjaarnacht, onaangenamer, onnieuwer nooit en was er iet, als ‘t geen gij mij voor waarheid biedt, onbeterbare leugenkramer! Van God en schijnt ge niet gegeven: dat God ons gaf is altijd mooi, en ‘t alderminste blomgestrooi is altijd lief, is altijd leven. Terwijl gij, dood, zo alle dingen die dood zijn, aâm…

Traagzaam trekt de witte wagen door de stille strate toen, en 't is wenen, en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen! Stap voor stap, zo gaan de peerden, traagzaam, treurig, stille en stom, en zij kijken, of 't hun deerde, dikwijls naar hun meester om; naar hun' meester, die te morgen zijn beminde peerdenpaar, onder 't kammen en 't…