Alle inzendingen over gesteente

uitbottend gesteente een vorm komt vrij onderweg in essentie…

gelijk een beeld reeds aanwezig in gesteente wacht een tekst op verwoording van wat al is…

gesmolten gesteente hangt in de lucht namen van rook in vuurrrood gesijpel al zou men zo graag willen maar er is geen enkele vlucht…

Een Zwitser hoog op de Martinitoren Speurend Naar de grote moederberg Van het rondgestrooide gesteente. Maar nergens verheft zich iets. De grote berg moet weggezonken zijn In de klei Voor de boeren groeien Ze in de aarde En vermenigvuldigen zich voortdurend. Groeien overal behalve in het vuur. Dit is in ieder geval bewezen.…

We waren in de bergen, waar je je kunt bezeren aan gedachteloos gesteente, tot bloedens toe geschaafde schenen jongensachtig.…

wanneer de kaarten worden gedraaid geen hond nog de dorre grond bezaait de maan zich verslikt in kometen water zichzelf heeft volgevreten de ontbeerde burcht is ingestort regeert de dood van haven tot port…

Er zijn twee soorten kogelspin gevonden Zo tussen stenen en basaltblok in En naast die twee uitheemse soorten spin Een hooiwagen van even vreemde gronden Dat hen -nu hun bestaan hier is gemunt- Geluk op deze bodem is gegund…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

opmerkelijk genoeg liggen in zwaar gesteente volle kleuren in het verschiet we gaan onze stenen nog breken zo dadelijk met blote hand of tegenwoordigheid van geest maar nu even niet…

ik zag nog nooit een kiezel eender aan een andere er ontbreekt altijd wel een moment aan eeuwigdurend mijn geheugen valt uit een foto kleurt de hemel als silicaathoudend gesteente in beton gegoten tot men ingrijpt van staatswege…

terug naar celdeling naar kernkracht, rauw vlees olienagels terug naar verstokt gesteente ‘n gezicht zonder masker het kale water het droge hout vuur aap, noot, Mies…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

wat we tot nu toe weten over het koesteren van illusies van gedachten in weefselpracht achteloos achtergelaten, zo lijkt het waar blijft watervlugge zachtheid ingebed als toenadering in empathisch gesteente functiezonering, ontwikkelingsvisie voor wie oud wil worden wil komen en gaan net als de zon…

Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels, en aangevreten door de tand van de tijd.…

nacht werd woestijn zonder oase bergen verbrokkelden tot vallend gesteente... als lawaai oplost geeft dat stilte licht dat wegkwijnt wordt duisternis warmte die wegebt wordt kilte en wee je gebeente als jij straks verdwijnt ontstaat er zooo'n leemte…

Verscholen tussen gesteenten uit een middeleeuws verleden ligt een nauwe doorgang, een kloof van schimmigheid Het zonlicht probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een…

wat nog ontbreekt is een toekomst van onbesproken gedrag alsof niemand het er ooit over heeft gehad; dat verleden voldoorleefde zonder trendbreuk, verankerd in rots, in gesteente van fluwelen bergen de vraag waar gedachten blijven als we het denken verleerd zijn het kennisnemen, zich onthouden van het voortijdig nalaten en dit alles…

het bewegen is zo breekbaar als de aarde rommelt en vlinders uit hun cocon verjaagd worden , het refrein wacht op een snelle doorgang in broze gesteente geld met afdrukken van het isobaar warmt de leegte met afschriften van het leed, betrokkenheid heelt niet maar is de slang des duivels stedenverheerlijking en gesmolten dorpskernen…

het wildvuur laat een spoor van vernieling na in inkt gedoopt de bast van de bomen de wind trekt slierten van as tussen vermolmde huizen het vuurrood gesteente rouwt zwartgeblakerd droogte en wind het allesverterende vuur verslindt kent geen genade de zon zakt in strepen door het knisperende naaldwoud…

Ik ken mijn muze ze is geen vrouw die alleen maar beschikbaar dient te zijn voor de fantasie die ik op haar projecteer Ze is actief, ze schept wat ik tot stand breng ze meet honderduit mijn bedoelingen uit O, kon ik maar iets bedenken om haar dichterbij te laten komen, aanraakbaar zonder dat ze versteent tot een dode sfinx dode…

Als ik de natuur zou kunnen vangen In haar ware kleurenpracht Maakte ik een schilderij Met verf van bloemblaadjes Na afloop van hun dracht Met ijs uit de Himalaya Smeltend zich een weg banend Door bijna ondoorlatend gesteente Mineralen toevoegend Uiteindelijk stromend Hierin week ik mijn Gedroogde blaadjes Koester hun kleuren En geef…

Een veld vol licht, De bloesem tegemoet, Een immens verlangen, De kracht van energie, Stromend langs gesteente, Staand dromend, Van het zweven van dadelijk, Ogen vol van levenslust, Schitteren de dieptes in, Een moment nog tot de vlucht, Water kletterend, De wind die mij influistert, Ga maar, voel je vrij, Ruis, stilte, Dit is de diepte…

Gebroken dromen blijven onherroepelijk komen dagen als vandaag en die in de dagen erna spelen met woorden en altijd die vraag naar de weerspiegeling in de bloem der symmetrie zie loskoppelend van het super helder azuren kleurrijk gesteente de wegen en paden en door haar landschappen jou laten vergapen maar toch zo wakker als wat geen woorden…

bent er niet bij of toch… misschien lijkt dat maar zo rond de warmte de kamers van mijn hart tref ik je nog daar geef ik je mijn geschreven verzen ervaar ik nog de band melancholie drijft werkt zich ongemerkt wat naar de bovenkant en in die tuin daar spellen mijn ogen de letters van je naam de zwarte lijnen op grijs gesteente…

ga niet te snel over nachtelijk ijs, eerst was je nergens nu met ‘n dodelijke vuurwens, overal en nimmer tastbaar altijd blijvend als gesteente in mijn hersenhemel als zinnen van huid en haar zonder uitgesproken woord…

ik herkende je stem in het geluid dat het donker druppelend gesteente maakte in de kou vlood het water sissend langs eeuwenoude beddingen en rotsen het is geen murmelen dat de tantra’s als leidraad kozen uit de prehistorie alleen hun scherpte is verloren in de zachtheid van het kringloopse water uit de laatste gletsjers…

ik bouw een brug over een vluchtig dal ondersteund door broos gesteente een verbinding scheppend tussen deze en gene wal mistig is nog de overzijde schoorvoetend ga ik vooruit niet wetend wat te verwachten: een menselijk beleg, uitstekende handen of donkere krachten aarzelend is mijn tred heeft het zin die weg te gaan…

Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van een zonloos noorden.…