Alle inzendingen over herfst / Twente / vergankelijkheid

herfstig Twente maar mooi als op de foto... het oude boerderijtje benadrukt het gevoel van behaaglijk samenzijn zoals dat vroeger nog gebruikelijk was in Twente ach ja...Twente en de vergankelijkheid zegt de dichter met een zucht en iets van spijt…

En daarom is het eerder herfst dan lente Bij het zo diep gevallen FC Twente.…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

alles keurig schoon het beton is weer te zien de vergankelijkheid van de herfst versneld en nu maar wachten op de nachtelijke storm die alles weer terugblaast waar het hoort…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

Na het financiële wanbeleid Valt er bij Twente dit keer niks te matsen. Miljoenen hebben ze er staan verpatsen, Gelukkig is er toch gerechtigheid. Voor Twente strekken de gevolgen ver: Want Grolsch verplicht zich nu aan Jupiler.…

Het jarenlange wanbeleid bij Twente Leidt niet tot degradatie van de club Omdat de Bond na oeverloos gedub Capituleert voor slappe argumenten. Commissies, Twente en de Bond ten spijt, Wie van hen voert het meeste wanbeleid ?…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

De herfst komt reeds op vrolijke voeten al schijnt de zon nu nog uitbundig; Er is al geel in de kruinen van de bomen en er vallen al bladeren, afgeleefd en klaar om de cyclus te herbeginnen. Nu begint weer het droevig beminnen van alle vergankelijkheid; er is geen ander bestaan dan dat sterft en weer leeft.…

de herfst ontluikt als een droom diep gelegen in het erbarmen waar zwijgers takken hakken en bladeren worden ontmand als filosofische krijgers de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen…

vertelsel van vele beschouwingen, de wereld draaft naar het eind en ik galoppeer in het verleden waar mijn beeltenis nog in de schaduw van dit moment met spijt door mijn eigen ogen wordt vermeden plots legt mijn lief het hoofd te ruste op mijn arm ze beweegt op het wiegen van mijn hart, dan zie ik in de golven van haar haar dat ook zij de herfst…

de lucht schrijft herfst met blauwe kou nog kan ik jou bloemen geven maar het zaad komt gauw de speelsheid van de zomer is voorbij warm en gearmd lopen wij het volle vruchtenlaantje af jij stralend met je lieve zonnelach tussen de vergankelijke kleurenpracht…

Er drijft een blad in de vijver natuurlijk het is herfst je wordt zo herinnerd aan de vergankelijkheid voor alles is een tijd de zandloper loopt door de natuur is in ruste de dag komt dat de warmte van de zon alles wakker schudt zodat de bomen zich met bladeren tooien de bloemen zich vorstelijk tonen en de boer, hij zal de aardappels…

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…

Twente toegedekt onder een dik lakens pak als een goed gebruik…

van vergankelijkheid…

hoe de zomer deed alsof niets teloor ging alsof vergankelijkheid een stoffig onleesbaar boek zou zijn alsof hij niet zag dat de oceaan altijd hongert naar het belagen van de kusten hoe de herfst stormend het land veroverde zomer en mens overmande hoe wij als golven braken op het kiezelstrand hoe wij afgemat het fort bereikten…

Doorgaan, steeds verder tot de einder in zicht is. Het niet meer licht is.…

Vergankelijkheid spelt weer de herfst en langzaam leer ik lezen, van zomerlicht genezen: de uren zijn geteld. De zon viert nog, maar heel bedaard verguldt ze de eikenbladeren. Behoedzaam voel ik naderen wat node wordt gemeld: dat vuur gedoofd wordt, niets gehoord meer waar de zangen klonken.…

Blad dwarrelt omlaag groen is veranderd in bruin eens dwarrel ik mee…

In alle verscheidenheid de eenheid te zien van hoe iedereen naar geluk zoekt en naar tederheid, zoals in de herfst de kale takken al naar de lente uitzien. Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar in alle vergankelijkheid blijft de liefde en het vergeven, anders is er eigenlijk geen leven.…

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

Hij betreedt regels der heimwee in denkbeeldige waarheid door kinderlijke verbeelding hij struikelt over zijn naïviteit te weinig eelt op zijn zielenlijf iedere verjaardag in september de herfst kent nu alle zwijgtalen van diep gewortelde eenzaamheid wanneer ruige wind zijn zoektocht vindt in de vergankelijkheid van vallend blad tussen…

waar draden herfst spannen dood en vergankelijkheid loert uit steelse hoeken schijnt een lage zon kleur in de druppels op het web in een verlate oogst die ik altijd heb gespannen tussen dromen en verlangen wandel ik langs je gezicht in weer een laatst aanraken de ogen nog gericht in zwart en grijs de blik op wit van winter maar…

in al zijn vergankelijkheid was ineens de zomer daar toen de zang van de merel iedereen die maar luisteren wilde uitnodigde voor een helder gesprek de zomerwind streek over het hoge gras beroerde gedachteloos de mensenhuid glanzende goudsbloemen bloeiden zij zouden in de herfst vervagen ergens rolde een zandkorrel om niemand zou van…

Is het nu zomer, is het nu herfst want zon en regen, wolken en licht spelen krijgertje alsof het verwende kinderen zijn die niet goed weten wat ze willen.…

Een psyche-professor uit Twente die naging wiens oordeel best rentte wist uit te vissen : 't is stroef beslissen voor een zware incontinente.…

Een herfstmaan schijnt over de velden daar aan de oevers van haar haar liefdesboek moet hij zich bezinnen over het strand en het feit dat hij geen kleren draagt hoog aan de hemel glanzend schijnt de maan over de daken het is nu herfst, in leeftijd en in ouderdom in seizoen en in vergankelijkheid kom we lopen naar de dikke deur verdwijnen…