Alle inzendingen over inwendige

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

Ze zei: dit is niet 't individu van wie ik hield de persoon die mij deed blozen, terwijl de zon oprecht-uitbundig scheen niet meer echt de eenling die mij destijds kleurde Als inwendig uitwendig wordt liggen vrijwel alle organen toch echt buiten 't lijf terwijl vervolgens inwendig, helse leegte wel moet klinken zeker als de aanjager…

Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

tien kilometers breed, inwendige blaar woekert pijn, een zweer moet openbarsten. tien kilometers oorlog voeren. langs de breuklijn binnen en buiten onszelf. door kloven komt er smart eenzaamheid troef. tot een schouderblad een schouderklop krijgt. dan barst het open; liefdevol en zelfs teder…

Neem het inwendig bij Epilepsie-aanval. Ook is het goed voor Reumatische huid.…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

Een kunstheup en een bypass had ik al, Inwendig zit ik vol met kunststof slangen. De wereld is er al bij mij vervangen, Van alles haalt de wetenschap van stal. Maar dat ze nou zo doorslaan is bizar, Wie stopt er anders plastic in mijn knar?…

Mijn ijdelheid ontsiert de waarheid verscholen achter ogen vol ziel Mijn ijdelheid brengt lach wijl traan inwendig pijnigt Mijn ijdelheid Mijn puin Mijn wanhoop die nooit verdwijnen zal…

Inwendig kookt de paringsdrift en rukken zij het liefst de maskers van hun lijf om elkaar heftig op de mond te pakken.…

de vogels zingen een octaaf hoger de futen dansen hun liefdesdans de katjesboom begint te bloeien het eerste gekwaak van de kikkers verscholen onder een bruggenplank ik loop nog op mijn wintervoeten maar inwendig geef ik mijn lentetenen een kans…

OB weet wat belangrijk is voor vrouwen Inwendige expansie in 3D Hoe komt men toch op zo’n briljant idee Je hoeft hem er alleen maar in te douwen Je krijgt dan een apart gevoel van binnen Wat zou je zonder zo’n tampon beginnen…

Veel gezworven, veel gelezen, veel gezien en veel gedacht, ach, bemind ook en geprezen.... in mijn eigen diepe nacht enkel kan ik veilig wezen. Na de gisting, na de woeling blijft het hart zo zwak en flauw, angstig zoekt het een bedoeling in dat al en vindt haar nauw in zijn eigen bleke voeling.   Voor mij is het menigvuldig' bron van…

zet de wekker buiten mededinging te streven naar wat je niet wil en daarmee niet in serie geschakeld zijn de tijdsduur die je aan regen blootgesteld bent keuzestress door vrijheid van handelen naast liefde en loze ruimte hartzeer als inwendig bosbeheer…

Inwendig... ja, inwendig vond ik het fijn. Twee pikzwarte handen, door het werk, dat je deed, om mijn schone, gewassen gezicht. Al riep ik: "Niet doen, nee, niet doen"! Ik gaf hem je wel... Je kreeg hem... die zoen. En lag ik in bed, onder ons huw'lijksportret... dan kwam je naar binnen als "Generaal".…

inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Mijn ziel was éens gelijk aan de' opgesprongen krater, Die steden zet in gloed met nooit-vermoede brand, Dan terugkeert tot de rust, maar voeden blijft voor later, Diep, het inwendig vuur onder geteisterd land.…

Hoofdhaar is een knolgewas. Jij hebt knolletjes in je huid, Taai en herfstachtig gras komt daar geregeld uit. En ieder knolletje is een knoest van o wel duizend cellen. Studeerde je histologie dan moest je die allemaal tellen. Ik echter zeg alleen maar dit: dat onder haar en schedelbeen een buidel hersencellen zit, en dat daarvan één cel…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

O kijk waar het plichtsgevoel me bracht jarenlang deed ik het in de nacht lag me altijd te ergeren in bed aan het lawaai waarmee het milieu was gered maar vandaag heb ik nagedacht luisterde eindelijk naar mijn inwendige klacht en pleegde ik de daad van verzet; heb de vaatwasser overdag aangezet…

ze lijken zo zacht uitnodigend zacht maar prikken levenslang ze herbergen ontluistering van talloze gedempte kreten gesmoord in de beschutting van een geïsoleerde ruimte schijnbaar droog zijn ze inwendig voor altijd klam onzichtbaar maar onvergetelijk als bepleisterd littekenweefsel toch lijken ze zacht zo bedrieglijk zacht…

mijn vrouw zijn luistert naar de verschroeide ziel stilt tranen die inwendig schreien en voedsel zijn voor het innerlijke in mij ik laat los zo lang opgesloten gekluisterd aan de tralies van mijn zijn aangekomen op het punt van het verteren pluk ik nieuwe vruchten die verlangend blozen en zich nestelen in mijn opgekuiste ziel…

ik loop door de besmette weiden passeer de tuinen van onwil niets is bespreekbaar het is enkel maar ik die verder moet met de onbegrepen infectie van door anderen gekoesterde leugens dolzinnig word ik van deze onwezenlijke feiten de bevuilde woorden de valse beschuldigingen ik schreeuw (inwendig) zilver mij dan meeuw maar ze luistert…

Er is een overvloedige weelde aan het dansen op het zomergras sterren fonkelen aan heldere hemel muziek klinkt loom en ritmisch er wordt een stofje aangemaakt in het brein, geniet van lekkernijen zou het vrouwelijke schoon kunnen omhelzen nu de ontwaakte weergoden zo hun best doen inwendige moed versterkt de mens.…

Zwarte krassen luid kermend getekend door genagelde klauwen welke de huid in het duister machteloos de volle laag geeft smeken sereen glimlachend doch inwendig woedend om waanzinnig tedere handen die gebroken lijnen verbinden eer zij haar waarheid vermoordt…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer de slapelozen likken bleek hun inwendige bloeding doch: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de trappen kraken feilloos in de morgenstond die zich pronkerig tooit met verkoolde sieraden ook mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Ik weet niet meer wat de te doen Ik weet niet meer wat niet te doen Ik weet niet meer waar naartoe Ik weet niet meer waarheen ik moet Zo verloren, zo alleen Zo verlaten, zo veel geween Mijn tranen stromen inwendig door Een stortvloed van pijn en verdriet die gutst door mijn lichaam heen Ach, ik weet niet wat ermee te doen Ik weet niet…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

zij hebben hem geschud geslagen en afgeranseld met lange stokken de hoogste takken van vruchten ontdaan hij bleef stoïcijns wist dat dit al eeuwen zo werd gedaan spijzigde hen met kruidige olie uit een eerste pers deelde het leven van de inwendige mens had weet van alle geheimen was generaties lang in iedere binnentuin en…

De zon schijnt, maar inwendig huil ik zacht. Op je laatste rustplaats aangekomen kijk ik om me heen. Zijn er meer die zich zoals ik voelen, of ben ik maar alleen? Peinzend buig ik me weer tot je graf, maar alles gaat langs mee heen. Het enige wat ik nog kan denken is, lig jij daar nu echt onder die kale koude steen?…