Alle inzendingen over kantelen

Coronale kanteling woensdag 25 maart 2020 Op anderhalve meter schijn je verderaf dan ooit, ongenaakbaar voor elkaar, amper adem voor onszelf, mijn hand verdacht, jouw armen geweerd.…

Tot op het laatst blijft alles bij het oude, Pas als op 't Binnenhof de muurkantelen Gaan kantelen - tot opluchting van velen, Verdwijnt de tefallaag die hij zich bouwde Z'n kruik barst van de leugens - Vivat Io Wie 't laatst lacht is niet meer Pinokkio...…

vroeger had men kastelen met. kanonnen tussen de kantelen bestookten. de vijand kwam geregeld thuis gestoken in een nieuw pak van kokende pek, paarden waren geen speelgoed ik trof twee russische matrozen in gesprek over hoe nog in hun tijd relatief duidelijk wie de vijand was en wat in welke richting hij ongeveer ging doen of laten; vandaag…

zij steelden nog toen het licht van de zeis hen trof in kanteling van het heelal kleurden zij een vrije val niemand heeft ze ooit geraapt daarvoor waren zij te laat geschoren is het land waar bollen nog gaan groeien als er tenminste kopers zijn die ze ooit hebben zien bloeien ook komend jaar is de zeis gewet corona heeft…

ik zie je anders als ik op mijn kop sta anders dan als ik lig en als ik rechtop sta zie ik je anders ik zie je anders als ik mijn ogen sluit anders dan als ik kijk en als ik de andere kant opkijk zie ik je anders ik zie je hoe ik me ook wend of keer…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

caleidoscoop kantelend hervormt zich het patroon…

het kantelend blad achter het raam in de zon kan maar één kant op…

ik zit op een grote kantelende dobbelsteen ondeelbaar het ogenblik van vallen in de ruimte…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

op haar kantelen de contouren van een kraai onder haar honderd verstomde monden hun woorden spreken als schaduwen de zwarte vogel vliegt op doet wat altijd werd gedaan verdwijnt in de kantlijn van de tijd…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

het stormde windkracht negen maar liefst volgens het knmi en die jongens kunnen het weten. de bomen bezemden, wild geworden, met hun wintertakken de wolken weg en even leek het of de hemel keukenzeil geworden was of een ijsvloer: de wereld stond op zijn kop hier voelde ik me om de een of andere reden nu eens buitengewoon prettig bij…

Geef me het antwoord op de niet gestelde vragen; de opgehoopte hunkering van nooit gestold verdriet. Geen zichtbaar einde tunnelt naar de einder en slechts onnozele kinderen zien nog een opening die nooit werd gedicht. De vraag staat nog open nu de woorden ontbreken die kunnen omvatten het ont-hoopte verlangen naar een zinloos gedicht…

Nacht, kantelend naar zwarte randen of in vlucht naar mild blauw, zo tijdloos blind. Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer en cataract; ondiepte, genadig voor huiver, uitgesproken in loslippig boezemwater.…

kantelen door cantilenen En schallend luid weerklinkende klaroenen...…

Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

Dit is de dag der kanteling. Het wit is nog voor even. De koude bijt niet meer. Het ijs begint te kraken. De wind ruimt naar het zuiden. De zilverreiger is weer zichtbaar. Schapen grazen het gras weer bloot. De voederplank blijft leeg. Sporen smelten weg. De winter stopt ermee. De lente dringt zich op.…

Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Hij graaft graaft met beide handen Geen schep noch schop voor handen Mijn goede raad zou hier en nu ......verzanden Hij graaft zich kuil en kanalen dijk en wering Langzamerhand bouwt hij zijn kasteel Met toren en kanteel hij slotbewoner.…

Getjilp terug, verdekt in kantelen van struiken, burcht van heggenmussen, intussen het rood gespeld als licht signaal op borst en graf van menig roodborst, het brood niet uit de hand wil eten, verdwijnt het in de schemer van de dood en uit het zicht.…

het mes van december doet het jaar kantelen meedogenloos als de chirurg die aan het front een amputatie verricht straks komen we langzaam bij uit de narcose van weerzin met een gevoel van leemte dat weldra zal worden gevuld met een flink portie onrust…

Nee mam Ik ga niet Slaan maar steken De vierkanten Bovenop Scherp haaks afsnijden Kantelen Pappen en nathouden De gracht Diep uitgraven Zorgen Voor genoeg water En om die rotjongen Van de overkant Die al zo vaak Mijn droomkasteel Vertrapte…

Totdat ik wolken droom En ik de regen niet meer hoor De dag bijna voorbij geraasd Totdat niets meer weet En gisteren rond was Zoals de maan van laatst De nacht verglijdt onhoorbaar haast De Poolster maakt een kanteling Om morgen…

verlangen het perpetuum mobile rusteloos draaiend traag kantelend houdt het zichzelf tegen het licht wat wil het in welke naam dan ook hunkert het naar waarachtigheid zoekt het als water naar het laagste punt verlangens hebben veel om het lijf soms vaker zijn ze de kleren van de keizer…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan.…

In mijn perceptie van de goede wil promoveert de degenmeester tot zwaardenmaker tengevolge van de voortvarendheid van de zin des levens al het zuivere is een puur platonische begrip zonder de metselwerken die als kantelen kunnen worden beschouwd zelfs als ik me ridder is het harnas waarin ik schuil slechts mijn eigen huid en zijn…