Alle inzendingen over lente mezen

als het groen uit winterslaap ontwaakt geluid de stilte overstemt het licht de avond intrede doet nog door voorjaars kou beklemd lente trekt de mensen voort in buiten zijn en bezig wezen de stilte van de buurt verstoord door zagende mannen en zingende mezen geen seizoen zo fijn om aan te beginnen als lente met al zijn pril geluk alles…

Het is een rijzen vederlicht het zijn mussen mezen op het ranke beven van de twijgen het is een wuiven weven mussen mezen op de bamboe het is een huiveren in de wind…

" Twee, die wetten weten, delen ‘t heltegoed: eten en vergeten mense en meze moet! ------------------------------- uit: Rijmsnoer (1897)…

Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

rond knotwilgen weegt het morgenlicht zwaarder zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind morgenkinderen huilen doelloos rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag ik mag, ik weet het, zonnig wezen tussen nu en avond uur binnen het gezang van mezen ligt de partituur van haar verborgen lente zij bevat het eminente van een…

Prachtige bloesem aan bomen en struiken waar genot als ik dit aanschouw hyacinten die ontluiken mezen vlijtig in hun nestenbouw. Koning Winter heeft zijn charme mits gehuld in een donzig kleed blijf ik stil de Lente omarmen tijdens donkere dagen die ik liever vergeet.…

we dragen lente in ons haar met ongebonden linten strengen spelen met de wind en mixen blonde tinten enkele ontsnapte lokken dansen vrolijk de lambada decoratief geëscorteerd door speels dwarrelende mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen…

ik zie de mezen aan de bollen hangen dan de een dan de ander en enkelen blijven geduldig aan de kant wachten vol verlangen zij zijn de laatsten in de pikorde en houden het bij wensen en hoopvolle gedachten want zij weten we zullen nooit de eersten worden en kunnen slechts wachten op onze kansen ach in wezen zijn het net mensen die mezen…

Ze hoeven nimmer goud of drugs te kopen Geen wapens, spiegels, iPhone SE 2 Noch tongpiercing of ei van Fabergé Geen bankaccount ging ooit voor mezen open Zij volgen zingend hun natuur, meer niet Hoe klinkt ook weer óns echte eigen lied?…

Mijn tuin een stille winteraquarel waarin de zilverspar zich koning waant der bomen nu maagd’lijk witte sneeuw op hem is neergekomen en mezen bij hem schuilen voor de koude hel.…

En heel even, heel even lijkt het net alsof ook zij niks weet van mezen en hun nesten. En ondertussen, op de grond, door dit alles ongestoord, de rups, zijn weg, zijn spoor.…

Mezen, mussen, vinken snel, zwellen knoppen, elzenpel.…

Ze vertellen, dat de lente komt, waar waren ze gebleven in die koude wintertijd. Heeft iemand hen misschien opnieuw een stem gegeven? De mezen vliegen in het kooitje aan de muur, om de beurt, het zijn er vier. Hoe moet dat straks, in die behuizing? Maar ze hebben veel plezier. Ik denk, ze lossen het wel op. Want er is tijd genoeg.…

in de oude tuin werd ik begraven naast bitterkruid en refreinen keurig op een rij als hoopjes op het gras het gazon weer netjes bijgewerkt zonder zwarte gaten ik wilde niet zingen of mezelf tot vreemde nemen toen een rots viel op mij met wie had ik anders nog kunnen spreken…

De mezen schoten alle kanten uit. 'Onder ons gaapt de afgrond van het absolute niets', las ik verder in Harari. 'Nee hoor', zei ik tot mezelf. Mijn vrouw riep me naar binnen voor een of andere keukenklus. 'Drie koolmezen op de rand van de waterschaal', mompelde ik, terwijl ik ijverig uien sneed.…

voelt zich afgewezen overweegt haar warmte in te trekken maar laat zich de les niet lezen over hoe zij zou moeten klinken daarom laat zij de mezen ondeugend de driekoppige draken vermaken met ‘n beminnelijk en glorieus geheugen…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin.…

buiten mijn raam op het terras zie ik het vogelfeestje van mussen, mezen vinken en éen roodborst ze hangen in wiebelslingers pikken zaden en vet uit groen omhulde bolletjes als het echt gaat vriezen smeer ik pindakaas op mijn plataan…

Hun geur vermengt zich, met de geur van blauwe regen, overdadig bloeiend in de lentezon steeds weer kom ik nu de lente tegen. De mezen komen kijken. Duikelend en tuimelend om en om. Hun nestjes zijn al uit. Ze geven mij een fijn gevoel. Terwijl ik rustig toekijk, vanuit mijn luie stoel. De mand met violen doet ook mee.…

Overal blauwe bloempjes in ' t groene gras ook witte er tussendoor zelfs narcissen zie je te pas: het is LENTE. Niks geen meteorologisch gezwets gewoon zoals het op school werd gezegd 21 maart drie maanden na de winter begint de lente.…

Er bloeien veel sneeuwklokjes de waterwilg zet katjes uilenballen onder de conifeer De krokussen zijn uitgepikt door de reeds baltsende mezen die hoge pootjes sexy vinden Vlaamse gaaien schreeuwen de zangvogels stuiven uiteen het is oorlog in de tuin -------------------------------------------------- uit: 'Ommekeer' (in Verzamelde…

vogelsporen schreven stilte in de sneeuw ik was haar uit het oog verloren door de drukte om me heen uitgelaten waren mezen bezig met hun spel van tak tot tak en namen zo mijn stilte fluitend op de hak ik zag hun kleuren buitelen het duikelen in levenslust dat bracht de rust terug die ik zo nodig had…

Ach, mijn lieve, wonderschone vlinder, je sterke vleugels strelen de ijskristallen op de donkere, overmoedige elzenproppen, je bent niet alleen, geelzwarte mezen roepen vanuit elk hoekje in de tuin de lente aan, brutaal negeren ze het hoge miauwen van een jonge buizerd, ach, mijn lieve, wonderschone, vlinder, de herfst kleurde boom en blad…

alles doe ik om dat te door breken maar helaas nog niet bezweken geef toe het is geen lente maar bijna wèèr winter doch niet aldente kastanjes gaan bijna al vallen terwijl wij vrolijk nu horen te lallen op een terras of in de kroeg van s`avonds laat tot smorgens vroeg en luidkeels horen te zingen op stoelen en tafels springen dansen tot…

Geef dit gevoel een stoel Vraag het aan tafel Laat het spreken of zwijgen Of geef het pen en papier Kijk samen door het raam Naar de mezen en het zwartkopje En heb je de specht al gezien? Heb je gezien hoe gedreven? Laat het bestaan Laat het blijven Tot het uit eigen beweging In volkomen vrede Weg zal gaan…

Zij vliegen aan in rechte lijn, en komen steeds voorbij, momenten van gelukkig zijn, de Mussen en de Mezen, blij. De hoge hemel is hun tot kooi, zijn zij zo frank en vrij, komen als ik het voedsel gooi, elke dag opnieuw… naar mij.…

Geborene in de morgen, Gestorvene in de nacht, Uw dood slechts heeft ons zorgen, Uw leven heil gebracht. Ach, slechts een viertal jaren Waart gij in ons bezit; Zo wij gelukkig waren, Lief kind, gij maakte ons dit. Slechts tweemaal, beste jongen, Hebt ge in uw kort bestaan Tot schreien mij gedwongen, Liet ik om u een traan. Als d’ eerste…

Aan het golfgeruis huwt 't Westewindje, dat luwt, Zijn klaag'lijk, melodisch gefluister, En de scheem'ring slechts rest, Nu de zon daalde in 't west, Een poos nog - en de aard ligt in 't duister. En geen stem meer in 't rond, Die nog leven verkondt. 't Is stil in het woud, in de weide, En onzichtbaar, maar zacht Daalt een weldoende…

Och, mijn geleerde boeken, Trezoren onzer taal, Geef me oorlof, dat ik buiten Eens eind'lijk ademhaal. Die taal- en spellingskwesties Zijn nuttig ja en fraai, Maar 'k word daarvan ten leste Zo akelig suf en saai. Geef me oorlof, - och, daar buiten Wenkt mij de zonneschijn. 'k Moet, waar de vog'len fluiten En lui en ledig zijn.…

‘Ja, wat men toch al vreemde dingen in Frankrijk heeft,’ zei stuurman Jaap, ‘Zo zag ik daar eens op een akker een raap, een echte reuzenraap. Ze was zo groot als… dat huisje, ik kon er heus niet óver zien, en om ze van het land te halen, gebruikte men een man of tien.’ -‘Wel, wel!’ sprak Teunis.’ Nu, ik reisde in Duitsland, voor mijn ambacht…