Alle inzendingen over liefde vergankelijk groei

hoe jij kleurde naar de zoen die als een roos in de zomer rijpt, de larf achterlatend en bevrijd van het sculpturen schouwspel waar hamer en beitel je de vorm gaven om in de eeuwigheid te verdwijnen doch reeds in elk stadium waar jou latente verschijning zich verstrengelt met de boezem die me voedde, is hartstocht mijn legalisatie om je…

kunnen groeien Zonder ooit een leegte te creëren Nieuwe liefde maakt de oude niet minder Nieuwe vrienden doen oude niet vergeten Bij mij niet Mijn liefde blijft Is niet vergankelijk Blijft oneindig uitbouwen Tot het moment dat ik niets meer te geven heb…

Als zelfs de liefde vergankelijk is Hoe geloofwaardig is dan geluk Hoe kan ik trouw nog hopen Als dromen doodgaan Stuk weer stuk -’t Is als een vlinder in de lucht het geluk zit hem in haar vlucht- Kan liefde nog edel geloven In een enkel verganklijk ogenblik Als dromen doven Stuk na stuk Hoe…

akkers liggen gerooid maar voldaan in het goudkleurend avondlicht ik verzink in het vergankelijk beeld van groei en vergaan overpeins hoe mijn kleine bestaan verlopen is wat er na de dood van mij nog over blijft misschien wel verder leeft en of er ook iemand te wachten staat in het ooit gedroomde hemels licht…

ik zoek stilte zonder fracties van geluid verdwaalde tonen sluiten die volmaaktheid uit leven maakt altijd lawaai in het groeien van de cellen het steeds opnieuw herstellen van gebruikt en afgeschreven zijn alleen de dood verstilt in wit vindt rust de laatste plaats voor zijn vergankelijkheid de tijd zal deze ruimte dichten hoor…

immers zaad sterft in groei naar bloei in wit en rood werd ik gewenst mij groene rozen beloofd met grijze gladiolen volgde ik de ladder omhoog of struikelde over de sporten opdat mijn lippen zo vaak de droge aarde kusten * uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * de kleurenfilm…

Vergankelijkheid stimuleert ons steeds verder te gaan in de tijd.…

Deze dagen vol van weemoed, van trots ook, van vergankelijkheid; ieder denkt wel aan één iemand die moest gaan, die nu elders is in glorie, die liefde werd met de Liefde één. De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

Forever young is een leugen elke huid heeft een geheugen ook al verberg je je hals met een sjaal vergankelijkheid treft ons allemaal. Misschien sla ik de plank mis misschien is er geen plank en is er alleen maar een boom, een boom die wil groeien.…

Oproep tot liefde.…

kijk naar de bomen met scherpe en brede toppen zij tonen de hoogte, groeien naar de lucht om bij tijd en wijle te dromen als de rust je wilt stoppen, zodat je even mag bekomen…

Want schoonheid is vergankelijk. Dus pluk een roos en neem er dan ook maar de doornen bij. De distel heeft geen hinder, ieder gaat hem uit de weg. Hij kan bloeien zo hij wil en hij geniet, samen met zijn mooie vlinder.…

Groei op in de wetenschap, dat er van je gehouden wordt En dat die liefde wederzijds is Groei op zoals je opgroeien wilt, en gaat er misschien een keer iets mis, weet dan dat opgroeien alleen maar met vallen en opstaan kan.…

Hoe vergankelijk is alles, het leven, de éne dag nog volop genieten, van alle genoegens gegeven, het volgend moment zónder afscheid of aanwijsbaar moment is het voorbij..... Hoe vergankelijk is het leven?…

nog dichterbij en mijn vlam zal de eenvoud tonen in de kaars waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft in herinnering en sterft telkens in de nabijheid van de gloed van zijn aanwezigheid niets zal verdwijnen al lijkt de vorm zich vast te bijten in werkelijkheden zonder naam, rouwranden en korstige wonden zijn als het getij, de maan…

vorm is behoud en een zucht is de drager van de wind- mijn hand in die van jou en die van jou in de schoot van Moeder aarde de kring laat zich sluiten door liefde en mededogen…

Op sommige momenten In mijn leven Voel ik mij een pluisje Een stukje paardebloem Varend in hogere stromen Hulpeloos hangend in de wind Niet meer dan een seconde Een tel, heel even Voel ik het geluk Dat ik ooit had als kind Het is niet aan te geven Dit bijzondere gevoel Het komt ook nooit gepland Altijd maar heel even Onverwacht, gewoon…

geur is zij de schoonste van allemaal Maar als haar schoonheid begint te tanen zij langzaamaan verdort Is zij niet meer de schoonste van haar soort Zo is het ook met ons leven het gaat zo snel aan ons voorbij We hebben tijd gekregen maar ook ons einde is straks nabij Geniet dus met volle teugen van elke minuut en elk uur Blijf groeien…

de bode schreef vooringenomen in de bede kerkte ons huwelijk de aubade schrok van onze leeftijd onwijs oud geworden en daarna dood, gewoon, uit elkaar gevallen…

Wit op aarde van boven onttrokken gekoelde witte vlokken dwarrelend in spagaat van morgens vroeg tot avonds laat Een dek gespreid in vele dagen geluidloos in vele lagen dan treedt er in de dood de dooi geeft zich bloot Transformatie als melder het wordt glashelder het aardse wordt weer zichtbaar wit verschijnsel is verdwenen water neemt…

Je ogen smelten in hun duister licht. Je koude haar is een doorwaadbaar weefsel. En op je nauwelijkse lippen ligt De oude dauwglans van je lauwe speeksel. Je siddert en uit trillingen bestaat Je naakte slaap. Bijna alsof je luistert Of aan mijn niemands mond een kus ontstaat En ik mijn adem in jou adem fluister. Of huiver met mijn lippen…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

De roos is uitgebloeid En haar geur verloren Flonkerend rood nu bruin Verradend haar eerzame leeftijd Een tijdsmoment in kleur Toont ons schoonheid van weleer En weerspiegelt het onherroepelijke…

voor verval en dood zie ik een glans, die ons na lichtjaren bereikt wellicht gebroken in het tijdsgewricht eeuwigdurend, zoals het hier op aarde lijkt een vast punt van duurzaam schijnend licht licht, dat misschien al lang niet meer bestaat want wat wij zien, ligt buiten ons bereik geen kans dat dáár een mens ooit sporen laat ik zie vergankelijkheid…

Mijn leven is vergankelijk Elke dag een beetje sterven Maar morgen leef ik nog Om de stand bij te houden Hoog jubelend beklim ik de zonnebloem Licht geworden door de barometer Bezin ik helemaal te loor Zak ik af naar de goudsbloem Passeer de metafoor Ik schat mijn kansen in Haal ik deze lente Of bak ik zo bruin Dat men mij begraaft Onder…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

Een ongebreideld verlangen naar dat wat komen gaat niet stilstaand bij het hier en nu ga ik fantaseren over de werkelijkheid en realiseren dat het een droom behelst die in ons allen vergaat ons verenigt en pas de aarde verlaat vergezeld van het wezen waarin ze bestaat…

vandaag verliest het kind in mij vandaag verliest het kind in mij opnieuw de hoop die blijkt, al kon hij het weten, verborgen in een onlosmakelijke knoop van liefde en zorgen alhoewel gedragen door een prille ochtend ligt het duister op de loer waar allengs onder de onbereikbare zon, de verwachting sterft wat dan het…

maar helaas wanneer de bloemblaadjes gaan verwelken en neer zullen dalen op de koude grond weet je het maar al te goed: de vergankelijkheid zit je 'je korte leven lang' op de hielen…

ik heb dit jaar van het versgemaaide gras de geur nog maar één keer opgesnoven zeker, de zon heeft het groen wel degelijk verwend en spattend nat heb ik ook wel herkend toen regenbuien zonnestralen van licht en warmte wilden beroven * thans kleurt de hemel anders blauw en sloten lijken geulen zelfs de wilg weigert zijn…