Netgedichten

netgedicht (nr. 48.745):

Het geluk als vuur

nog dichterbij en mijn vlam
zal de eenvoud tonen in de kaars
waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft
in herinnering en sterft telkens
in de nabijheid van de gloed van
zijn aanwezigheid

niets zal verdwijnen al lijkt
de vorm zich vast te bijten
in werkelijkheden zonder naam, rouwranden
en korstige wonden zijn als het getij, de maan
trekt en duwt zoals het water in mijn stem

vluchtig en zonder oordeel maar
zichtbaar in geïllustreerde tastbaarheden
zetelt het geluk in de rand van deze aarde, zij
bemoedert en is het vuur in de toorn der vijandigheden