Netgedichten

netgedicht (nr. 48.824):

Aftakeling

Dit is míjn verre kust.
Mijn krakend schip, met altijd
stinkend drab in ’t ruim.

Koppig bonkend tegen de kaai en
van alles wat draaien
kan ontdaan.

We worden weggesleept. Een korte reis
over het IJ brengt ons voorbij
de laatste kranen, naar mannen
met roest in hun baarden.

Zij tekenen met krijt de zwakke
plekken. Ik zal het aan mijn ingewanden
merken dat straks de romp vol zit
met metalen vlekken.