Alle inzendingen over molenstenen

De molenstenen bung’len om de nekken Het grauwe water komt tot ieders lip Er zit geen eurocent meer in de knip Ook ík ben aan ’t gekke bekkentrekken: Ik twitter, hack en hyve en phone en fax en straks: de ski’s en snowboards in de wax…

Beloftes gebouwd op drijfzand leven met het geluk van een ander afgedwongen dat kan niet fluistert de wind dat mag niet fluistert het hart geluk gebouwd op tranen van een ander gaat als een molensteen hangen om je hals het heeft geen toekomst…

Toornige vredestijd polarisatie en nijd pruttelt op het gasstel in de soep Samen gedenken en samen sluiten we buiten eenzaam en op afstand Langdurig en eentonig klinkt ‘t gemaal der molenstenen…

gisteren nog dook ik een schuilplaats in als vlucht voor dreigend zeer woog ik de grote woorden af met aan het tegenwicht de molensteen van het verlies was ik nog van een and're wereld waar stervelingen het niet kunnen om zo hun liefde uit te zingen om te beseffen dat die woorden vooral ook een belofte zijn…

onder de wachtelboom zong een vogel het lied iewiet, iewiet stiefmoeder kookte broertje in de pot vader at hem op zusje weende tranen tot de moordenaar verpletterd werd door een molensteen vogel werd weer broertje toen leefden zij nog lang en gelukkig…

Mijn ogen morsen tranen totdat de rem is bedrogen zoetjes zwevend in wolkjes slaap ook al snijdt het scherpe riet Mee die seinen beschijnen ons met Het Licht in donkere dagen Mijn grijze stopverf draait toeren Een vermorzelende molensteen Veel te veel pijn schuurt veel te veel vragen draaien…

Molenstenen zwaaien rond en rond verdampen tot groezelgrijs graan Blauwe drietanden steken de dag beschaamd weg achter pastelgroene dennenpluimen het licht vervaagt de schaduw zorgt voor mijn smalle ogen ik zag alles heel even maar het was in het gehaakte donker allemaal slechts kostbare as…

nog steeds gebonden nog steeds alleen mijn liefde voor jou is als een molensteen ik strijd met mezelf maar tot op heden blijf ik nog kampen met heimwee naar 't verleden je bent het ergste dat mij is overkomen hebt mij mijn onschuld en toekomst afgenomen ik kan je niet haten al wil ik zo graag ik blijf elke dag hopen dat morgen beter…

Je gedachten revalideren het onvermogen beurtelings linksom/ rechtsom Blindelings werp jij de stenen tafelen van wijlen Mozes als loden molenstenen om je starre hals en trekt je ruggengraat dan weer recht, dan weer krom “Kijk me toch aan!”…

Routineus joggend door het lentegroen staat daar, confronterend, een reëel object... Waar duidt dit op, wat geeft het aan? Dat Jezus écht is opgestaan? Niermeyer's 'Geometrische Tantra' toont zijn heilzame werking: dwars door alle structuren, gedachten, moeizame totstandkomingen, feiten valt hier het Licht als een verlossing - inderdaad…

Ik schaamde me terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

vraagt zij zich af, de molensteen van morgen prijkt vandaag al op mijn graf haar eenzaamheid voelt zwaar nu najaar oppermachtig wordt en de vuilstort van de zomer heel goed weet wat er aan schort…

me dan, dijk me in, weerleg de steen, zodat angst niet meer door dijken gutst, ween van angst door het woud van verbeeldingen heen, waarmee de kennis troebel wordt en de ziel weer openscheurt en je temperament verkleurt, en je de jaloezieën sluit voor de inwendige dageraad, verlaat het eeuwig klagende pad van onrust, kantel molenstenen…

de laatste scherven van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen…

is buiten kijf ze moet immers juist wind vangen in haar bruine of witte zeilen op de wieken gespannen Je ziet al van verre minstens twee sterke mannen die de molen naar de wind zetten Tanig hun huid door zon met wind gebruind Hun spieren als kabeltouw zetten de wieken naar hun hand zij op hun beurt: de raderen,de molenstenen…

wat als de rolstoel niet meer draait in een kamer vol obstakels als de koorts weer naar je graait met zijn vlammende tentakels wat als de pijn steeds twijfels zaait over het nut om zo te leven dan huil je in je bed slechts toegedekt met wensen en verlangens en worstelt iedere dag om de molenstenen om je nek als bordjes te verhangen…

Als werkelijkheid voor morgen zwicht Daar gisteren verraderlijk een loer draaide Genekt door molenstenen wiekslags verwaaide Donker het duist’re is in je gezicht Behoeftig en dorstig een brandend verlangen Dat heden in nieuw decor wordt betreden Dan kom ik terug uit je verre verleden En zal je met bloemen en kransen behangen Dan fluister…

, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf ten allen tijde overleeft als het dat wil, streeft naar autonomie, dat is meer dan een vrije uiting van de rede en is de echte combine tussen poëzie en filosofie, bevrijd uit de cocon van illusies en zich distancieërt van oordelende molenstenen…

Het wordt weer zomer, z’n volle wagen is op pad met de korenschoven naar de molenstenen van de tijd, zijn krakende karrenwiel strijkt de plooien van de laatste morgenstond op zijn voorhoofd glad.…

We duwen molenstenen over een rulle wereld de grond wordt zacht van de aarde die we helen Het kompas geeft de geschatte afstand in gestippelde lijnen, het zijn herhaalde beelden die ver over hun horizon gedijen De zon richt zijn pijlen op de roos van de geschatte tijd zijn oog ziet het vertrek tot aankomst die we in alles delen…

De oude bereidingswijze van het dagelijkse brood is een bewogen reisverhaal vol toekomstvragen laat het rijpe koren zich vallen bij het zwaaien van scherpe sikkels geslagen danst het graan heen en weer op de dorsvloer molenstenen malen met scheppende vernielzucht de korrels tussen hen verwondend _ stichtend in de bakkerij mag…

demagogen en angstig voor de zwaarte van het zwerk de leraar met die lange monologen verbood ze om te lezen in een werk met op het kaft twee blije vinkenogen ze moesten naar de burcht van Bloem en Perk ze droegen stil hun last, ze waren sterk maar rug en schouders werden al gebogen door jaren van niets kunnen en niets mogen ze konden kiezen: molensteen…

Slaande molenstenen schuim gespaand ratelend de drooglopende houten tanden, niet zonder enig bezwaarlijk gevaar De stroom hopeloos fonkelend vloeibaar plat voorbij glijdend voedend ons allen die aanbidden en persoonlijke offers aanlengen onwetend over de zon is echt God gebeden De brug hooggelegen en bedakt piepend betreden met lomp…

zonder kop Deed je alles wat zij niet deed Zolang je maar niet was Zoals zij Als een gekortwiekte struisvogel Stak je jouw gevoelens in het zand Want je mocht niet egoïstisch zijn Niet jaloers of gemeen zijn Niet zijn Zoals zij Dus hinkte je op één been Een veel te zware hinkepoot Van oneindig braaf zijn Een vernietigende molensteen…

is een goed teken wanneer stilte de muze draagt langs de lijnen van je smalle gezicht tot aan je ruggegraat ze stopt al het oude hartzeer onder de vloer vergruist de molensteen van oude dingen naar de zeebodem (want hier wordt je zo moe van) gelukkig, stilte ontspant op ogen en lippen tussen taal en inspiratie oud zeer laat ze los, voor…

We sjouwen onze molenstenen over een maakbare wereld, haar grond wordt zachte aarde die we delen Het kompas geeft de geschatte afstand in gestippelde lijnen, het zijn herhaalde memoires die allen over de horizon gedijen De zon richt zijn pijlen op de roos van de ons toegestane tijd, zijn oog ziet het vertrek tot aankomst waarin hopen…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefde en wat gruis, schrobbend op z'n muren, zwart van laatste vuren Mijn portie aan fikkie, ben 't spuugzat geworden, verhuis heel ver weg, naar van god verlaten oorden Waar 't niet bloeit op elke heuvel of lonkt om elke hoek, want altijd 'kouwe kermis' lijkt mijn levensvloek Geen molenstenen om m'n…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefdesgruis, schrobbend op muren, zwart van laatste vuren Mijn portie voor Fikkie, liefde spuugzat geworden, verhuis gewoon ver weg, naar God verlaten oorden niet te zien op elke heuvel, lokkend om iedere hoek, want altijd 'Kouwe Kermis' lijkt wel m'n levensvloek Geen molensteen om m'n nek, m'n hart zegt…

overleden moest van ’t hemels tribunaal nu als duif gaan herintreden hij was dankbaar at gezond doch de ‘M’ bleef hem verleiden snel was hij weer kogelrond zo herleefden oude tijden vogelvlucht ging steeds omlaag naast zijn schuldige geweten knorde immer ook zijn maag vreten moest hij, vreten, vreten ‘happy’ zijn de galgenmalen kinderen als molenstenen…