Alle inzendingen over naam dood ruimte

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een gesloten ruimte.…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een eigen gesloten ruimte.…

Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar mijn antwoord in de stille steen met jouw naam blijven antwoorden verborgen waarom huil je met mijn tranen?…

hun namen als geschiedenis vermeld…

De dood slaat diepe gaten en doet onnoemelijk veel pijn. De dood slaat diepe gaten: alles wat je los moet laten verdwijnt in een zwart ravijn waar alleen verdriet en leegte zijn. De dood slaat diepe gaten. Het leven neemt ruimte om te dansen en moet daar vaak voor snoeien.…

de ruimte om mij heen vraagt alleen alleen maar vragen vragen in de ruimte ruimte om vragen de dag en nacht slapen op m`n schoot met haar hoofd waar wat speeksel uit loopt wat is de dood in een zomer waar genoeg licht leeft…

als mijn adem wenst te stoppen overeenkomstig het aardse lot word ik dan opgenomen in zulke fleurige knoppen ben ik dan in de eindeloze grootsheid van de dood, is dat dan de heelheid gekend onder de naam God…

Er welde wel een traan op ineens, plotseling, onaangekondigd als de dood Waanzinnig veel respect elkander vast gehouden te hebben dat is houden van, optima forma Liefde..sterk als de dood neen sterker dan de dood de dood overwinnend Irene Koning, zang Arjo de Vries, piano Lied- en muziekavond in de Wester "Ruimte voor troost…

Wij begraven anonieme doden ook al kennen wij hen niet bij naam wij behandelen die doden alsof wij hen kennen bij naam wij spreken over die doden met gevoel voor die mens zonder naam wij werken hard voor die doden net zo lang, wij vinden hun naam wij, levende herkende wereld met naam en toenaam erkennen hun bestaan!…

Een zwarte ruimte, leeg, kil en koud. Daar zal je blijven, oneerlijk, oneerlijk is de dood.…

Je was even bij me in gedachten ontstaan na een droom we liepen samen over de kust van een emotieloos strand jij bladerde mijn geheugen terug naar mijn lijfsbehoud ik nam een beetje ruimte uit mijn omgeving die een zweterige geur had je vertelde iets over een gestolen tekening ik gaf je een leeg vel papier voor de toekomst nog voor…

Wat flauw, Dat woordje berouw, Vooruit met de geit, Zeg liever: "ik heb spijt, Ik nam het niet zo nauw". Zo geef je ruimte aan het feit van eigen onachtzaamheid.…

de nacht geeft alle ruimte om te piekeren niets kunnen we doen enkel onze handen vouwen je strijd is gestreden God heeft je naam geroepen…

…voel me verzinken in donk’re drift hoor dan Zijn stem: wees niet getart zijn naam staat geschreven in je hart onuitwisbaar en zorgvuldig in gegrift.…

Dat alles binnen de taal, Keelklank, eeuwenoude kwaal: Slechts één naam legt iets bloot De eeuwenoude roepnaam Dood.…

Want als je naam nog steeds genoemd wordt, Dan leef je onder de mensen, Dan ben je nog steeds ter sprake op deze wereld, Het middelpunt, je leeft. Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt, Als je vergeten bent, Denk aan hem/haar, En hij leeft nog steeds...in jou.…

Hij was bezeten van de dood, totdat de dood bezit van hem nam...…

De zwaartekracht van de tijd; uit de bodemloze zandloper vloeien de herinneringen weg de namen onder haar vingers de ruimte tussen de stenen en wie ze niet meer is.…

als de straat dreigt dood te lopen of de lantaarn te weinig belicht vergeet dan voor een wijle de naamplaatjes op deuren of namen van stijlen schrap nummers die aan bordjes zijn toegedicht erken dat het onkruid tussen klinkers is geslopen daarmee schep je nog geen wanorde of ruïnes in spe plaats je geen vlaggen op zwarte lijkauto's…

in dat onbestemde, lege gevoel, een gemis, dat ik niet kan doorbreken, een schreeuw, die de stilte niet kan verwoorden je dood is in mijn leven verweven, ik moet mijn eigen grenzen passeren, het is een balanceren tussen leven en dood letters worden door de tijd gewist, ik spreek je naam uit, een vretend gemis, de nacht verbergt mijn wanhoop…

de mens in je stierf toen je niet wist waar je was, wie je was Pijn en verdriet voel je niet dat namen wij van je over de dag dat je vroeg wie we waren In je lichaam trekt de dood sporen schitterende ruimte onder je schedeldak vervalt tot tombe vol rag Het is verschrikkelijk hoe kan een mens dit verwerken hoe kan een mens dit vergeten…

ik nam de moeite zet een stap in je gedachten kluwen wollen gedachten verward en verdwaald koude tijden warme gevoelens ik nam de moeite je aan mij te binden aan de levenslijn touw, als teken van verbinding heel even heb ik je leven in mijn handen ik nam de moeite geef je ruimte en stilte om jezelf te ontdekken vragen vragen om…

Je lost het op in water het niveau is niet gestegen Hier is het bewijs dat er ruimte is Het heelal valt in de inhoud van een emmer uit te drukken Mijn zielezijn is zo klein dat het altijd blijft de werkelijkheid zo groot de dood is maar de dood van wat stoffelijk blijkt Bij een foto van Willem Hoogduin…

Sorry u begrijpt mij niet, Ikke is gewoon mijn naam.…

De dood is gekomen, De dood in mijn dromen, De dood nam mijn hart, De dood wreed en hard. De dood heeft genomen, De dood zonder schromen, De dood met zijn kracht, De dood in de nacht. De dood ging stil zweven, De dood met mijn leven, De dood wie het beliefde, De dood en mijn liefde.…

Wie mag er dood, Er is ruimte tekort, En wie blijft leven, Veroordeelt u zelf.…

hij vond het lege landschap toen hij niet langer zocht hij gaf zich over zijn queeste stierf een stille dood licht lucht en ruimte in het lege landschap het was alles…

Ik wil tegen je aanliggen, de ruimte hebben. Genieten van elkaar, Zonder woorden te gebruiken. Alles ontdekken, net zolang doorgaan, totdat we niet meer kunnen. Totdat ik aangekleed ben, met jouw liefde. Totdat de ruimte is gevuld, met onze lichamen, die elkaar net hebben ontdekt.…

Geef me de ruimte! ik hoef je niet meer. Geef me de ruimte! ook al doet het zeer. Je hebt me bedonderd, bedrogen, gebruikt! Geef me de ruimte! ik gooi je eruit!…

‘t Verkleurde licht van sterren roept het universum te weerleggen het tegendeel is ook, beroept zich op zijn recht niet te ontzeggen gepatenteerde feiten nemen de eigen ruimte in, de stelling om stelling, houdbare systemen veroordelen een andre velling donkere materie blijft verhuld voor het oog maar is niet te negeren althans, het vreemde…