Alle inzendingen over najaar / verval / voorbij

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

verklaart wel omdat zij ons het verval zo kleurrijk kroont geniet ik vreugdevol het najaar van seizoenen tot koning winter de belofte met sneeuw bedekt die in de lente de natuur prachtig opstaan laat…

De herfstvakantie is voorbij vandaag En ieder heeft dus lekker uitgeblazen. Maar nu begint het najaar zelf te razen En grijpt ons zeer stormachtig in de kraag. De zomertijd is niet meer terug te draaien. Er is geen houden aan. Dus laat maar waaien.…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

voorbij de gekte kijk ik naar een kleine stal ik zie een kind en het verval van menselijke dromen treed naar buiten in de aangevreten vredigheid van een goede wens ach we zijn maar marionetten in de danse macabre van het welzijn van de mens…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

Het najaar dwarrelt uit de lucht En dekt het grasveld toe In goud en geel en oker. De zomer is zo lang voorbij Alsof hij nooit geweest is. De winter is nog zo ver weg Alsof hij nooit zal komen. En ik, Ik zit hier in de zon En wellicht voor het laatst dit jaar Op maandag vier november.…

herfst kiest zijn kleuren van een somber palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

herfst kiest zijn kleuren van een sober palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

ik liep niet zomaar voorbij want ik keek en zag schoonheid in natuur waaraan ik niet voorbij kon.…

Ik heb geen mens gekend die zich verachtte zo vurig en zozeer, als deze alleen, maar vriendlijk toch en trots bij de gedachte te weten wat een andre onzeker scheen. Zijn lijf verwaarlozend: zijn ziel verkrachtte hij sedert lang – ziek, spotziek en gemeen, leek hij tot voortleven nog juist bij machte. ‘Een steen rolt ook, en ‘k ben…

ik leef in de voorbije tijd lange gangen van verleden uitgewandeld een frisse wind waait in verval van schoonheid word ik wakker ik zie het staan het goddelijke nabij een boodschap van liefde ik laat het op mij inwerken verlies al mijn controle en geniet totaal…

Wolken drijven voorbij in een zucht aan de zon die altijd op hen wacht. Geen vrijheid is eindeloos als het heelal. Vrijheid is binnen grenzen gevangen van dood, ouderdom en verval. Vrijheid is eindeloos verlangen.…

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer die nog lang beste maatjes met de herfst was. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan.…

hoge toren dook de lente alleen naar liefde rook Dat alles kan ik nu nog denken het leven zal me blijven wenken zo is al het voorbije niet voorbij ik zeg, ik schrijf, het is van mij!…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…

Die als eersten De grenzen aan Mijn groei verbeeldden, Jullie kleuren wilde Ik vasthouden tot in De eeuwigheid - Geen najaar nog dat ze Mee kon nemen tot achter De horizon - Toen ik mijn Eigen ik los moest Laten en het diepste Donker van mijn leven begon Niebert, najaar 2007…

Met de eerste rijp van het najaar Worden we rillend nog in zomerjassen Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot…

Dat het altijd verder gaat met je hart en het krentenboompje, altijd het opschuiven naar de vraag waarom zoveel mist hangt waar ik klaar wil zien, en de kring zo klein, en ik tast maar in mijn hoofd, hoe kan ik jullie tonen: het komt, september, oktober, het najaar. En daarna. En daarna.…

najaar is heimwee onder leigrijze luchten sterven de bomen…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Van de bergen in het noorden rollen wolken naar het dal waar jij en ik het traag verval beseffen zonder grote woorden. Laten we nog één keer de sintels van het licht met onze adem doen ontwaken dan vouwen we het duister dicht terwijl we met een laatste blik de horizon aanraken.…

Wegen worden drassig weilanden moerassig de verte is nevelig het leven oogt mistig in de nadagen van het jaar. Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen…

Ver weg voorbij de horizon is het Licht. Dank U voor deze aarde God. Ik zal er zuinig op zijn, elke dag.…

Zij voelen koud op stille banden. Wie met een wagen bomen kruit voert niet te tillen stilte aan. ------------------------- uit: 'Tirade', nr. 200.…

De bladeren vallen,de herfst is ingetreden op de ramen tikken dikke droppen, in de brieven met vergeelde enveloppen herlees je in het kort,weer je verleden. Bij de verwarming, verlies ik mij in dromen over de vele jaren die al zijn vervlogen en toch in enkele minuten allen samenkomen. Dan hoor ik een deur,die lichtjes wordt bewogen en zachte…

Ik wou haar vluchtruim zijn, mijn tuin voor al haar vogels openplooien, in een schommelstoel van slaap het samenslapen voorbereiden, maar de winter gomt mij uit en wist uit ieder najaar het gekneusde meisje.…

Er liggen lange strepen in de lucht Van donker-grijs, de zon verbergt haar schijn; De heuveltop, gehuld in ’t mistgordijn Staat als een reuzenschim, ver weggevlucht. De wind kreunt met een lang-gerekte zucht, Als deed het machtige ademen hem pijn, Gedoken zit het stomme vogelijn, En ’t laatste broze bloempje trilt geducht. Dof daalt de grauwte…

Voorbij, vergeefse erinnering — De nieuwe vorst verzet de wet — Wij knielen saam in schemering Diep neder aan zijn lemen bed, Aanvaardend hoe 't mild licht niet meer Ons strijdbaar wensen wakker straalt, Maar voor de huldging van zijn heer Langs mistentrap ter aarde daalt.…