Alle inzendingen over najaar 2005

rood en bruin de boom én de mens vandaag de dag in hartje herfst!…

Op 1 Januari 2005 wordt de groene stroom door de Nuon in prijs verhoogd.…

Op 4 mei wordt in Lelystad tijdens de dodenherdenking mijn gedicht "Oorlog en Vrede" voorgedragen. Zestig jaar na dood en verschrikking moeten wij schouder aan schouder staan er voor waken dat gestoorde lieden nooit weer onrecht en wreedheden begaan.…

O heer geef Lance nog weer de kracht Om deze tour te winnen, en met macht Nog eenmaal bovenaan te kunnen prijken Zodat de renners met verbazing naar hem kijken Naar deze kleine, grote man Die 7 maal de tour toch winnen kan Reaktie op wielergebed van Driek van Wissen…

Die als eersten De grenzen aan Mijn groei verbeeldden, Jullie kleuren wilde Ik vasthouden tot in De eeuwigheid - Geen najaar nog dat ze Mee kon nemen tot achter De horizon - Toen ik mijn Eigen ik los moest Laten en het diepste Donker van mijn leven begon Niebert, najaar 2007…

najaar is heimwee onder leigrijze luchten sterven de bomen…

Met de eerste rijp van het najaar Worden we rillend nog in zomerjassen Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Dat het altijd verder gaat met je hart en het krentenboompje, altijd het opschuiven naar de vraag waarom zoveel mist hangt waar ik klaar wil zien, en de kring zo klein, en ik tast maar in mijn hoofd, hoe kan ik jullie tonen: het komt, september, oktober, het najaar. En daarna. En daarna.…

Zelfs hier is de herfst voelbaar ondanks de warmte van het middaguur word ik in de schemering steeds meer gewaar dat er kilte heerst buiten het avondlijke vuur. Van de bergen in het noorden rollen wolken naar het dal waar jij en ik het traag verval beseffen zonder grote woorden. Laten we nog één keer de sintels van het licht met onze adem…

Wegen worden drassig weilanden moerassig de verte is nevelig het leven oogt mistig in de nadagen van het jaar. Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen…

Kleurig, geurend mooi licht. Elke boom leeft zoals hij is geschapen. De bloemen kleuren en geuren heerlijk. Ver weg voorbij de horizon is het Licht. Dank U voor deze aarde God. Ik zal er zuinig op zijn, elke dag.…

Zij voelen koud op stille banden. Wie met een wagen bomen kruit voert niet te tillen stilte aan. ------------------------- uit: 'Tirade', nr. 200.…

De bladeren vallen,de herfst is ingetreden op de ramen tikken dikke droppen, in de brieven met vergeelde enveloppen herlees je in het kort,weer je verleden. Bij de verwarming, verlies ik mij in dromen over de vele jaren die al zijn vervlogen en toch in enkele minuten allen samenkomen. Dan hoor ik een deur,die lichtjes wordt bewogen en zachte…

Ik wou haar vluchtruim zijn, mijn tuin voor al haar vogels openplooien, in een schommelstoel van slaap het samenslapen voorbereiden, maar de winter gomt mij uit en wist uit ieder najaar het gekneusde meisje.…

Er liggen lange strepen in de lucht Van donker-grijs, de zon verbergt haar schijn; De heuveltop, gehuld in ’t mistgordijn Staat als een reuzenschim, ver weggevlucht. De wind kreunt met een lang-gerekte zucht, Als deed het machtige ademen hem pijn, Gedoken zit het stomme vogelijn, En ’t laatste broze bloempje trilt geducht. Dof daalt de grauwte…

Ons lokt tersluiks een zomerdroom Terug naar 's hemels regiment, Wij zoeken weer Gods blauwe stroom Wiens bedding grens noch bodem kent. Wij waren 't ook zo lang gewoon Met elke luide leeuwerik Te ontstijgen naar dit eeuwig schoon Ons aard-gebonden ogenblik. Wij zagen hoe de donkre grond, Uit zwaarte, lichte wondren…

. ------------------------------------- uit: 'Toorn'; de Tweede Ronde, 2005.…

kiem voor nieuw leven, voor herboren bestaan heftig, gedreven hoor ik het najaar hakken in de toekomst, in verder, laat rustig begaan…

kiem voor nieuw leven, voor herboren bestaan heftig, gedreven hoor ik het najaar hakken in de toekomst, in verder, laat rustig begaan…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

Het Leven is moe De takken verdorren De bladeren sterven Onaangeraakt Tot aards stof vergaan Om weder te keren Uit 't hemels' sterrenstof Bij Lentemaan…

Een avond Om Verlaine te lezen Onder een schilderij van Monet In een kamer vol nostalgie Als jij Mijn herfsthuis Binnenwandelt Oktober En de schemering In je kielzog En de nacht droomt ons Voorbij vier seizoenen Tot de dag onder het venter schuift En jij weer gaat Mij achter laat In een kathedraal Van herinnering.…

Stemmen horen Die nergens klinken Dan in de diepte Van dit brein Beelden zien Die niemand ziet Maar er wel degelijk zijn Tussen de lijnen van Het beeldend werk, Ik zie een trein Die zich langzaam In beweging zet Hij rijdt voort, Levert beelden aan Die ervoor zorgen Dat ik er toch Durf te zijn…

een dansend vliegje bezoek voor het buurmeisje bessen in de zon…

wolken verwaaid in vlagen de zon waterverft eindeloze kleuren immer korter nu de dagen steeds grondiger de geuren de wind waait mij in scherven uiteen storm staat mij bij ik ben alleen ad fundum drink ik mijn glas wachtend op warm wit winterdek niemand maakt mij gek ik weet wat er eens was…

Ik keek in de gouden heerlijkheid Van een najaarslaan, Het was of ik de goudene deuren wijd Zag openstaan, Het werd mij, toen ik binnen ging, Of ik door gouden gewelven liep: Ik aarzelde even, ik ademde diep, Diep van verwondering. Ik voelde mij eerst als een kindje, dat stout Doet wat verboden is; Ik sprak: 'Zijn voor mij die gewelven gebouwd…

elk gevouwen bloempje draagt een zomerdag de blaadjes torsen reeds de koelte van het najaar mijmerend rond september frisser zelfs, nu vogels kelen smeren met zongerijpte bessen een delirium vol zoet geluk, dronken vreugde en zot door dwarrelwind in waaibomenhout, heen en weer geworpen door een nawee die nog voorjaar weet de bermen…

opmerkelijk gescharrel rommelig en driftig ritselen geschoffel en geschuif het komt als onverwacht maar ik mag het zo graag horen het moddert dan nog even door met stilte en opnieuw geluid het lijkt gesnuffel, maar hij heeft toch werkelijk zijn buit mijn mooie zwarte vogel het klinkt als door een herfstig bos je stappen laten horen najaarsmuziek…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…