Alle inzendingen over nietje

Vlindertjes Vrolijk en vrij Dwarrelend Ergens binnen in mij Kriebelend Een heel fijn gevoel Jij kent het Weet wat ik bedoel De oorzaak Voor die vlindertjes in mij Die oorzaak Ja, dat ben jij !…

Och kwam Ranomi nou maar uit het westen, Geen nietje zou mij deze dag verpesten.…

de waterdruppel op het vergeet-mij-nietje glinstert in de zon…

Vergeet-mij-nietje ik vind 't een zalig woord als uit de hemel…

ze bewaart de beste champagne in een oude lakenkast “brood en spelen” roept ze net als Caesar heel verrast een ingebouwde stereo het beste komt van B en O en als ze je dan vraagt zeg je echt geen nee Havana’s en wat kaviaar een droefgeestig handgebaar maar uitzonderlijk zo mooi ze heeft een nietje door… haar navel en haar mooie lach…

hoe klein en fijn ook ieder jaar vraag jij aandacht vergeet-mij-nietje…

groei hoger, toe, want niemand ziet je, klein, bescheiden vergeet-me-nietje. Andere kleuren lijken grauw naast jouw wondermooie blauw. Van zo'n hemelsblauw verschiet je en een naam als die van jou klinkt haast als een liefdesliedje, enig mooi vergeet-me-nietje.…

fobietje de oplossing: een simpel fantasietje maar eigenlijk ook hogelijk briljant de krant van heel dichtbij is uit de brand het blad heeft nu een nietje ... dus geniet je…

Mijn schatteboutje ma cuisse de grenouille ma grande vadrouille mijn margootje mijn peugeootje mijn babydolletje mijn vergeet-mij-nietje mijn eekhoorntje mijn hazel- nootje mijn o maal ootje mijn dobberbootje…

hij leunde boom, zei ik dag en avond ik bukte vergeet-me-nietje, zei hij dat zich niet laat zien brug, vertelde de wind van hem naar haar ik droomde de eerste nacht 't was een fijn gesprek, zei hij…

Het fluisteren van de wind je stem belletjes die rinkelen in de verte je lach de zachte gloed van de schemering je ogen het schuchtere ontwaken van een bloem je glimlach de stralen van de zon en de maan de liefde tussen jou en hem een dauwdruppel op een vergeet-me-nietje een traan op mijn wang…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…

Ik zag Cecilia komen op een zomernacht twee oren om te horen twee ogen om te zien twee handen om te grijpen en verre vingers tien Ik zag Cecilia komen op een zomernacht aan haar rechterhand is Hansje aan haar linkerhand is Grietje Hansje heeft een rozenkransje Grietje een vergeet-mij-nietje de menseëter heeft ze niet gegeten ik heb ze niet…

Woorden gaan als een vergeet-mij-nietje. Behalve de zin die nooit is uitgesproken. Alles naar de kant in een hoek geveegd. Het hart met de schouders ineengedoken. Als schaamte of misschien onwetendheid. Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

‘Nooit meer dezelfde’ in gedachten, fantastische en verrijkende wilde populaties in de natuur als Vergeet- mijn - nietje, heb je licht door mijn ogen gezien bepaald vergeten, deelde het oneindige helderblauw de rand van het bos, met een gevoel van opluchting het standbeeld van verbondenheid veranderde ons groeiconcept heeft door…

." Warempel, na een hele poos Schreef hij zijn eerste liedje Over een lelie en een roos En een vergiet-mij-nietje.…

aantrekkingskracht van bloemen met het helderste blauw welhaast een hypnotiserende macht als ik jou tussen het groen aanschouw Of jij nu staat op weidegronden, op akkers of langs de rand van een weg langdurig houd je mijn blik gebonden word je in mijn geheugen vastgelegd Is het toeval dat jij die mij steevast behaagt de naam "vergeet-mij-nietje…

het blauw en o zo fijntjes was ik gelijk geheel van slag ook al was je maar zo kleintjes je was een pracht, aan die waterkant je leek wel een prinsesje daar langs die plas in dat groene land in je hemelsblauwe hesje gaf jij mij kleur, meer dan iemand ooit meteen floot ik een liedje die dag vergeet ik nimmer nooit zo fijn... vergeet-mij-nietje…

iemand die weet dat ik je nooit vergeet ziet mijn diepe verdriet dat ik niet weet waarom ik je niet vergeet en vol verdriet verliet vertel ik niemand…

Wonderlijk toch hoe Soms het leven lopen kan En in 't voorjaar alles Dat dood leek toch Weer tot leven kwam - 'k Stond van de week Op een plekje in de tuin Waar nooit - of bijna nooit- Mijn interesse naar uitgaat En zie opeens de eerste Sprietjes bovenkomen van wat volgens Mij een vergeet-me-nietje was En moet 'k opeens denken…

Een zoentje op mijn wang Een kneepje in mijn zij Ik was niet meer bang Want jij, was er voor mij Voor elke fout een streel Een klap die kreeg je terug Ik snap niet dat je nog wil Na wat ik zei achter je rug Maar jij, jij bent verliefd Zie het verlangen in je ogen Ik heb van alles door gebriefd Bedrogen en voorgelogen Vergeven is vergeten…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

Op het zwijgend erf der doden Bloeie 't roosje in de schâuw, Maar 't vergeet-mij-nietje er nevens: vluchtigheid en liefdetrouw.…

De Gentiaan is naar Joke gegaan, het Vergeet-me-nietje staat bij Rietje. De Goudenregen heeft Toos gekregen, de Ridderspoor staat bij Floor. Onze Lavatera staat nu bij Vera, de Anamonen heeft Astrid meegenomen. De Angelier is aan de zwier, de Akalei heeft averij.…

De Gentiaan is naar Joke gegaan, het Vergeet mij nietje staat bij Rietje. De Gouden regen heeft Toos gekregen de Ridderspoor staat bij Floor. Onze Lavatera staat nu bij Vera en de Anemonen heeft Astrid meegenomen. De Angelier is aan de zwier de Akelei heeft averij.…

uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus zijn die glinstert in het zonlicht het vergeet-me-nietje…

Op het doorleefde tafeltje pronkt in een blauw kunstzinnig vaasje een wonderschoon boeket van longkruid en vergeet-mij-nietjes, judaspenning en het blauwe druifje. De trui nog vol tuinpluis kijkt hij me stralend aan ik zie in de mij zo vertrouwde blauwe ogen veel meer nog dan zijn liefde voor dit schone.…

voor de liefste Wanneer, ook dán als de andre tekens zwijgen, De ziel haar zucht in kleuren wedergeeft, De Min haar blos in 't rozenblad doet stijgen, De Erinnring in 't vergeet-mij-nietje beeft; Als Hope fladdert in de groene twijgen, De Rouw in 't lover der cypresse zweeft; Als Jaloezij de gele tulp doet hijgen, De Glorie in de frissen…

Ooh, beeldschone papillon Koersend op de gang van de wind Fladderend van gazon naar gazon Onderwijl neerstrijkend op een slechts vergankelijke klaproos Even rustend Je prachtig gracieuze vleugels dansend in de zon Doch aan de einder wuift reeds een vergeet-mij-nietje jou tegemoet Verwachtingsvol passeer je zelfs de klavertjes, Zonder enig…

dat het hart verovert Ik noemde haar : eeuwig verlangen Ik noemde haar : verdroomde meren Ik noemde haar : schoonheid achter een sluier die mij betovert Ik noemde haar : geef me je hand zodat mijn ziel kan zingen Ik noemde haar : mijn oase, het tedere huis van mijn wanen, de essentie van alle dingen Ik noemde haar : vergeet-mij-nietje…