Alle inzendingen over nissen

ik stel me een tocht voor langs nissen en spelonken door gewelfde gangen onderkelderde ruimtes met paden en lanen -ingedonkerd en dat ik die ziel en zaligheid noem…

de hitte beet ons in het vel wij aten aardappelen in de pel die lome avond in de late zon met hagedissen buiten hun nissen weet je nog patatas arrugadas al die rimpels in de pel en jij zo glad van vel.…

In een samengaan alsof augustus later was dan ooit is vriendschap de trede in jouw hart toch vergaten wij te dromen en vulden lege ogenblikken met het staren naar de maan en vluchten wij in elkanders akoestiek waar het gegalm de nissen vulden met valse muziek…

ik mis de vorst in mijn cyclisch denken het ijswater van de sloten de lucht met bevroren idealen ik mis het afscheid en verzwijg de spijt van dat ik leef en de bloemen die ik je nooit gaf ik mis de vogels in je ogen de tempel van je fatsoen de nissen waar ik kon schuilen soms wens ik, was het maar als toen…

de vogels fluiten toch een ander lied de zon schijnt warm toen niet lees de woorden op de stenen zie de urnen schuilen in de nissen van de muur het pad weet van mijn passen huilen is altijd van korte duur ik kwam voor haar maar zij deelt met alle zielen ben aan ze gehecht geraakt toen zij ons ontvielen…

het gevoel heb eerbied buig opzij voor mij wil me maar niet bekruipen bij glazen paleizen stenen kastelen zoek ik bang steeds achteringangen om onbemerkt binnen te sluipen uit schaduwen in nissen op priëlen zwijgend langs promenades en stoepen behalve als ik hoog nodig moet zuigen en stangen pissen en poepen…

gestorvenen zijn hier sinds lang verschenen zo onbevlekt tast het licht der eeuwigheid rond dat het ons van hoop en vreze ons bevrijdt elk open graf heeft ons losgemaakt in hogere machten wie weifelend nog de nissen stond aan te wijzen met een glimlach de stenen afvoelt waant zich plotseling tijdloos in herinnering van antieke mijmering…

zijn weer buitenissig niet opgeslagen in de catacomben van zijn geest nog trekt hij aan de touwtjes zijn zij als pop de cast van zijn autistenfeest ieder opgaand in het eigen spel gebonden aan het kruis dat in zijn wereld huist tot de lijnen breken chaos in psychose heerst realiteiten zijn vergeten de beelden huizen in de nissen…

Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer. Daarom wil ik 's winters niet fijn bij de franjes en anjers van Spanje zijn!…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

de muizenissen nestelen zich in het hoofd ze spelen een spel dat van kat en muis elke ochtend is het raak hoe bant men ze uit in de spelonken wachten ze op hun kansen tot men wakker wordt onschuldig begin van de eerste muizenis zo wonderbaarlijk die vermeerdering van ontelbare muizen nissen in mijn hoofd spreekwoordelijke…

Ik herken de klank van de klokken die voor mij luiden niet meer maar wel de nagalm van de bruinrode dood die de folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte…

Slaap in de schelp van uw marmeren nissen, goden en helden, door niemand betreurd. Water en wind zal uw namen uitwissen tot een geheim waar de nazaat op speurt. Wie in de straten van Rome of Londen enkel nog dwazen en spraakmakers vindt, wacht op het Hart dat, met doornen omwonden, vlammend de dwazen en spraakmakers mint.…

de oude gevels hebben het licht gereefd een dag geleefd terug van de uitreis zijn zware zeilen gestreken neergelaten aan een verlaten rede een smalle gracht meert donker af schemer schommelt op de kade het spiegelbeeld van een boot wordt gedragen over de romp rimpelt water hier wordt niet meer gewoond of verhuisd uit nissen…

Hij was schrijver Schilder en zeker Antiapartheids- activist 'De ware bekente- nissen van een wit- te terrorist' is een van zijn vele werken Vele decennia in- middels woonde en werkte hij in Frankrijk Vaak eenzame op- sluiting in Zuid- Afrikaanse cel In 1975 opgepakt tijdens een ge- heim bezoek aan Zuid-Afrika Destijds…

eelterig de tijd volbracht waar ‘t grijpen de jaren vergeelde in bochten die naar wij dachten nimmer meer zouden rechten Ondoordacht en onwetend door de tijd gedwaald - al was jouw lichaam het boek dat ik mocht lezen – toch kwam ik aan en overgrensde illusies en bakens die slechts fonteinen aan de horizon waren Onze polder met haar vele nissen…

Verlaten sneed een voorlaatste diepte, scheurde lucht om te ademen, branderig van geur brandde de ziel het weemoedige hart, sprong als een hinde over nissen van kleur. Enerverend bedelde zoektocht naar een oplossing, huilde weerstand als een kind in hem, tranen zacht..…

de eerste keer dat ik je zag was ik overdonderd door alles wat jij had en meebracht jij was het atelier met overal nissen en donkere hoekjes waarin tal van kleuren woonden met ezels aan de kant die verftaal spraken stammend nog uit de tijd van de toren van babel waar ieder alles kon zeggen hier werd pittig gecommuniceerd in elkaar…

Dagen voorbij, die slaapt in lichte nissen van zomerzon, heel 't landschap is uw graf en kapellen zijn gebeiteld in het blauw boven rode korenrozen. Als in de verte de lucht trilt ... wie roerde uw oogleden aan? Als de wind gaat door 't koren ... wie uwer is opgestaan?…

Geprevelde gebeden uit eeuwen kluisteren je oor in stille nissen. Een schone orgelklank bevangt je als je net een sluitsteen hebt geschoten. Het mysterie der opklinkende preken heeft het pleister rijk beloond! Zolderachtige gemoedelijkheid verwarmt je ogen, bezwaart je hart. Voor deze oase heb je gekozen. Straks is alles weer gewoon.…

traag glijdt de dood over de dorre daken die met pannen zijn geëerd, de glans is verstreken wat rest zijn de nagels van dit seizoen gisteren sprak de wind nog zacht, breekbaar teder, tot de nacht brutaal zijn kussens ging verleggen, nu snurkt de wind met vlagen storm tegen de reinheid van deze dag grijze nissen die zich verschuilen tegen…

een dag met vele vrijbrieven, het midden gesteund op vier pilaren; het weekend daargelaten - iets van door midden zagen ter twaalde ure maar wie is die man met die grote zaag die ingeluid wordt door het gehamer op die immense grote bel die hoog boven het kerkgestoelte hangt vluchtende roeken en mussen die hun heenkomen zoeken in de nissen…

Het zonlicht sijpelt in de kieren, hiaten, nissen van het land. Het valt verblindend op rivieren en zet het zinken dak in brand. Een grauwe hond en een seniele. Een hok hangt schots en scheef. Gratuit staan er wat wagens zonder wielen; roest is wat de bloedzuiger liet. Tot onder tegels strekken stralen noch dansers.…

Spinnenrag vangt stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik vertrokken was blijft er een vage afdruk op een leeg matras, die dag hoeven ze mij niet meer te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen, één goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en van enig spoor…

raamwerk,waarin een favoriete droom werd ingelijst, sta ik op dezelfde vloer, alsof ik hem zelf heb opgeborgen in een kist, die men in de grond liet zakken, dat moment draaide knopen in de zakdoek van het bestaan om vrede te sluiten met wat ik zie, allang niet meer voel, zelfs de namen bij gezichten verbleken, bijgezet in de nissen…

Veel te bang om weg te rennen veel te klein te blijven staan in een huis dat niet van hem was maar van onbegrepen liefde Liever hield hij hier zijn mottengang in nissen tussen steen en bedekte hij zijn potten om een schande te vergeten leefde hij het eerstgenoemde in vanzelfsprekend weten ook al was dat nu verborgen en van engelen ontdaan…

Spinrag vangt de stemmen, uit de verste nissen van de kamers, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken was blijft er een vage afdruk achter op een leeg en naakt matras.…

dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter de weg naar Tongeren - verblijft de stilte, op deze plek waar goden met de doden bewegen als reizen de grens ver schemert als in een visioen van leven - dat het golfde over water ruiste in de bomen vleerde in duister nissen…

Er woekert een zwarte korst Hij spreidt een nieuw ontwerp Te ruim voor de tekentafel Een bestemming van plundertochten Een statige prooi voor barbaren De aardschok schendt het graniet De zondvloed spoelt de nissen Een paus graait naar bronsbeslag Hij laat een kanon smeden voor de engelenburcht De tempel houdt stand en rust op een ring…

kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties binnenin onze verlichte schedels we zetten ons een hoed op alsof we ons door een boomgaard begeven elk sprekend voor zichzelf onder de vermomming van de maakbare mens Hier en daar een kandelaar met een wassen onderwerp, werkwoord en lijdend voorwerp in de nissen…