Alle inzendingen over oeverloos verlangen

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

staan we nog wel stil bij een rimpel op het water in oeverloos verlangen als deining naar geluk waar cirkels vloeiend weerkaatsen in zichzelf zachtjes breken in golven naar elkaar en ringen van liefde samengesmolten eindeloos groeien als rimpels op het water…

verlangen…

Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een zoeken zonder echt te vinden ooit? Ik weet het niet, maar wil toch blijven vragen.…

Toch is nog niets voorgoed voorbij; het vragen blijft, het oeverloos verlangen. Zoveel wat niet in woorden is te vangen.…

Ergens aan een nieuwe wereldrand zonder commerciële gekte verlaat een blinde vogel onze gedachten om te vliegen naar de heldere horizon zondagmiddag in augustus ze is verdwaald en het regent alsof het altijd heeft geregend nog steeds eenzaam onderweg met dat oeverloos verlangen.…

Alles is nog onderweg de einders wijken oeverloos verlangen. Stroom en zee eindeloos vervloeien tot klaarheid. Getemde drift en hunkering tot in de nacht. Herboren worden tot licht en vrede regen in de woestijn. Niet te verdragen bron die terugkeert kind dat lacht.…

Geest van eenheid, Geest van licht, oeverloos verlangen, wijsheid die de hartstocht richt, juich in onze zangen. Te zingen op een melodie van J.Rosenmuller…

verlangen alleen de vlucht gevlogen was geen adelaar en geen kompas nu neergestreken bij mezelf lik ik gewonde pennen achter mijn gesloten ogen kan ik aan het licht niet wennen en blijf ik in mezelf gevangen…

Geest van eenheid, Geest van licht, oeverloos verlangen, wijsheid die de hartstocht richt, juich in onze zangen. Liefdegeest, vreugdegeest, doe ons allen leven, wil ons vrede geven.…

Hoe groot kan een verlangen zijn oeverloos zoals een meer vroeg in de ochtend een solitaire meeuw op de steiger water dat zou willen kabbelen ware daar dat immense verlangen niet…

Lezen wat er niet staat Woorden verstaan tussen Regels door die op Het oog de waarheid Verzwijgen Ze schieten alle kanten op Gaan de ruimte in die Oeverloos is, Net als de waarheid, Oeverloos, oeverloos…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

wat als niemand je tranen ziet wat als je wil huilen en je hebt geen plaats om te schuilen 'k heb m'n tranen weggestopt, heel diep wat als niemand je helpt 'k verberg mij veilig in mijn schelp 'k word zo moe van al dat vechten 'k dwaal rond in mijn lege leven en heb zin om de strijd op te geven…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

is er nog zee, nog meer trekt nog stroming onder het veer? zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd…

als dan de brug geen voortgang biedt en slechts het water kan beschutten… er drijft een simpel blad zijn sterven kleurt naar dode huizen ieder raam weerstaat de glans van hemelsluizen daar blinkt nog de dans van duizend kleine bloemen als ik ze wil noemen zwevend, boven buigend gras zie ik de wolken kruisen…

De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Waar iedere golf zich oeverloos herhaalt lokt het weidse uitzicht de onfortuinlijke broos schipperend tussen fuik en val De toekomst genadeloos weerspiegeld in het zoute nat doet verstikkend verlangen in zwijgende angst weerklinken en weer een hoop verdrinken…

Rozerood verlangen naar het morgenlicht, klank die speels blijft hangen na een klein gedicht. Opgang weer naar Pasen licht doorstraalt de nacht, woord van troost en zegen waarop wordt gewacht. Oeverloos ontwaken dwars doorheen de dood, laat die hoop je raken, aarde, moederschoot.…

Oeverloos geweld De schuttersvis schiet niet mis Insect verzwolgen.…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

Hij kon praten over alles, hij kon kletsen over niks, hij kon oeverloos discussiëren over minder dan jij en ik bedachten. Hij kon lachen om alles, hij kon bedroefd zijn om niks, hij kon oeverloos praten over dingen die niet goed gingen, maar had altijd, het hart op de goede plaats!…

Jouw menselijke ziel in versteende emoties innerlijk bezworen, samengekomen tijdloos in herinneringen beschreven in brieven als in boeken vergeten voor nazaten achter horizon en ochtendlente naast het sterfbed van verlangen in een oeverloos denken zonder heimwee of dromen vergezeld door witte rozen jouw laatste reis naar doodse stilte…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

Mijn verlangen gaat uit naar de lente, met al zijn geuren, gezang en kleuren, terwijl de winter hier voorbij glijdt.…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

jonge Medusa zeewier om je hoofd oeverloos lijkt nu de zee waarin zich glanzend spreidt je lichaam, naakt verjongd door iedere golf die langs je dijen glijdt je rilt, de koestering van 't zilte water maakt je week en vol verlangen ik schreeuw je naam en even lijkt het  of je aarzelt maar als begerig mijn handen  om jou reiken zwijgt…

Vragen kiemen oeverloos. Mocht mijn ziel in deemoed drinken van de winter, van de roos.…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…