Alle inzendingen over onbeheerstheid

Mensen winkelen, hebben haast, ook in 't verkeer, dat met een bloedgang voorbij raast. Je kunt je beter aan hun snelheid aanpassen, want voor je 't weet ben je verwikkeld in een ruzie om niks, totale razernij is dan het gevolg van onbegrip. 't Begint doorgaans met de bekende vinger die doelbewust de lucht ingaat, geclaxoneer en…

Twee buitenbenen passen niet bij elkaar, ze lopen zo raar, zei ze onbeheerst gedecideerd. Een buitenbeen verlangt naar een binnenbeen, stabiel en veerbaar. Alleen zo loop ik recht op ‘t pad.…

bij het zoete licht van de hemel dat zij als voorbestemd bejubelen slenteren beiden samen met de liefde en onbeheerst verlangen langs bekoorlijkheid verder net zolang tot genot hen sidderend vleugels geeft…

De man die aan het kortste eind trok bleek ook een kort lontje te hebben...…

wellicht is leven slechts illusie een ingewikkeld spel in hogerhand zonder ander oogmerk dan vermaak of tijdverdrijf en is de mens een onverwachte complicatie met eigen onbeheerste wetten van gevolg en oorzaak spoorloos op te heffen na verleende dienst…

letters spelen al dagen onbeheerst door mijn woelig hoofd zonder resultaat maar op deze vroege morgen met de eerste vorst teken ik een hart met daarin jouw naam groene letters in witte rijm netjes geordend omhuld met liefde jammer dat je dat niet zag…

Pijn maakt je onbeheerst, berooft je van gezond verstand. Pijn zet je leven op zijn kop Pijn die je geest beheerst Je energie helemaal opbrandt Pijn zet je normale leven stop…

M’n hoofd loopt vol, ik snotter, snuif en snuit, als ik die klachten richting farmacie fax bereikt de kriebel in mijn neus een climax en woest en onbeheerst proest ik het uit: “Hatsjiep, hatsjiep, hatsjiep-tsjiep tsjiep, tsjiep tsjiep !” Mijn God, ik heb waarschijnlijk vogelgriep.…

Intimiteit bracht de droom tot droomvermenigvuldiging dalend in het droomland en vele node woorden vond ik, naast mijn domheid ik wilde weer weg in het hotel van verdriet kon ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademde over oceanen vol onbeheerste vrijheid omdat er een werkelijkheid verscheen.…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

Deze nacht ben ik opgestaan om naar nieuwe woorden op zoek te gaan maar ik kom niet verder dan wat onhandig stamelen de stilte weegt te zwaar verdriet komt door mijn letters beven mijn hand wuift onbeheerst naar de eeuwenoude maan dan denk ik aan jou mijn lief en hoe je met warmte over mij waakt dus ben ik maar weer naar bed gegaan…

Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist komt dit gevoel: ik zou haar brede rug willen omhelzen, haar stevige, onopgesmukte hand, nu op mijn hoofd of in mijn nek af willen smeken - en in een vlaag van onbeheerste en jaloerse pijn begeer ik heftig weer als een kindje in haar zo hoog gevulde…

snel en onbeheerst snijdt waanzin door het onzichtbare touw de lucht, donkerdood wacht op het gegrom van roem, voorbijgaand in een kort en heftig geluid wanneer de ruimte de strakgespannen liefde onderlijnt, omlaag rond hals en nek, zet elk woord zich vast in een verbeten afstand, de voetstappen vervallen tot een duister vlies…

Geluiden in rustig verlangen ontstegen echte vrienden leer je hier niet kennen weet jij dan een ander woord totdat de liefde weer bestaat zal ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademt over oceanen in mijn hand heb ik een land voor hogere machten dan die mij bekend ter afscheid van onze dromen vol onbeheerste…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

zeggen waar geen woorden voor zijn wij willen en kunnen niet anders dan met stomheid geslagen zijn waar er geen tekst te vinden is die daarvoor al eens verzonnen is voor wat wij eigenlijk zeggen willen het is als de liefde is die geen seizoenen kent het is als de liefde is zonder remedie of medicijn het is als de liefde is redeloos onbeheerst…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…

Ik wil het anders, mooier groot Een straks en nu van ‘t komt goed ‘k Wil wat geweest is voor ‘t eerst en ik - als altijd – onbeheerst, me lavend aan elk morgenrood…

De liefde is op vreugde gebaseerd Gevleugeld gelanceerd Onbeteugeld en soms onbeheerst De liefde is: een geel met groen gebiesde vis, in water zo helder en fris, als de gedachten van een pas verworven nog onbedorven jonge pater op weg naar de mis.…

hij gooide stenen schreeuwde onverstaanbare kreten wierp zich onbeheerst in een strijd waarvan hij dacht dat het de zijne was nog had de tijger zijn klauwen gespreid maar de ongelimiteerde drift raakte er uit geschrokken en getroffen door verdwaalde brokken de stoet begon gezicht te krijgen gebutst en bebloed probeerden zij…

in mijn hart huilde ik, onbeheerst...…

de engel Je schoonheid een lied zonder eind Veren trillen van genot De duivel geeuwt, z’n slaap verdwijnt Je flirt met de engel Elke streling een avontuur De duivel wordt wakker Door de hitte van je vuur Je verleidt de engel Lichamen kronkelen, hemels zweet De brul van de duivel Een aanvalskreet Bevrijd de duivel Laat het komen, onbeheerst…

eerst was er stilte, talmende bewustheid het water van de aarde heeft de zee geruisloos vol getapt toen in oktoberherfst de dijken braken woest onbeheerst, een mengsel tussen zand en mist was alles rondom vis en voel nog enkel modder de nacht heeft schaduwen tien graden weer teruggedraaid er ergens tussen twaalf en twee heb ik mijn huis ontruimd…

‘U zit op een immense roze wolk’ Een witte kaketoe was aan het woord ‘U hebt te zware ladingen aan boord We zullen zinken, dus zeg ik- ontvolk ‘U, tegenstander, bent in winterslaap Word wakker’ ik zeg ‘eigen volkje eerst’ Een kikker kwaakte luid en onbeheerst ‘Die geelkuif is een wolf verkleed als schaap’ ‘Wat een kakofonie, wat een lawaai…

zijn wilde zang onbeheerst loopt uit op het wrijvingsvlak van wind en stilte en houdt duidelijk een belofte in.…

een kar die door de holweg huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in…

Is het pas gisteren dat ik je achterliet verstikkend in de opgehoeste woorden die vol venijn je eigen adem smoorden als onbeheerst ontplofte staven dynamiet hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden en vond je me een gore slet of parasiet waarvan je kotste om vervolgens hypocriet luid schat te hijgen wat de buren hoorden nu kniel je als…

Van uit mijn levensboom, eeuwig ingeworteld met zijn knoestige stam, nu stug verweerd, trekken groene jonge takken, onbeheerst naar al die vreemd lokkende windstreken, uitwaaierend en steeds verder reikend, de oneindige horizon als gezichtseinder. En bij iedere nieuwe bottende tak herbegint het wonder van jeugdige telgen uit mijn leven.…

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

Onbeheerst gedijen de sluipende begeerten in het oog van de storm tot de climax Schielijk bedaart de door storm gegeselde poel Mijn slaafsheid martelt me. Een nacht van berouw en bezinning valt over de getemperde oceaan, die schichtig maar weerloos de volgende dageraad opwacht…